Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia sama w sobie jest ciekawa, niestety opisana w tak nudny sposób, że przebrnięcie przez nią było okropnym doznaniem.
Tak ją zapamiętałam, czytając rok temu w ciągu jednego dnia (bo następnego mieliśmy zacząć omawianie w szkole).
Mam w planach przeczytanie książki na spokojnie, może wtedy zapamiętam i wyniosę z niej więcej.

Historia sama w sobie jest ciekawa, niestety opisana w tak nudny sposób, że przebrnięcie przez nią było okropnym doznaniem.
Tak ją zapamiętałam, czytając rok temu w ciągu jednego dnia (bo następnego mieliśmy zacząć omawianie w szkole).
Mam w planach przeczytanie książki na spokojnie, może wtedy zapamiętam i wyniosę z niej więcej.

Pamiętam, jak przeczytałam ją w trzeciej klasie podstawówki - piękna bajka, magiczna historia. Dopiero po kilku latach ze zdumieniem odkryłam, że wcale nie jest to zwykła bajka. I pokochałam ją jeszcze bardziej ;) Świetna historia, którą pewnie zna każdy, a przynajmniej powinien.

Pamiętam, jak przeczytałam ją w trzeciej klasie podstawówki - piękna bajka, magiczna historia. Dopiero po kilku latach ze zdumieniem odkryłam, że wcale nie jest to zwykła bajka. I pokochałam ją jeszcze bardziej ;) Świetna historia, którą pewnie zna każdy, a przynajmniej powinien.

Do Lalki podeszłam z dość sporym optymizmem i czytałam ją w straszliwie szybkim tempie, żeby zdążyć przed zniechęcającym omawianiem na języku polskim. Książka przedstawia bardzo ciekawe historie ludzi z wszystkich niemal warstw społecznych. Główny bohater - Wokulski - zagubiony pomiędzy swoją romantyczną wiarą w ludzi i wizją świata a brutalną rzeczywistością może świadczyć jedynie o tym, że książka z czasem nie straciła na swojej wiarygodności.
Jedna z lektur, które przenoszą w inny świat.

Do Lalki podeszłam z dość sporym optymizmem i czytałam ją w straszliwie szybkim tempie, żeby zdążyć przed zniechęcającym omawianiem na języku polskim. Książka przedstawia bardzo ciekawe historie ludzi z wszystkich niemal warstw społecznych. Główny bohater - Wokulski - zagubiony pomiędzy swoją romantyczną wiarą w ludzi i wizją świata a brutalną rzeczywistością może świadczyć...

Zdecydowanie ulubiona lektura, dzięki której zaczęłam interesować się historią Polski. Losy bohaterów strasznie przeżyłam, o czym świadczą łzy napływające do oczu w trakcie czytania, miałam je w głowie wiele dni. Dla zainteresowanych serdecznie polecam kontynuację - "Zośka i Parasol".

Zdecydowanie ulubiona lektura, dzięki której zaczęłam interesować się historią Polski. Losy bohaterów strasznie przeżyłam, o czym świadczą łzy napływające do oczu w trakcie czytania, miałam je w głowie wiele dni. Dla zainteresowanych serdecznie polecam kontynuację - "Zośka i Parasol".

Książka jest znana, głównie przez to, że jest lekturą w liceum. Fabuła mnie bardzo zaciekawiła, więc postanowiłam sięgnąć po nią już w gimnazjum. Od starszych znajomych dowiedziałam się, że książka jest okropna, nudna, a Werter irytujący. Niezrażona przystąpiłam do lektury. I co się okazało?
Książka od niedawna zajmuje honorowe miejsce na mojej półce. Nie mogłam się od niej oderwać, zachwycało mnie każde słowo, każde stwierdzenie. Ale nie dziwi mnie, że trafia do małej ilości osób - jest dosyć specyficzna, napisana trudnym językiem i wymaga od nas całkowitego wczucia się w emocje bohatera. Obfituje w opisy zachwytu nad przyrodą, życiem, miłością. Jest praktycznie skarbnicą cytatów i ciekawych odkryć o człowieku. Bohater przeżywa najmniejsze rozterki z wielką siłą, lubi wszystko dogłębnie analizować. Z jednej strony to przekleństwo, a z drugiej wspaniała cecha. Mam nadzieję, że każdy z nas ma w sobie choćby cząstkę takiego Wertera, tylko niektórzy bardzo głęboko ją schowali.

Książka jest znana, głównie przez to, że jest lekturą w liceum. Fabuła mnie bardzo zaciekawiła, więc postanowiłam sięgnąć po nią już w gimnazjum. Od starszych znajomych dowiedziałam się, że książka jest okropna, nudna, a Werter irytujący. Niezrażona przystąpiłam do lektury. I co się okazało?
Książka od niedawna zajmuje honorowe miejsce na mojej półce. Nie mogłam się od niej...