Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomimo sympatii do autorki i jej warsztatu literackiego książka nie przypadła mi do gustu. Chciałam ją jak najszybciej skończyć i mam też wrażenie, że i autorka pisała ją czym prędzej, nie zastanawiając się dwukrotnie nad niczym, wobec czego pełno w niej bezsensownych sytuacji. Mam nadzieję, że następną książką Jodi się nie rozczaruję.

Pomimo sympatii do autorki i jej warsztatu literackiego książka nie przypadła mi do gustu. Chciałam ją jak najszybciej skończyć i mam też wrażenie, że i autorka pisała ją czym prędzej, nie zastanawiając się dwukrotnie nad niczym, wobec czego pełno w niej bezsensownych sytuacji. Mam nadzieję, że następną książką Jodi się nie rozczaruję.

Książka nie przypadła mi do gustu z kilku powodów, między innymi sam proces sądowy, który wyszedł nieprawdopodobnie. Co kilka rozdziałów mamy przepisy kulinarne? Zapchanie kartek? Nie mniej jednak były i ciekawe elementy, bohaterzy byli przedstawieni dosyć szczegółowo, okazjonalnie było jakieś zaskakujące wydarzenie, w tym nawet samo zakończenie.

Książka nie przypadła mi do gustu z kilku powodów, między innymi sam proces sądowy, który wyszedł nieprawdopodobnie. Co kilka rozdziałów mamy przepisy kulinarne? Zapchanie kartek? Nie mniej jednak były i ciekawe elementy, bohaterzy byli przedstawieni dosyć szczegółowo, okazjonalnie było jakieś zaskakujące wydarzenie, w tym nawet samo zakończenie.

Trzecia książka Jodi, po którą sięgnęłam. W przypadku tego tomu, jak i również dwóch poprzednich które czytałam, mamy do czynienia z postępowaniem sądowym. Wydarzenia dzieją się w Salem Falls, znanym z polowań na czarownice, tym razem jednak ofiarą pada sympatyczny i przystojny nauczyciel Jack.

Książka skłania do refleksji w kwestii jakie mogą być powody, aby kogoś niesłusznie oskarżyć o gwałt oraz jak łatwo uwierzyć w takie oskarżenia. Na prawie 500 stronach poznajemy znów losy wielu osób, głównie nastolatków i ponownie opisywane rozdziały nie są chronologiczne, autorka ciągle powraca do przeszłych zdarzeń. Książka jest równie wciągająca jak te znane mi do tej pory i z pewnością sięgnę po kolejne napisane przez Jodi.

Trzecia książka Jodi, po którą sięgnęłam. W przypadku tego tomu, jak i również dwóch poprzednich które czytałam, mamy do czynienia z postępowaniem sądowym. Wydarzenia dzieją się w Salem Falls, znanym z polowań na czarownice, tym razem jednak ofiarą pada sympatyczny i przystojny nauczyciel Jack.

Książka skłania do refleksji w kwestii jakie mogą być powody, aby kogoś...

Druga książki Jodi, po którą sięgam. Dziewiętnaście minut to bardzo długa i wielowymiarowa powieść, poruszająca chyba jeden z najważniejszych problemów w szkołach: brak tolerancji i akceptacji oraz gnębienie tych, którzy się wyróżniają.

Autorka na prawie 700 stronach opisuje losy bardzo wielu osób, szczerze to mogłaby ją o połowę skrócić, bo po pierwszych 10 osobach zaczynają się mylić imiona, albo jak opisuje kogoś tylko po nazwisku trudno czasem skojarzyć. Sam proces sądowy to trzecia część tego tomu i bardzo wolno wszystko się posuwa do przodu, a w międzyczasie trzeba przebrnąć przez wiele bezsensownych epizodów. które często nic nie wnoszą do tematu głównego... Podsumowując jednak to wartościowa książka i warto jakby szkolni psycholodzy się nią zainteresowali, aby zapobiec przyszłym tragediom.

Druga książki Jodi, po którą sięgam. Dziewiętnaście minut to bardzo długa i wielowymiarowa powieść, poruszająca chyba jeden z najważniejszych problemów w szkołach: brak tolerancji i akceptacji oraz gnębienie tych, którzy się wyróżniają.

Autorka na prawie 700 stronach opisuje losy bardzo wielu osób, szczerze to mogłaby ją o połowę skrócić, bo po pierwszych 10 osobach...

