Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam te, uważane za "ważne". Nie moja bajka, nie mój styl. O ile do Ulissesa jeszcze planuję kiedyś wrócić, do "Dublińczyków" raczej nie. Chętnie przeczytałabym np. "Zmarłych" w formie książki, ale w tak króciutkiej formie mnie ta książka nie kupuje.

Przeczytałam te, uważane za "ważne". Nie moja bajka, nie mój styl. O ile do Ulissesa jeszcze planuję kiedyś wrócić, do "Dublińczyków" raczej nie. Chętnie przeczytałabym np. "Zmarłych" w formie książki, ale w tak króciutkiej formie mnie ta książka nie kupuje.

Książka napisana przez kobietę, której mąż popełnił samobójstwo. Książka, która nie owija w bawełnę, nie certoli się z ładnymi słowami.

Pierwsza książka od dawna, której nie żałowałam zakreślacza. Bo to taka literatura, którą czyta się niemal jak podręcznik do żałoby. Obserwując zmagania Moire'y z tak nieoczekiwaną śmiercią, z tym, że z dnia na dzień została samotną matką, z tym, jak z uporem i mimo trudności przeszła przez tę ciemną dolinę - już wiedziałam, że kiedyś znów po tę książkę sięgnę. Każdy z nas kogoś utraci i nawet jeśli ta śmierć będzie przewidziana, oczekiwana, nieunikniona, to, co znalazłam w "A Quarter Glass of Milk" na pewno się przyda.

Z racji tego, że autorka jest górską biegaczką, ta książka jest też o górach, biegach na orientację i tych momentach w życiu, kiedy jesteśmy zredukowani tylko to przetrwania - niezależnie od tego, czy to żałoba po śmierci bliskiej osoby, czy morderczy 22-godzinny bieg.

Książka napisana przez kobietę, której mąż popełnił samobójstwo. Książka, która nie owija w bawełnę, nie certoli się z ładnymi słowami.

Pierwsza książka od dawna, której nie żałowałam zakreślacza. Bo to taka literatura, którą czyta się niemal jak podręcznik do żałoby. Obserwując zmagania Moire'y z tak nieoczekiwaną śmiercią, z tym, że z dnia na dzień została samotną...