Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cichy ptak" Petera Mohlina i Petera Nyströma to trzeci tom cyklu kryminalnego z agentem FBI Johnem Adderleyem w roli głównej.

Dwaj niesforni chłopcy strącają ptasie gniazdo, w którym znajduje się ludzka kość, dokładniej dziecięcy obojczyk. To pierwsza sprawa Johna, w której ofiarą jest dziecko. Sam niedawno został tymczasowym opiekunem swojej dziewięcioletniej bratanicy, co przysparza mu dodatkowych trosk i zmartwień.

Policja przypuszcza, że kość może należeć do zaginionych przed laty dziesięcioletnich braci bliźniaków, którzy przepadli bez wieści i do dziś nie wiadomo, jaki los stał się ich udziałem. Krążą niczym niepotwierdzone plotki, że za ich zniknięciem stoi ojciec, który dziś jest miejscowym dziwakiem.

Skandynawskie kryminały są tak rzetelnie napisane, że za każdym razem czuję się częścią postępowania dochodzeniowego. Na dodatek ich czołowi bohaterowie, są przedstawieni w tak ludzki sposób ze swoją pełną zmagań rzeczywistością dnia codziennego, iż od razu pałam do nich ogromną sympatią i traktuję niemalże, jak przyjaciół. Wydarzenia śledzimy nie tylko z perspektywy śledczych, ale też sąsiadów i znajomych ojca zaginionych chłopców. Akcja biegnie swoim wyważonym tempem, intryga jest piekielnie złożona, a zwroty sytuacyjne wręcz zdumiewające.

"Cichy ptak" Petera Mohlina i Petera Nyströma to trzeci tom cyklu kryminalnego z agentem FBI Johnem Adderleyem w roli głównej.

Dwaj niesforni chłopcy strącają ptasie gniazdo, w którym znajduje się ludzka kość, dokładniej dziecięcy obojczyk. To pierwsza sprawa Johna, w której ofi...

Rozwiń

Zwiń

Lucy Score i Claire Kingsley, królowe małomiasteczkowych romansów powracają z "Bourbon Bliss", czwartą częścią serii "Tajemnicze miasteczko Bootleg Springs"

Była gwiazda futbolu George „GT” Thompson po zakończeniu kariery przyjeżdża do Bootleg Springs i spotyka, dobrze nam znaną, zielonooką June. Czy i on przez te oczy, te oczy zielone oszaleje?

Uwielbiam odwiedzać Bootleg i jego mieszkańców, z niejednym z nich chętnie napiłabym się sławnej księżycówki. June jest specyficzna niczym Sheldon z "Teorii Wielkiego Podrywu" i jak można się domyślić, jej teksty rozkładają na łopatki. Kobieta pragnie odkryć, kto stoi za morderstwem jej przyjaciółki z dzieciństwa, a pomoże jej GT.
Połączenie pikanterii gorącego romansu z interesującą historią życia głównych bohaterów to sprawdzony pomysł na dobrą powieść. Zaskakujące zwroty akcji i zabawne dialogi powodują, że po prostu świetnie się bawię i wypoczywam, a tego właśnie po takich lekturach oczekuję.

"Bourbon Bliss" to pełna słownych potyczek historia, przesycona niespodziewanymi, chociaż zabawnymi sytuacjami, bratersko — siostrzaną miłością, lojalnymi przyjaciółmi, z którymi można konie kraść oraz gorącym uczuciem, które rodzi się na przekór wszystkim przeszkodom.

Lucy Score i Claire Kingsley, królowe małomiasteczkowych romansów powracają z "Bourbon Bliss", czwartą częścią serii "Tajemnicze miasteczko Bootleg Springs"

Była gwiazda futbolu George „GT” Thompson po zakończeniu kariery przyjeżdża do Bootleg Springs i spotyka, dobr...

Rozwiń

Zwiń

Katarzynę Wolwowicz poznałam przy okazji serii kryminałów z Olgą Balicką. "Jaskinie umarłych" są trzecim thrillerem psychologicznym, który popełniła, choć moim zdaniem ma on wszystkie znamiona dobrego kryminału.

