Przy kolejnym tomie, który przeczytałem z obowiązku (jak zaczynam jakąś serię, to próbuję ją skończyć) podtrzymuję stwierdzenie, że ta historia staje się coraz głupsza, coraz bardziej infantylna, coraz bardziej irytująca i coraz bardziej bezsensowna. I że w głupich opowieściach oczekujemy przynajmniej tego, żeby w finale stało się coś w rodzaju:
HITLER KAPUT! No i w tym tomie także nawet tego nie ma, zmienia się tylko morda Hitlera.

To chyba pierwsza książka, w której bitwa kosmiczna jest opowiadana tak bardzo bez wyobraźni, że staje się nudna.

Autor mnoży obrzydliwych zdrajców, a są to kreatury odrażające. Czytelnik, a przynajmniej ktoś taki, jak ja, oczekuje sprawiedliwości, czyli kary śmierci dla zdrajców. Tymczasem jeśli spotyka ich śmierć, to dlatego, że jakiś kolejny Hitlerek zaczyna szaleć i nie ma to nic wspólnego ze sprawiedliwością.
No i znowu te zmartwychwstania, ba, gorzej, wcielenia.
Przy opinii pod poprzednim tomem stwierdziłem, że nawet jak autor ogłosi, że to koniec serii, to człowiek mu nie uwierzy, bo nawet w dwieście którymś tomie rój się znowu odrodzi i można historię wymyślać od początku.
W tym tomie mamy kolejny motyw powodujący, że tej historii nie da się skończyć w sposób „prawdopodobny” i „pozytywny”, a mianowicie jednego rządzącego psychopatę zastępuje kolejny i to się nigdy nie kończy. Jeśli zawsze, do końca świata, Ziemia będzie rządzona wyłącznie przez chorych psychopatów – morderców, a to zdaje się sugerować autor, to niby jak miałaby się skończyć ta seria? Chyba jedynym możliwym zakończeniem jest eksterminacja ludzkości, co powinno uszczęśliwić pozostałe myślące formy życia we Wszechświecie.
Elementem, który uniemożliwia zakończenie opowieści jest także motyw cofania w czasie podług zasady, że można coś zmienić w przeszłości, by nie doszło do tragedii. No tak, ale nasz wróg może zrobić to samo i wówczas nie da się takiej historii opowiedzieć do końca, bo nie ma jednego końca, tylko końce zmieniające się co chwila, w zależności od tego, kto aktualnie buszuje w przeszłości.
Cykl książek, w których Ziemia walczy z różnymi kosmitami, zagrażającymi jej formami życia, obejmująca statki kosmiczne i bijatyki międzygwiezdne powinna mieć pomysł na jakieś technologie. I pomysł ten musi, rzecz jasna, łamać pewne zasady fizyki, żeby akcja mogła trwać w jakimś znośnym czasie, ale im mniej tych durnot, tym lepiej. Stąd autorzy ograniczają się do takich wynalazków, jak choćby w tej książce coś, co nazywa się „napędem kwantowym”. Ale w tej serii autor wymyślił takie pokłady zupełnie zbędnych idiotyzmów, że zrobiła się z tego książka nieomal fantasy. Jeszcze pół kroku i mielibyśmy wróżki i czarownice.
Jeśli chodzi o pomysły na obce formy życia (tzw. „rasy”), to pomimo żenujących wysiłków autora – wszystkie pomysły są skrajnie antropocentryczne. Skoro nie potrafimy wyobrazić sobie inteligentnego życia bez tego naszego antropocentrycznego spojrzenia, to może już lepiej dać sobie spokój z tymi dziwactwami w rodzaju „obsesji jedzenia” u jednej z ras.
Podsumowując: wyjątkowo durna książka.

Przy kolejnym tomie, który przeczytałem z obowiązku (jak zaczynam jakąś serię, to próbuję ją skończyć) podtrzymuję stwierdzenie, że ta historia staje się coraz głupsza, coraz bardziej infantylna, coraz bardziej irytująca i coraz bardziej bezsensowna. I że w głupich opowieściach oczekujemy przynajmniej tego, żeby w finale stało się coś w rodzaju:
HITLER KAPUT! No i w tym...