W przypadku tego tomu mamy nie jeden, a dwa tematy: eutanazja oraz zdrada. Po prawdzie ciężko byłoby czytać tą książkę, gdyby chodziło jedynie o eutanazję, więc nie wciąga od samego początku. Książka życiowa, w końcu niewierność i choroby to coś, z czym ludzie stale mają do czynienia. Nie podobało mi się jedynie zakończenie, w przypadku innego, oceniłabym książkę wyżej.

W przypadku tego tomu mamy nie jeden, a dwa tematy: eutanazja oraz zdrada. Po prawdzie ciężko byłoby czytać tą książkę, gdyby chodziło jedynie o eutanazję, więc nie wciąga od samego początku. Książka życiowa, w końcu niewierność i choroby to coś, z czym ludzie stale mają do czynienia. Nie podobało mi się jedynie zakończenie, w przypadku innego, oceniłabym książkę wyżej.

Historia o rasizmie zainspirowana pielęgniarką ze stanu Michigan (Tonya Battle), która tak samo jak bohaterka powieści Ruth, została odsunięta od opieki nad noworodkiem z powodu koloru swojej skóry. Picoult historię rozbudowała, aby zmusić czytelników do zastanowień nad swoimi poglądami i przestrzec ich przed szufladkowaniem ludzi. Uważam, że książka jest bardzo wartościowa i polacy powinni się z nią zapoznać, ponieważ imo jako naród cechuje nas brak tolerancyjności, z czym powinniśmy walczyć, by racjonalnie podejmować swoje decyzje.

Historia o rasizmie zainspirowana pielęgniarką ze stanu Michigan (Tonya Battle), która tak samo jak bohaterka powieści Ruth, została odsunięta od opieki nad noworodkiem z powodu koloru swojej skóry. Picoult historię rozbudowała, aby zmusić czytelników do zastanowień nad swoimi poglądami i przestrzec ich przed szufladkowaniem ludzi. Uważam, że książka jest bardzo wartościowa...

Spodziewałam się opowieści a nie trailera, a tutaj zanim cokolwiek się zacznie to już kończy. Zlepek chaotyczny, nie ma w tym sensu. Nie rozumiem czemu tego nie dorzuli do książki Małe Wielkie Rzeczy.

Spodziewałam się opowieści a nie trailera, a tutaj zanim cokolwiek się zacznie to już kończy. Zlepek chaotyczny, nie ma w tym sensu. Nie rozumiem czemu tego nie dorzuli do książki Małe Wielkie Rzeczy.

Historia bez zakończenia, wolałabym jednak te kilka dodatkowe stron, żeby rozwiać wątpliwości. Sama fabuła, średnio interesująca, najbardziej po przeczytaniu demotywuje fakt jak bardzo bezmózgie potrafią być nastolatki. Dlaczego 14 latki zachowują się jak prostytutki? Nie wystarczy im palenie, picie i ćpanie, muszą pójść dalej, żeby pokazać jakie są "dorosłe". Każdy wie lub podejrzewa, że młodzież jest coraz gorsza, ale uświadomienie sobie jak bardzo w pewnych przypadkach, potrafi wręcz przejść ludzkie pojęcie. Druga część książki jest zdecydowanie ciekawsza, choć nie kupuję roli matki Trixie. Nie współczułam głównej bohaterce nawet przez ułamek sekundy, zasłużyła na to co ją spotkało.

Historia bez zakończenia, wolałabym jednak te kilka dodatkowe stron, żeby rozwiać wątpliwości. Sama fabuła, średnio interesująca, najbardziej po przeczytaniu demotywuje fakt jak bardzo bezmózgie potrafią być nastolatki. Dlaczego 14 latki zachowują się jak prostytutki? Nie wystarczy im palenie, picie i ćpanie, muszą pójść dalej, żeby pokazać jakie są "dorosłe". Każdy...

Tęskniłam do stylu pisania Jodi, cieszę się z wyboru tej książki, choć nie trafia ona do moich ulubionych. W świadectwie prawdy poznajemy naprawdę sporo na temat życia amiszów, bohaterzy nie przypadli mi do gustu i momentami mnie irytowali i tak samo fragmenty fabuły, jednakże książka jest wciągająca i na poziomie. W ostatnim rozdziale mamy nawet nieoczekiwane wyjaśnienie. Z pewnością sięgnę po kolejne książki Jodi.