W jaskini Czerwona Jama w Szklarskiej Porębie znaleziono zwłoki, morderstwo jest dość widowiskowe więc i psychopata, który się go dopuścił, do zwyczajnych nie należy. Jego portretem psychologicznym ma się zająć profilerka Carmen Rodríguez, dla której ta praca i życie w Polsce, to nowy początek.

Tak jak wspominałam na początku, powieść ma wszystkie elementy, którym cechuje się kryminał, lecz pogłębiona analiza psychologiczna niektórych postaci sugeruje, że mamy do czynienia z hybrydą zwaną thrillerem kryminalnym. Sprawa jest dość intrygująca, choć staje w szranki o palmę pierwszeństwa z nie mniej interesującą główną bohaterką, jaką jest Carmen. Kobieta po przejściach, która boryka się z osobistymi demonami, nie ufa swoim zmysłom, wspomnieniom, świadomości. Skwapliwie ukrywa swoje problemy, chcąc odciąć się od tego co było. Jednak jeden ze śledczych, wespół z którym przyjdzie jej prowadzić dochodzenie, zaczyna grzebać w jej przeszłości, odkrywając szokującą prawdę. Muszę nadmienić, że same ofiary (tak, będzie ich więcej!) i ich kat, również do tuzinkowych nie należą.
To jak, wchodzicie w to?

Katarzynę Wolwowicz poznałam przy okazji serii kryminałów z Olgą Balicką. "Jaskinie umarłych" są trzecim thrillerem psychologicznym, który popełniła, choć moim zdaniem ma on wszystkie znamiona dobrego kryminału.

W jaskini Czerwona Jama w Szklarskiej Porębie znaleziono zwłoki, m...

Rozwiń

Zwiń

Alex Michaelides, autor kultowej "Pacjentki" powraca z najnowszym thrillerem psychologicznym pt. "Furia".

Była gwiazda filmowa zaprasza grupę najbliższych przyjaciół na swoją prywatną grecką wyspę. Tam okazuje się, że dawne urazy nie zostały zapomniane, a emocje są wciąż żywe.

"Było nas, uwięzionych na tej wyspie, siedmioro. Ktoś z nas był zabójcą". To słowa głównego narratora, uczestnika wydarzeń, dramatopisarza Elliota. Początkowo mam powody sądzić, że nie jest z nami do końca szczery, a jego obiektywizm budzi wątpliwości. Jednak jego postępowanie zostanie wyjaśnione. Już z opisu okładkowego, czy też z samego prologu dowiadujemy się, że dojdzie do morderstwa, jednak bardzo długo nie wiemy, kto jest ofiarą. Ta wiedza okaże się zaskakująca i skutkować będzie następnymi pytaniami: kto zabił i dlaczego?

Ta powieść niczym wytrawna sztuka teatralna podzielona została na akty, a jej postacie, a jakże, wywodzą się ze środowiska artystycznego. Narrator pokrótce przedstawia nam wszystkich bohaterów tegoż dramatu. To ludzie z problemami znamiennymi dla tej branży, nadużywający leków, narkotyków, alkoholu. Na dodatek wszyscy kłamią i tak naprawdę nie pałają do siebie sympatią. Starają się robić dobrą minę do złej gry, lecz nie wszystkim to wychodzi. Ich wpadki bywają spektakularne i wywołują kpiący uśmiech.

Nie była to najbardziej porywająca, jeśli chodzi o akcję, lektura. Skupiła się na wnętrzu człowieka, zgłębianiu jego psychiki, emocjach i namiętnościach nim targających. Co osobiście bardzo lubię.

Alex Michaelides, autor kultowej "Pacjentki" powraca z najnowszym thrillerem psychologicznym pt. "Furia".

Była gwiazda filmowa zaprasza grupę najbliższych przyjaciół na swoją prywatną grecką wyspę. Tam okazuje się, że dawne urazy nie zostały zapomniane, a emocje są wc...

Rozwiń

Zwiń

„Zabij mnie, tato, bo ja sama nie potra­fię tego zro­bić, a nie będę potra­fiła żyć z tym, co się stało, ze świa­do­mo­ścią, że wszyst­ko to wyda­rzyło się prze­ze mnie”.
Stefan Darda "Zabij mnie tato".

