Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak to na tomy opowiadań przystało, bywa różnie. Niemniej jednak większość opowiadań dla mnie trzyma podobny poziom. Warsztatowo nie mam zastrzeżeń do autora, czyta się te opowiadania dobrze pomimo natłoku specyficznego słownictwa.

Opowiadania na minus (subiektywnie):
Wieża Babilonu – plusem jest sama końcówka, choć dla mnie to za mało.
Dzielenie przez zero
Ewolucja ludzkiej nauki – króciutkie opowiadanie do magazynu Nature. Mogłaby się z niego rozwinąć ciekawa dłuższa forma.

Opowiadania pomiędzy:
Piekło to nieobecność Boga – ciekawe przedstawienie aniołów

Opowiadania na plus:
Zrozum – perełka.
Historia twojego życia – porównując do filmu, film się nieco różni, mimo to bardzo mi się podobał i stawiałbym go ciut ponad opowiadanie, bo lepiej wybrzmiał emocjonalnie wg mnie.
Siedemdziesiąt dwie litery – trochę filozofii przyrody w ciekawym, fantastycznym ujęciu.
Co ma cieszyć oczy. Reportaż – świetnie się czytało. Ciekawa forma.

Podsumowując jakoś opowiadania – większość z nich podejmuje dla mnie ciekawe tematy – psychologiczne, społeczne, biologiczne, czy choćby wiary.

Jak to na tomy opowiadań przystało, bywa różnie. Niemniej jednak większość opowiadań dla mnie trzyma podobny poziom. Warsztatowo nie mam zastrzeżeń do autora, czyta się te opowiadania dobrze pomimo natłoku specyficznego słownictwa.

Opowiadania na minus (subiektywnie):
Wieża Babilonu – plusem jest sama końcówka, choć dla mnie to za mało.
Dzielenie przez zero
Ewolucja...

Myślę, że Frankie nie jest powieścią dla każdego. Dlaczego? Ze względu na osobę narratora. A właściwie kota narratora. Ten zabieg mógł wyjść źle. Mógł. Czy wyszedł źle? To już musi ocenić każdy z osobna. Dla mnie był ciekawy. Niemniej jednak myślę, że to obowiązkowa lektura dla wszelkiej maści kociar.

Tytułowy Frankie jest specyficznym narratorem, a właściwie obserwatorem i… krytykiem ludzkich zachowań. Krytykiem nie owijającym w bawełnę. Nazywa wszystko po imieniu i tak jak mu pasuje. Ot, rasowy kocur. Ale ów zabieg w nieco inny sposób pozwala na ukazanie różnych aspektów ludzkiego życia. Nie będzie tutaj zawiłych filozoficznych traktatów, ale proste obserwacje. Raz, że pasuje to do takiego narratora, dwa – oceny dokonuje ktoś, kto nie jest do końca obyty z ludzkim światem.

Niektóre spostrzeżenia były naprawdę zabawne. Nieco ironiczne. Jest tu pewna doza czarnego humoru. Choćby motyw związany z tytułem pierwszego rozdziału… Jeśli ktoś lubi taki rodzaj humoru, nie odłoży tej książki, a przy okazji stanie z paroma prawdami o nas samych twarzą w twarz. Być może będą oczywiste, ale często nie pochylamy się w naszym życiu nad pewnymi sprawami.

Myślę, że Frankie nie jest powieścią dla każdego. Dlaczego? Ze względu na osobę narratora. A właściwie kota narratora. Ten zabieg mógł wyjść źle. Mógł. Czy wyszedł źle? To już musi ocenić każdy z osobna. Dla mnie był ciekawy. Niemniej jednak myślę, że to obowiązkowa lektura dla wszelkiej maści kociar.

Tytułowy Frankie jest specyficznym narratorem, a właściwie obserwatorem...

Akcja ma wyrównane tempo do samego końca, więc czyta się dobrze. Mnie nie nudziła.
Typowe urban fantasy. Znalazły się drobne elementy, które być może trochę zgrzytały. Elementów romansowych jest stosunkowo niewiele, choć tworzą pewną otoczkę jeśli chodzi o relacje między bohaterami.

Jenks i pixy <3

Akcja ma wyrównane tempo do samego końca, więc czyta się dobrze. Mnie nie nudziła.
Typowe urban fantasy. Znalazły się drobne elementy, które być może trochę zgrzytały. Elementów romansowych jest stosunkowo niewiele, choć tworzą pewną otoczkę jeśli chodzi o relacje między bohaterami.

Jenks i pixy <3