„Dusze cesarzy i szewców cięte są w tej samej formie. Z tych samych przyczyn, dla których kłócimy się z sąsiadem, książęta toczą wojny”* W amerykańskim systemie konstytucyjnym Prezydent jest szefem rządu. Oznacza to jego ostateczną odpowiedzialność polityczną. I ten element książka oddaje znakomicie. Prezydent w USA musi być doskonałym politykiem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Już sam wybór kandydata partii w prawyborach wyłania tylko najbardziej wytrzymałe i zdolne jednostki. Siedząc za Biurkiem Resolute, darem dla USA od królowej Wiktorii, Prezydent nie przestaje być politykiem. W Białym Domu toczy się nieustanna walka z obstrukcją Kongresmanów, a równolegle trzeba podjąć starania o głosy wyborców, którzy za kilka miesięcy pójdą do urn w trakcie wyborów uzupełniających. Do tego dochodzi przewodnictwo światowej polityce międzynarodowej. W gruncie rzeczy Prezydent jest jednak tylko zwykłym człowiekiem. Ma swoje ulubione burgery, wieczorami ogląda mecze koszykówki, a przez dużą ilość pracy nie ma zbyt wiele czasu dla żony i dzieci. Ma własne marzenia, pragnienia i obawy. Koniec końców rozwiązywanie dylematów takich jak „w jaki sposób zabić najgroźniejszego terrorystę świata?” lub „czy rozpocząć działania wojskowe w Libii?” nie różni się zbytnio od „co zjeść rano na śniadanie?”. Jest tylko „trochę” więcej czynników wpływających na decyzje i potencjalnych skutków tych decyzji. Podczas lektury stale powraca jednak uczucie, że Prezydent Obama nie mówi nam wszystkiego, choć chce sprawiać takie wrażenie. Że idealizuje ponad miarę. Że ta książka jest w istocie bajkowym manifestem politycznym i podbudową dla kolejnych rządów Demokratów niż szczerą spowiedzią. Że nie pokazuje nam się tego, jak amerykańska polityka rzeczywiście wygląda. Przykładowo, przy kończącym książkę wątku zabicia Osamy bin Ladena, mimo że wątek ten jest przedstawiony tuż obok początków kolejnej kampanii wyborczej, w żadnym momencie książka wprost nie stwierdza, że to w dużej mierze właśnie dzięki tej akcji Prezydent Obama uzyskał drugą kadencję, ani nawet że to zdarzenie miało jakikolwiek wpływ na kampanię. Również w domyśle Czytelnika pozostaje to, czy to przypadkiem nie kalendarz wyborczy pozbawił życia Osamę bin Ladena. Warto także wskazać na wątki dotyczące rosnącej w siłę populistycznej demagogii. Szturmu na Kapitol w styczniu 2021 r. mogłoby nie być, gdyby nie nagła popularność Sary Palin (podczas kampanii 2008 r.) czy rosnące zainteresowanie mediów Donaldem Trumpem i tematem birtheryzmu (podczas kampanii 2012 r.). *** Oryg. “The souls of emperors and cobblers are cast in the same mould. The same reason that makes us wrangle with a neighbour causes a war between princes” - Michel de Montaigne, 1533–1592