Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znakomita książka. Czyta się ją dosłownie jednym tchem. Anna Kamińska wykonała wspaniałą pracę zbierając materiały do tej biografii i kreśląc wielowymiarowy portret nietuzinkowej kobiety, jaką była Simona Kossak. A warto zauważyć, że była to postać niejednoznaczna o naprawdę skomplikowanej osobowości dla której największą wartością w życiu było dobro zwierząt i przyrody... Warto przeczytać!

Znakomita książka. Czyta się ją dosłownie jednym tchem. Anna Kamińska wykonała wspaniałą pracę zbierając materiały do tej biografii i kreśląc wielowymiarowy portret nietuzinkowej kobiety, jaką była Simona Kossak. A warto zauważyć, że była to postać niejednoznaczna o naprawdę skomplikowanej osobowości dla której największą wartością w życiu było dobro zwierząt i przyrody......

O tym utworze wiele już napisano. Nie ma zatem sensu powielać długiej już listy zachwytów. Powiem krótko – tego właśnie od lektur oczekuję: mądrości, przenikliwości, ciekawej opowieści, niejednoznacznego i wielowymiarowego bohatera oraz przesłania do którego można powracać latami.

„Kamień na kamieniu” należy do tego rodzaj książek, które nigdy się nie zestarzeją – a im więcej lat będzie nam przybywać, tym bardziej będziemy się zgadzać z treścią w niej zawartą.

Uwielbiam!

O tym utworze wiele już napisano. Nie ma zatem sensu powielać długiej już listy zachwytów. Powiem krótko – tego właśnie od lektur oczekuję: mądrości, przenikliwości, ciekawej opowieści, niejednoznacznego i wielowymiarowego bohatera oraz przesłania do którego można powracać latami.

„Kamień na kamieniu” należy do tego rodzaj książek, które nigdy się nie zestarzeją – a im...

Książka obok której nie można przejść obojętnie. Jak słusznie zauważono nie jest to literatura łatwa - i nie o język mi chodzi - a o treści w niej poruszane. Poznałam autorkę osobiście na jednym z kursów filozofii. Aż dziw bierze, że po takich przejściach tyle jest w niej ciepła i pozytywnych emocji. Pierwsze moje skojarzenia z treścią przedstawioną w książce, to film "Motyl i Skafander", z tym że Basia od urodzenia nie miała możliwości swobodnej komunikacji z otoczeniem, a we wspomnianym filmie główny bohater dopiero z czasem utracił tę możliwość. Może dzięki takim książkom i coraz częściej kręconym na ten temat filmom, w końcu coraz więcej osób zacznie dostrzegać w osobach dotkniętych mózgowym porażeniem dziecięcym ludzi, a nie bezrozumne istoty za które większość je bierze. Naprawdę warto to przeczytać.

Książka obok której nie można przejść obojętnie. Jak słusznie zauważono nie jest to literatura łatwa - i nie o język mi chodzi - a o treści w niej poruszane. Poznałam autorkę osobiście na jednym z kursów filozofii. Aż dziw bierze, że po takich przejściach tyle jest w niej ciepła i pozytywnych emocji. Pierwsze moje skojarzenia z treścią przedstawioną w książce, to film...

Mimo licznych zachwytów nad tą pozycją, z przykrością muszę stwierdzić, że ja tę książkę po prostu zmęczyłam... Było kilka naprawdę ciekawych fragmentów, ale całość wydaje mi się dość nudna i mało odkrywcza. Styl Virginii Woolf zupełnie do mnie nie przemawia, choć mam zamiar dać jej jeszcze szansę i spróbować podejść do jej powieści - może będą bardziej zajmujące.

Mimo licznych zachwytów nad tą pozycją, z przykrością muszę stwierdzić, że ja tę książkę po prostu zmęczyłam... Było kilka naprawdę ciekawych fragmentów, ale całość wydaje mi się dość nudna i mało odkrywcza. Styl Virginii Woolf zupełnie do mnie nie przemawia, choć mam zamiar dać jej jeszcze szansę i spróbować podejść do jej powieści - może będą bardziej zajmujące.