Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polecam gorąco!

Polecam gorąco!

Recenzja na kanale youtube
TLDR: bardzo lubię styl pisania Franciszka, opowiadania są zróżnicowane - od zabawnych, do całkiem mrocznych i makabrycznych. Ciekawy zbiór uzupełniający do powieści Powiernik.

Recenzja na kanale youtube
TLDR: bardzo lubię styl pisania Franciszka, opowiadania są zróżnicowane - od zabawnych, do całkiem mrocznych i makabrycznych. Ciekawy zbiór uzupełniający do powieści Powiernik.

Recenzja na kanale
TLDR - polecam lekturę, świetna zabawa, potoczysty język i ciekawi bohaterowie. Lektura raczej rozrywkowa, ale i dostarczająca wiedzy o słowiańskim bestiariuszu

Recenzja na kanale
TLDR - polecam lekturę, świetna zabawa, potoczysty język i ciekawi bohaterowie. Lektura raczej rozrywkowa, ale i dostarczająca wiedzy o słowiańskim bestiariuszu

Książka zwraca uwagę przepiękną okładką, którą już Wam zresztą pokazywałam. Mogłabym tą grafikę oprawić i powiesić na ścianie 🫣 Wydanie jest ładne i staranne, korekta dobra.

Powieść ma bardzo dobre oceny (z realnych kont), z którymi raczej się zgadzam.

Mamy więc high fantasy w świecie stylizowanym na średniowieczny. Chociaż tak naprawdę magii i nadnaturialii w powieści aż tak wiele nie uświadczymy. Autor rozpoczyna od rozbójniczej i niemoralnej rzeczywistości, stopniowo wprowadzając elementy fantasy w postaci czarownicy czy potwora, ale nacisk położony jest na brutalne potyczki i mniej lub bardziej spektakularne ucieczki. Do końca magii jest niewiele, pojawia się to tu to tam, odgrywa rolę w finałowej scenie, ale mam poczucie, że nie ona jest tutaj najważniejsza.

Od początku wpadamy w wartką akcję. Wprowadzane są liczne postaci, zanim jednak zdążymy się do nich przywiązać, zaczynają ginąć. Fabuła od pierwszych do ostatnich stron jest dynamiczna i krwawa, bardzo krwawa. Główny bohater wpada z potyczki w tarapaty, z pola bitwy w starcie z potworem, krew się leje, flaki latają, trup się ściele gęsto. Można zatem powiedzieć, że mamy tutaj do czynienia z fantasy przygodówką, ale w wersji hard, czyli w sumie gatunek, który lubię czytać dla rozrywki, a o którym trochę zapomniałam.

Ciekawa jest konstrukcja fabuły, gdzie stopniowo wyłania się przed nami szerszy i szerszy obraz, a intryga zatacza coraz szersze kręgi. Od prywaty wchodzi na poziom grup przestępczych, by w końcu wejść w rozgrywki polityczne między władcami.

A w tym wszystkim główny bohater, Vins, próbujący utrzymać się na powierzchni, wpadający z jednych tarapatów w drugie. W moim odczuciu postać ta jest niesamowicie bierna życiowo, pozbawiona jakiegokolwiek kręgosłupa moralnego (ale czy na pewno?), nastawiona tylko na podstawowe przetrwanie. Rys bohatera jest konsekwentnie zastosowany przez całość powieści, co oczywiście jest plusem. Personalnie wolę jednak bohaterów z większą wolą (ale to już kwestia gustu).

Ze strony językowej książka jest na dobrym poziomie. Autor stosuje kwieciste słownictwo i zgrabne, okrągłe zdania. Udana jest również stylizacja językowa, choć w moim mniemaniu momentami przydałoby się więcej redakcji, w kilku miejscach pojawiły dziwne przeskoki akcji. Ogólnie jednak język jest w porządku, archaizmy konsekwentnie stosowane (i to nie tylko te najbardziej znane), a słownictwo bogate. Opisy, niezbyt rozbudowane, są jednak bardzo obrazowe.

Podsumowując: książka jest z rodzaju, o którym trochę zapomniałam, a zawsze lubiłam czytać dla rozrywki. Mamy więc do czynienia z krwawą przygodówką niejednoznacznym moralnie głównym bohaterem. Wartka akcja rozgrywa się w złym zepsutym świecie, gdzie nie ma miejsca na bohaterstwo, dobre czyny raczej nie bywają nagradzane, a wynik działań to tylko suma dziwnych zbiegów okoliczności, które miotają postaciami.

Czy jest to książka dla Was - to już musicie sami zdecydować 🙂

Książka zwraca uwagę przepiękną okładką, którą już Wam zresztą pokazywałam. Mogłabym tą grafikę oprawić i powiesić na ścianie 🫣 Wydanie jest ładne i staranne, korekta dobra.

