Ta książka miała potencjał, żeby stać się moim hitem: muzyka ze "starych dobrych czasów" i miłość, która również przetrwała całe lata. Niestety ta powieść jest nudna i nijaka - za dużo opisów, za dużo rozmów o niczym, a rzekomy romans jakoś mało przekonujący. Nie było tu tego "czegoś", napięcia, tego "flow" - zarówno między bohaterami, a między książką, a mną. W dodatku to nie jest wcale opowieść łatwa i przyjemna (na co liczyłam), bo cofając się do lat młodości bohaterki dostajemy opowieść o jej trudnym dzieciństwie i przeżytej traumie. Najgorsze w moich oczach było jednak zmarnowanie motywu muzycznego. Autorka kompletnie nie wie, jak to działa, kiedy ktoś naprawdę "czuje" muzykę, tak jak teoretycznie ma ją "czuć" dwójka bohaterów. To nie jest tak, że utworów, które przywołują w nas najlepsze albo najgorsze wspomnienia można sobie tak słuchać, jak czegokolwiek innego. A w tej książce oni tak robią, po prostu puszczają sobie piosenki -a muzyka to magia, wywołująca całą gamę emocji - których tu nie ma. Zasadza się to w zdaniu: "Czy jeszcze kiedykolwiek będzie mógł słuchać tej piosenki, nie rozpaczając, że ją stracił?" - ale takie zdanie jest w powieści jedno, jedyne. Jeśli do tego dodamy, że bohater zawodowo zajmuje się muzyką, a zatem tym bardziej powinien być na nią uwrażliwiony - to narracja Sanderson jest dla mnie kompletnie niewiarygodna.

Ta książka miała potencjał, żeby stać się moim hitem: muzyka ze "starych dobrych czasów" i miłość, która również przetrwała całe lata. Niestety ta powieść jest nudna i nijaka - za dużo opisów, za dużo rozmów o niczym, a rzekomy romans jakoś mało przekonujący. Nie było tu tego "czegoś", napięcia, tego "flow" - zarówno między bohaterami, a między książką, a mną. W dodatku to...