Tuż po przeprowadzce do Rykowa, emerytowany policjant Zdzisław Mokryna poznaje właściciela miejscowej pizzerii i ku swemu zdumieniu, bardzo szybko łapie z nim świetny kontakt. Gdy znikają córeczki Kamila, a policja jest bezsilna, to Zdzisław będzie tym, do którego zwróci się zrozpaczony ojciec.

Niewątpliwie dużym atutem jest styl Dardy, wciągający, gawędziarski, w czym przypomina mi najlepsze powieści Stephena Kinga. W ogóle Darda, tak jak King, znany jest z powieści grozy, a ta seria kryminalna jest wyjątkiem od reguły. Wydarzenia poznajemy z pierwszej ręki, tzn. z narracji pierwszoosobowej Mokryny.

On wie, jak to robić, by nas naprawdę zabolało. Nie zrzuca na nas bomby w postaci zaginięcia jakiegoś dzieciaka, nie... robi to z rozmysłem. Powoli, niemalże z czułością wprowadza nas w życie rodziny Szykowiaków i robi to tak skutecznie, że bardzo szybko czujemy się jej członkami, by za chwilę z całą bezwzględnością wyrwać nam serce. Zaginie nie jedna, lecz dwie dziewczynki, na dodatek winę za to ponosić będzie ich trzynastoletnia siostra, też dziecko przecież. Wyobrażacie sobie tę udrękę, te wyrzuty sumienia dziecka odpowiedzialnego za rodzeństwo? Rodziców, którzy ją tym obowiązkiem obarczyli? Nie sposób sobie tego wyobrazić, ale Darda zrobi wszystko, byśmy razem z nimi zstąpili do piekła, które zgotował im los i inni ludzie, a intrygi przezeń wymyślonej nie powstydziłby się sam Machiavelli.

„Zabij mnie, tato, bo ja sama nie potra­fię tego zro­bić, a nie będę potra­fiła żyć z tym, co się stało, ze świa­do­mo­ścią, że wszyst­ko to wyda­rzyło się prze­ze mnie”.
Stefan Darda "Zabij mnie tato".

Tuż po przeprowadzce do Rykowa, emerytowany policjant Zdzisław Mokryna pozn...

Rozwiń

Zwiń

Czy jest ktoś, kto jeszcze nie słyszał o incydencie w Roswell? W tym położonym na pustyni miasteczku w Nowym Meksyku w 1947 roku rozbił się niezidentyfikowany obiekt latający. Na kanwie tego wydarzenia oparta została najnowsza, trzecia już część przygód archeolożki Nory Kelly oraz agentki specjalnej Corrie Swanson - "Diabelska góra".

Ekscentryczny miliarder zleca Norze wykopaliska na terenie Strefy 51. Jej pierwszym odkryciem są dwa ciała. Do akcji wkracza FBI.

Duet Preston & Child nigdy nie zawodzi, a wszystkie swoje powieści opiera na autentycznych wydarzeniach, owianych nimbem niedopowiedzeń i tajemnic. Teorie spiskowe — temat rzeka, tutaj tematyka krąży wokół UFO i istnienia obcych cywilizacji.

Oprócz starych dobrze znanych postaci pojawia się nowa niezwykle intrygująca persona — pracujący dla rządu Lime. Facet od pierwszej akcji zdobył moje serce, po czym w drugiej je złamał, ale muszę przyznać, że z niecierpliwością oczekiwałam na wątki z nim. W ogóle mamy dwie płaszczyzny wydarzeń: związane z Norą i wykopaliskami oraz z Corrie i śledztwem, a epizodycznie na scenę wkracza Lime.

Uwielbiam tę serię za mieszaninę sensacji, akcji i wspaniałych przygód, które dają mi mnóstwo frajdy, adrenaliny i niezapomnianych wrażeń.

Czy jest ktoś, kto jeszcze nie słyszał o incydencie w Roswell? W tym położonym na pustyni miasteczku w Nowym Meksyku w 1947 roku rozbił się niezidentyfikowany obiekt latający. Na kanwie tego wydarzenia oparta została najnowsza, trzecia już część przygód archeolożki Nory Kelly oraz agentki ...