Tęskniłam do stylu pisania Jodi, cieszę się z wyboru tej książki, choć nie trafia ona do moich ulubionych. W świadectwie prawdy poznajemy naprawdę sporo na temat życia amiszów, bohaterzy nie przypadli mi do gustu i momentami mnie irytowali i tak samo fragmenty fabuły, jednakże książka jest wciągająca i na poziomie. W ostatnim rozdziale mamy nawet nieoczekiwane wyjaśnienie....

Jedna z dłuższych pozycji Jodi, gdyż zawiera prawie 700 stron. Nie mniej jednak brakuje w niej ostatniego rozdziału, autorka nie przedstawiła swojej wersji zakończenia i zostawia czytelnika w niepewności, aby sam wymyślił jak wszystko mogło potoczyć się dalej. Nie robi tak po raz pierwszy, w innej książce pamiętam to samo. W każdym razie chętnie poznałabym jej wersję, zanim zastanowiłabym się czy inne zakończenie nie pasowało moim zdaniem lepiej. Sama treść książki pozwala nam nieco lepiej zrozumieć zaburzenie zwane zespołem aspergera, mamy też nieco rozprawy sądowej oraz trochę o tym, co dzieje się przed czyli zatrzymanie w areszcie i postawienie zarzutów, śledztwo. Sama kwestia tego co zdarzyło się z poszkodowaną nie jest trudna do odgadnięcia, przez co dziwi nieco fakt, że Jacob na nią nie wpadł, ale z kolei to daje do myślenia i można dojść do wniosku, że widząc skutek nie zawsze można dojść do właściwej przyczyny. Książkę polecam, gdyż warsztat pisarski jest jak zwykle u Judi na poziomie i już rozglądam się za kolejną pozycją tej autorki.

Jedna z dłuższych pozycji Jodi, gdyż zawiera prawie 700 stron. Nie mniej jednak brakuje w niej ostatniego rozdziału, autorka nie przedstawiła swojej wersji zakończenia i zostawia czytelnika w niepewności, aby sam wymyślił jak wszystko mogło potoczyć się dalej. Nie robi tak po raz pierwszy, w innej książce pamiętam to samo. W każdym razie chętnie poznałabym jej wersję, zanim...

Holocaust. Nie tego się spodziewałam i pewnie znając tematykę nie byłabym zbyt skora przeczytać. Picoult inspirowała prawdziwa historia, opisana w Słoneczniku (Szymona Wiesenthala). Książka jest niesamowicie wciągająca, pierwsze 400 stron porwało mnie i czytałam do późnej nocy, końcówka to delikatne zaskoczenie. Mamy tutaj min rozważanie, czy w każdym człowieku jest zła i dobra strona, poznajemy zdarzenia od strony ofiar oraz oprawców. Dzięki przytoczonym wydarzeniom czytelnik lepiej może zrozumieć postępowanie głównej bohaterki: Sage, która początkowo mnie irytowała swoimi decyzjami. Przypomniał mi się również film Chłopiec w pasiastej piżamie, który kiedyś oglądałam i pora obejrzeć ponownie. 6,5/10

Holocaust. Nie tego się spodziewałam i pewnie znając tematykę nie byłabym zbyt skora przeczytać. Picoult inspirowała prawdziwa historia, opisana w Słoneczniku (Szymona Wiesenthala). Książka jest niesamowicie wciągająca, pierwsze 400 stron porwało mnie i czytałam do późnej nocy, końcówka to delikatne zaskoczenie. Mamy tutaj min rozważanie, czy w każdym człowieku jest zła i...

Moja nowa ulubiona książka Jodi Picoult, no dobra będzie w pierwszej trójce ulubionych razem z Iskrą Światła i Bez mojej zgody. Historia opisana tutaj jest bardzo głęboka i burzliwa, nic nie jest proste i dlatego to naprawdę życiowa książka.

Moja nowa ulubiona książka Jodi Picoult, no dobra będzie w pierwszej trójce ulubionych razem z Iskrą Światła i Bez mojej zgody. Historia opisana tutaj jest bardzo głęboka i burzliwa, nic nie jest proste i dlatego to naprawdę życiowa książka.

Aborcja, kontrowersyjnie. Bardzo podobało mi się ukazanie pełnego oblicza "obrońcy życia poczętego". Wciąga, porusza bardzo ważny temat. Każdy powinien ją przeczytać.

