Autorka, dwadzieścia lat po wypadku motocyklowym, w którym ginie jej mąż, próbuje poukładać i złożyć w całość sekwencje zdarzeń prowadzących do tragedii.

Brigitte Giraud w niemal obsesyjny sposób rozkłada zdarzenia sprzed wypadku na czynniki pierwsze, próbując znaleźć okoliczności, które mogłyby mu zapobiec. Rozpaczliwie analizuje kolejne scenariusze, oczywiście na próżno.
Nie jest patetycznie, mimo że to opowieść o stracie i żałobie. Autorka zachowuje dystans, nie epatuje cierpieniem, nie rwie włosów z głowy. W czuły sposób przywołuje sylwetkę swojego zmarłego męża, nadając ich miłości duchowy wymiar.

Być może dla autorki to rodzaj autoterapii albo próba ostatecznego zamknięcia życiowego rozdziału, dla mnie – nieznośne rozdrapywanie ran, wymykające się zdrowemu rozsądkowi. Doceniam potrzebę podzielenia się intymnym procesem żałoby i trudno mi oceniać tę książkę ze względu na jej osobisty charakter. Nie mniej jednak, pod względem literackim totalnie do mnie nie trafia. Książka w całości składa się z „gdybania”, które dla mnie jest niezrozumiałe i frustrujące.

Autorka, dwadzieścia lat po wypadku motocyklowym, w którym ginie jej mąż, próbuje poukładać i złożyć w całość sekwencje zdarzeń prowadzących do tragedii.

Brigitte Giraud w niemal obsesyjny sposób rozkłada zdarzenia sprzed wypadku na czynniki pierwsze, próbując znaleźć okoliczności, które mogłyby mu zapobiec. Rozpaczliwie analizuje kolejne scenariusze, oczywiście na...