Rozwiń

Zwiń

Camilla Way długo kazała nam czekać na swoją nową powieść, jej poprzednia książka "Obserwując Edie" zrobiła na mnie niesamowite wrażenie.

Czy Waszym zdaniem dziecko rodzi się złe, czy takim się staje? Motyw złych dzieci w literaturze nie jest częstym zjawiskiem, choć muszę przyznać, że budzi ogromną fascynację. Pewnie to poprzez swoisty dysonans, który powoduje — jak ktoś tak niewinny, może być z gruntu zły? Flagową tego typu powieścią jest "Musimy, porozmawiać o Kevinie" Shrivera Lionela.

Hannah jest potworem. Mając trzy lata, po raz pierwszy zaatakowała fizycznie swoją matkę. Ponadprzeciętnie inteligentna i perfidna, niczym Damien z "Omena", jej celem jest czynienie zła.
Mijają lata, a Hannah uczy się dostosowywać do społeczeństwa, ukrywając swą prawdziwą tożsamość drapieżnika.

Akcja powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach: Teraz i Wtedy. Dzięki temu możemy ze zgrozą doświadczać, jak bardzo zaburzona jest Hannah. Autorka ukazuje portret dziecka, dla którego krzywdzenie innych jest czystą, rozmyślną przyjemnością. Ona nie stwarza pozorów, nie udaje dobrego dziecka, kto raz miał z nią styczność, nie chce powtórzyć tego doświadczenia. Śledzimy też zmagania Clary, która rozpaczliwie poszukuje swojego zaginionego ukochanego, nękanego przez stalkera. Przyznaję, że były momenty, które odrobinę mi się dłużyły, jednak dla takiego finału było warto.

„Złe dziecko" to książka niepokojąca w najlepszym tego słowa znaczeniu. Atmosfera powieści jest gęsta i duszna, wywołuje grozę i zapada w pamięć.

Camilla Way długo kazała nam czekać na swoją nową powieść, jej poprzednia książka "Obserwując Edie" zrobiła na mnie niesamowite wrażenie.

Czy Waszym zdaniem dziecko rodzi się złe, czy takim się staje? Motyw złych dzieci w literaturze nie jest częstym zjawiskiem, choć muszę przy...

Rozwiń

Zwiń

Dziś napiszę parę słów o książce, którą otrzymałam w prezencie od Wydawnictwa Filia, jako nagrodę za ambasadowanie ich innemu tytułowi. Mowa o najnowszym thrillerze psychologicznym Katarzyny Misiołek tworzącej pod pseudonimem Sonia Rosa, "Żony z Forest Hill".

Kaja pracuje jako niania na ekskluzywnym osiedlu Forest Hill. Tuż przed Bożym Narodzeniem dziewczyna znika, by po kilku godzinach przerażeni mieszkańcy odkryli jej ciało pod skutym lodem jeziorem. Jedno jest pewne, mordercą jest ktoś z nich, bowiem nikt niepowołany nie ma wstępu na teren osiedla.

Tytułowe żony z Forest Hill nie zasną już spokojnie, każda z nich ma bowiem powody, by podejrzewać własnych mężów. Nikt z nich nie jest kryształowy, wprost przeciwnie tutaj roi się od tajemnic i brudnych sekretów. Okazuje się, że i sama ofiara do grzecznych nie należała.

Podobał mi się prosty i jasny pomysł fabularny obudowany w masę kłamstw, sekretów, tajemnic i zdrad. Wciągnęły mnie one niczym wir, albowiem bardzo chciałam dowiedzieć się, kto stoi za śmiercią dziewczyny. Autorka stworzyła atmosferę pełną podejrzeń, domysłów i niepokoju. Napięcie narastało wprost proporcjonalnie do przeczytanych stron, a jego kulminacja nastąpiła w pełnym emocji finale.

PS. Uwielbiam tę okładkę 🖤.

Dziś napiszę parę słów o książce, którą otrzymałam w prezencie od Wydawnictwa Filia, jako nagrodę za ambasadowanie ich innemu tytułowi. Mowa o najnowszym thrillerze psychologicznym Katarzyny Misiołek tworzącej pod pseudonimem Sonia Rosa, "Żony z Forest Hill".

Kaja pracuje jako n...

Rozwiń

Zwiń