Mamy tutaj nawet podane prawdziwe statystyki z USA i Kanady: od 1977 roku w klinikach aborcyjnych przez fanatyków antyaborcyjnych zginęło co najmniej 11 osób, doszło do 17 usiłowań morderstwa, 42 wysadzeń, 173 podpaleń, 91 usiłowań podpalenia lub podłożenia ładunków wybuchowych, 619 przypadków grożenia podłożeniem bomby, 1630 najść, 1264 aktów wandalizmu, 655 gróźb podłożenia wąglika, 13 zranień, 153 napaści z pobiciem etc...
Prawdziwe zagrożenie terrorystyczne ci obrońcy życia. Szkoda, że nie każdy zdaje sobie z tego sprawę. Mało kto się nad tym zastanawia zanim zdecyduje, po której stronie stanąć.

Na koniec mojej recenzji przytoczę cytat: "Być może zamiast pytania: Kiedy płód staje się człowiekiem, należy zadać inne: Kiedy przestaje nim być kobieta?".

Według religii, przestaje kiedy zachodzi w ciążę, wtedy wolno jej tylko być inkubatorem, choćby miała przypłacić to życiem.

Aborcja, kontrowersyjnie. Bardzo podobało mi się ukazanie pełnego oblicza "obrońcy życia poczętego". Wciąga, porusza bardzo ważny temat. Każdy powinien ją przeczytać.

Mamy tutaj nawet podane prawdziwe statystyki z USA i Kanady: od 1977 roku w klinikach aborcyjnych przez fanatyków antyaborcyjnych zginęło co najmniej 11 osób, doszło do 17 usiłowań morderstwa, 42 wysadzeń,...

Mieszane uczucia. Pierwszy rozdział to prawdziwa marchewka na BARDZO DŁUGIM kiju, a później wpadamy w nużące przesłodzone tworzenie się nowego związku, praktycznie romansidło. Po przeczytaniu 90 stron czyli 4 rozdziałów zaczęłam poszukiwać ciekawszych, które by mi wyjaśniły to, co było na wstępie. Dotarłam do Części Drugiej na 269 stronie, tutaj w końcu zaczyna się dziać ciekawa akcja. Od tego momentu już nic nie pomijałam, choć zachowanie bohaterów cały czas było naprawdę zaskakujące względem tego, co było wcześniej. Co za zmiana.
Podsumowując:
Część książki wydaje się mocno rozwleczona i ta metoda z marchewką naprawdę irytuje. Gdyby autorka inaczej posegregowała te rozdziały, to lepiej by się czytało tę książkę.
Linia Życia nie jest zła, są momenty naprawdę wciągające i głębokie, albo nawet i wzruszające, aczkolwiek jeśli ktoś nigdy nie czytał Picoult, to na pierwsze podejście bym tego nie polecała, co najwyżej na kolejne np. 4-5.

Mieszane uczucia. Pierwszy rozdział to prawdziwa marchewka na BARDZO DŁUGIM kiju, a później wpadamy w nużące przesłodzone tworzenie się nowego związku, praktycznie romansidło. Po przeczytaniu 90 stron czyli 4 rozdziałów zaczęłam poszukiwać ciekawszych, które by mi wyjaśniły to, co było na wstępie. Dotarłam do Części Drugiej na 269 stronie, tutaj w końcu zaczyna się dziać...

Pozycja zainspirowana doświadczeniami Shauna Ellisa, który 2 lata żył w lesie z dzikimi wilkami. Nie tylko o tym jest ta książka, w zasadzie sama wilcza opowieść, to trochę bardziej tło zdarzeń, a na czele kroczy kwestia stanu wegetatywnego człowieka po wypadku oraz kwestia wyboru w sprawie eutanazji. Polecam fanom Picoult oraz osobom, które chcą co nieco dowiedzieć się o życiu wśród dzikich zwierząt.

Pozycja zainspirowana doświadczeniami Shauna Ellisa, który 2 lata żył w lesie z dzikimi wilkami. Nie tylko o tym jest ta książka, w zasadzie sama wilcza opowieść, to trochę bardziej tło zdarzeń, a na czele kroczy kwestia stanu wegetatywnego człowieka po wypadku oraz kwestia wyboru w sprawie eutanazji. Polecam fanom Picoult oraz osobom, które chcą co nieco dowiedzieć się o...