Powieść ma bardzo dobre oceny (z realnych kont), z którymi raczej się zgadzam.

Mamy więc high fantasy w świecie stylizowanym na średniowieczny. Chociaż tak naprawdę magii i nadnaturialii w powieści...

Całkiem spoko otwarcie serii. Lekka i niewymagająca lektura, kryminał w fantastycznej oprawie. Nie ma zasadniczo wprowadzenia do serii, tylko od razu wpadamy w świat, w którym relacje są już ugruntowane, ale autor powoli odkrywa karty (w końcu napisał potem kolejne 15? tomów). Pojawia się magia, elfy (ale takie małe, nie tolkienowskie), demony, wampiry i bliżej niezydintefikowane stwory. Jeśli lubicie formułę policyjnych zagadek z dodatkiem nadnaturalnym, to Akta Dresdena są absolutną klasyką. Jeśli nie przepadacie za tego typu literaturą - to nie wiem czego tu szukacie ;)

Całkiem spoko otwarcie serii. Lekka i niewymagająca lektura, kryminał w fantastycznej oprawie. Nie ma zasadniczo wprowadzenia do serii, tylko od razu wpadamy w świat, w którym relacje są już ugruntowane, ale autor powoli odkrywa karty (w końcu napisał potem kolejne 15? tomów). Pojawia się magia, elfy (ale takie małe, nie tolkienowskie), demony, wampiry i bliżej...

Zbiór ciekaw, ale niestety bardzo nierówny. Na plus zdecydowanie różne podejścia do słowiańszczyzny i słowiańskości, niekoniecznie oczywiste. Najciekawsze i najlepsze moim zdaniem: otwierający poemat, oraz opowiadania F. Piątkowskiego i J. Dobrowolskiego.

Zbiór ciekaw, ale niestety bardzo nierówny. Na plus zdecydowanie różne podejścia do słowiańszczyzny i słowiańskości, niekoniecznie oczywiste. Najciekawsze i najlepsze moim zdaniem: otwierający poemat, oraz opowiadania F. Piątkowskiego i J. Dobrowolskiego.

wszystko mówię w filmie :)

wszystko mówię w filmie :)

Historyczna powieść z elementami horroru słowiańskiego. Jako pierwsze zwraca uwagę przepiękne wydanie z grafikami Dawida Boldysa.
Jeśli chodzi o treść - mamy tutaj szeroki przekrój praktyk słowiańskiej religii, wieszcze sny i wizje, starych potężnych bogów. Historia opowiada o procesie chrystianizacji Pomorza, ale z nietypowej (dla naszej postchrześcijańskiej kultury) optyki wyznawców Starych Bogów. Mamy pokazaną mentalność pogan, ich widzenie świata, ale również mentalność pierwszych słowiańskich chrześcijan i ścierające się światopoglądy. Słowiańscy bogowie są tutaj potężni, gniewni, reagują na modlitwy swoich wyznawców, bronią ziem, gdzie panuje ich kult. Widać, że autor podchodzi do tematu z fascynacją i szacunkiem, w powieści przemycone jest sporo informacji historycznych (nie znałam wcześniej historii związanej procesem chrystianizacji Pomorza).
Ponieważ są tutaj elementy horroru, a akcja dzieje się we wczesnym średniowieczu, jest dosyć krwawo, momentami wręcz makabrycznie (co mnie nie przeszkadza oczywiście). Pojawiają się również motywy mitologiczne, które możnaby uznać za protowampiryczne.
Niestety powieść nie uniknęła też wad.
Pierwsza z nich jest dosyć subiektywna - mamy tutaj plejadę pięknych staropolskich imion, które niestety są dosyć podobne w brzmieniu, co w połączeniu z moją dysleksją utrudniało mi połapanie się w licznych postaciach powieści.
Powieść ma bardziej formę mitu, przypowieści, co uzasadnia jej nieduże rozmiary. Z tego powodu jednak zabrakło trochę pogłębienia psychologicznego postaci, a w akcji pojawiają się pewne przeskoki logiczne. Język, zwłaszcza w dialogach, jest stylizowany na staropolski. Styl narracji nie do końca trafił w moje gusta (co oczywiście jest subiektywnym odczuciem), a przez korektę redaktorską przedostało się kilka błędów czy literówek.
Ogólnie pozycja książkowa ciekawa, na pewno warta polecenia fanom tematów słowiańskich, w których Maciej Szymczak jest specjalistą.

Historyczna powieść z elementami horroru słowiańskiego. Jako pierwsze zwraca uwagę przepiękne wydanie z grafikami Dawida Boldysa.
Jeśli chodzi o treść - mamy tutaj szeroki przekrój praktyk słowiańskiej religii, wieszcze sny i wizje, starych potężnych bogów. Historia opowiada o procesie chrystianizacji Pomorza, ale z nietypowej (dla naszej postchrześcijańskiej kultury)...