Całkiem solidnie pomyślana opowieść, jeżeli czytelnik uzbroi się w wyrozumiałość co do percepcji pisarza na temat ówczesnych idei naukowych. Autor pisał to stylem głęboko przedwojennym, pomimo że książkę przygotowano w 1948 r., i na to trzeba być przygotowanym przed rozpoczęciem czytania.
Według mnie ten utwór miałby znacznie bardziej uniwersalny przekaz, gdyby autor nie mieszał kwestii etyczno-umiejętnościowych, w zaprowadzaniu harmonii społecznej, z teologią jedynego "Najwyższego Ducha" (na szczęście są to tylko stosunkowo drobne wstawki w tekście). Niektórzy czytelnicy mogą odebrać to jako uzależnienie szczęścia Wenusjan z konkretnym rodzajem religii, a moim zdaniem nie o to chodziło autorowi. Tym bardziej, że pisarz w pewnym momencie sugeruje (poprzez wypowiedź pokojowo nastawionego bohatera) jak bardzo barbarzyńscy byli np. Hiszpanie, pomimo że również mocno wierzyli w jedynego "Najwyższego Ducha", a nie przeszkadzało im to w mordowaniu Indian i niszczeniu ich dorobku kulturowego w Ameryce.
Zresztą czytelnicy sami mogą zorientować się, które podejście (monoteistyczne czy politeistyczne) było źródłem większych cierpień na Ziemi (chodzi o zaborczość, megalomanie, inwazyjność, siłowy przymus konwersji wiary, brak tolerancji wyznaniowej, wielkoskalowe wojny religijne, czynienie sobie ziemi poddanej, brak szacunku do przyrody, utowarowienie przyrody, traktowanie przyrody jak prywatnej własności w połączeniu z jej nadmiernym drenowaniem, itp.).

Całkiem solidnie pomyślana opowieść, jeżeli czytelnik uzbroi się w wyrozumiałość co do percepcji pisarza na temat ówczesnych idei naukowych. Autor pisał to stylem głęboko przedwojennym, pomimo że książkę przygotowano w 1948 r., i na to trzeba być przygotowanym przed rozpoczęciem czytania.
Według mnie ten utwór miałby znacznie bardziej uniwersalny przekaz, gdyby autor nie...