Pamiętam ją jako pełną humoru, który przeplatany jest też smutnymi faktami z życia. Zdecydowanie lepsza książka od filmu, do tego ma też inne zakończenie. Ten tom zachęcił mnie do wypróbowania pozostałych pozycji Jodi Picoult i obecnie należy do moich 3 ulubionych książek autorki. Polecam zarówno film jak i książkę.

Pamiętam ją jako pełną humoru, który przeplatany jest też smutnymi faktami z życia. Zdecydowanie lepsza książka od filmu, do tego ma też inne zakończenie. Ten tom zachęcił mnie do wypróbowania pozostałych pozycji Jodi Picoult i obecnie należy do moich 3 ulubionych książek autorki. Polecam zarówno film jak i książkę.

Zupełnie się nie spodziewałam tego, co dostałam. Przypadki gwałtów na dzieciach to coś, co wydaje się już praktycznie oklepanym tematem. Nie w tej książce. Już pierwszy rozdział pokazuje nam jak bardzo różni się ta historia od wszystkich pozostałych. To nie jest książka tylko o tym, że dorośli krzywdzą dzieci. To jest książka bardziej z perspektywy rodzica i ukazująca jak wiele są gotowi poświęcić, by zaoszczędzić dalszych cierpień swojemu dziecku. Sądy niestety wypuszczają na wolność zbrodniarzy zarówno w przypadku słabych dowodów jak i słabych świadków - w tym przypadku dzieci. Co można z tym zrobić? W tej książce mamy jeden ze scenariuszy, który po około 300 stronach mocno się zaczyna komplikować. Końcówka jest zaskakująca zarówno z uwagi na werdykt jak i na szokujące odkrycie głównej bohaterki na przedostatniej stronie tej książki. Polecam, zwłaszcza rodzicom oraz osobom planującym mieć dzieci.

Zupełnie się nie spodziewałam tego, co dostałam. Przypadki gwałtów na dzieciach to coś, co wydaje się już praktycznie oklepanym tematem. Nie w tej książce. Już pierwszy rozdział pokazuje nam jak bardzo różni się ta historia od wszystkich pozostałych. To nie jest książka tylko o tym, że dorośli krzywdzą dzieci. To jest książka bardziej z perspektywy rodzica i ukazująca jak...

To pierwsza książka Picoult i została ona sporządzona dzięki pomocy dyrektorki telefonu zaufania, czego czytelnik dowiaduje się na pierwszej stronie. Tym razem historia bez sprawy sądowej, która skupia się jedynie na opowiedzeniu historii o ślepej miłości pewnej kobiety. Nie mamy tu przesadnej ilości bohaterów, książka nie jest długa, bardzo wciąga, mamy do czynienia z wieloma przemyśleniami, co budzi skojarzenie z czytaniem pamiętnika. Polecam.

To pierwsza książka Picoult i została ona sporządzona dzięki pomocy dyrektorki telefonu zaufania, czego czytelnik dowiaduje się na pierwszej stronie. Tym razem historia bez sprawy sądowej, która skupia się jedynie na opowiedzeniu historii o ślepej miłości pewnej kobiety. Nie mamy tu przesadnej ilości bohaterów, książka nie jest długa, bardzo wciąga, mamy do czynienia z...

Uwielbiam Jodi Picoult, przeczytałam jej 18 książek, ale ta niestety mnie zawiodła. Mam nadzieję że od tego tomu nikt nie będzie zaczynał swojej przygody z książkami autorki. Postacie absolutnie nie budziły mojej sympatii, nawet najmniejszej. Męczyło mnie czytanie tej książki. Nie polecam nawet fanom autorki.

Uwielbiam Jodi Picoult, przeczytałam jej 18 książek, ale ta niestety mnie zawiodła. Mam nadzieję że od tego tomu nikt nie będzie zaczynał swojej przygody z książkami autorki. Postacie absolutnie nie budziły mojej sympatii, nawet najmniejszej. Męczyło mnie czytanie tej książki. Nie polecam nawet fanom autorki.

To chyba najsłabsza książka Picoult jaką znam, jest w niej masa religijnego bełkotu, a sama historia główna nie jest porywająca, bo to wszystko przecież już znamy z innej książki innego autora. Spodziewałam się czegoś o wiele lepszego, nie polecam.

To chyba najsłabsza książka Picoult jaką znam, jest w niej masa religijnego bełkotu, a sama historia główna nie jest porywająca, bo to wszystko przecież już znamy z innej książki innego autora. Spodziewałam się czegoś o wiele lepszego, nie polecam.