„Spotkanie w Positano” to jedna z tych książek, które wymagają zanurzenia się w nie, oddania im swojej uwagi w całości. Hipnotyzuje pięknym, wyrafinowanym językiem, którym autorka tworzy urzekające zmysłowością opisy włoskich krajobrazów, budynków i ludzi. A ponieważ Goliarda Sapienza była związana z branżą filmową, a do tytułowego Positano przybyła w poszukiwaniu filmowych plenerów, więc i jej spojrzenie na to miejsce jest wnikliwe jak przystało na filmowca. Czułam wręcz ciepło wody i nadmorskiego piasku, smakowałam brzoskwiniową granitę i widziałam każdą zmarszczkę na twarzach mieszkańców tego urokliwego miasteczka.
Autorka opisuje tu swoją relację z przyjaciółką, która w książce nosi imię Erica, choć naprawdę nazywała się inaczej. Przyjaźń między dwiema kobietami została tu poddana wnikliwej analizie, wręcz wiwisekcji, a emocje jej towarzyszące są bardzo silne, momentami porażające. Trudno nie zauważyć, że uczucie, jakim Goliarda obdarza poznaną w Positano Ericę podszyte jest lekkim erotyzmem, choć w książce nie ma o tym jednoznacznych informacji.
Wszystko zaczyna się od przypadkowo zobaczonej na ulicy pięknej kobiety, którą Goliarda zauważa, gdy przybywa na wybrzeże w poszukiwaniu pleneru do filmu. Dowiaduje się, że to owiana legendą księżna. Jednak pamięć o niej towarzyszy jej przez dłuższy czas, aż do kolejnej wizyty w miasteczku, kiedy kobiety wreszcie się poznają. Między nimi nie dzieje się nic spektakularnego, a jednak wyczuwa się pewne napięcie, wzajemna fascynacja, coś w rodzaju namiętności. Od tego momentu łączy je wieloletnia przyjaźń, w której pojawiają się wszystkie możliwe uczucia typowe dla kobiecej relacji. Autorka skupia się jednak przede wszystkim na swojej przyjaciółce, więc poznajemy jej życie, zarówno te przeszłe, jak i bieżące. Ta przyjaźń jest tak silna i bezwarunkowa, że Erica wyjawia Goliardzie swoją najpilniej strzeżoną tajemnicę, opowiada o dawnej utraconej miłości oraz o dramacie swojej rodziny. Bezwzględne zaufanie ustępuje w pewnym momencie zazdrości ( gdy na scenę wkracza mężczyzna),zaborczości, poczuciu bycia zdradzoną, by szybko ustąpić trosce i niepokojowi o samopoczucie i zdrowie przyjaciółki. Ta sinusoida uczuć, bardzo silnych, wręcz obezwładniających, prowadzi w końcu do finału, którego nie zdradzę, ale daje on do myślenia.
Przy okazji opowieści o przyjaźni Goliarda Sapienza tworzy nostalgiczny fresk o miejscach, które już nie istnieją, zawładnięte przez nowoczesność, zdeptane przez tłumy turystów, zalane betonem. Wyraźnie wyczuwalna jest tu tęsknota za klimatem małych zagubionych na wybrzeżu miejscowości, gdzie ludzie żyją od pokoleń, znają się i wspierają. Trochę jak hymn na cześć Włoch z lat 50. Polecam- ma swój urok.

„Spotkanie w Positano” to jedna z tych książek, które wymagają zanurzenia się w nie, oddania im swojej uwagi w całości. Hipnotyzuje pięknym, wyrafinowanym językiem, którym autorka tworzy urzekające zmysłowością opisy włoskich krajobrazów, budynków i ludzi. A ponieważ Goliarda Sapienza była związana z branżą filmową, a do tytułowego Positano przybyła w poszukiwaniu filmowych...

Niezaplanowane spotkanie, które zmieniło życie dwóch kobiet. Wychowanej w postępowym domu pisarki i bogatej wdowy. Wiele je różni, ale nie przeszkadza im to w budowaniu przyjaźni, która przetrwała lata.
Interesujący szkic miejsca, dwóch kobiet i ich otoczenia.

Niezaplanowane spotkanie, które zmieniło życie dwóch kobiet. Wychowanej w postępowym domu pisarki i bogatej wdowy. Wiele je różni, ale nie przeszkadza im to w budowaniu przyjaźni, która przetrwała lata.
Interesujący szkic miejsca, dwóch kobiet i ich otoczenia.

Trudność sprawiła mi ocena tej książki. Momentami mnie nużyła a jednocześnie wciągała. Dziwna ale niezła , szczególnie dla osób, które kochają włoskie klimaty.

Trudność sprawiła mi ocena tej książki. Momentami mnie nużyła a jednocześnie wciągała. Dziwna ale niezła , szczególnie dla osób, które kochają włoskie klimaty.

http://pikkuvampyyrinkirjamaailma.blogspot.com/2021/10/265-goliarda-sapienza-spotkanie-w.html

Positano to miejsce absolutnie wyjątkowe. Kamieniste zbocza, oprószone domkami z kolorowymi dachami. Skały przebijające spomiędzy intensywnej zieleni drzew oraz różu kwitnących krzewów. Słońce nadające Morzu Tyrreńskiemu niezwykłej głębi. To wszystko robi niezwykłe wrażenie, kiedy mija się kolejne piętra zabudowy, jadąc krętymi, wąskimi drogami.

Nie bez przyczyny na miejsce powieści Goliarda Sapienza wybrała właśnie Positano. Choć jest to Positano odrobinę inne - starsze, mniej turystyczne, mniej zabetonowane. Kameralne i włoskie. To właśnie w takich okolicznościach poznają się dwie niezwykłe kobiety, będące swoim przeciwieństwem.

Goliarda Sapienza w niezwykły sposób przedstawiła miasto, którego już nie ma. Plastyczne opisy kolorowego miasteczka łapią za serce, nawet jeśli są odrobinę przydługie. Przedstawiony obraz jest bardzo filmowy, także ze względu na wątki autobiograficzne.

Obraz dotyczy nie tylko miejsca, ale przede wszystkim ludzi. Autorka z niezwykłą lekkością oddała pełnie włoskiego społeczeństwa - relacje ludzi w małym miasteczku oraz ich wzajemne uwikłania. Historie tych ludzi są różne, a każda z nich na swój sposób jest ciekawa, przy czym ich portrety psychologiczne są znakomicie zarysowane. Jednocześnie każdy z nich jest wyraźną indywidualnością i częścią zbitej grupy.

Ta historia nie miałaby sensu, gdyby nie dwie zupełnie odmienne kobiety. Różne charaktery, różne kultury, różne sposoby życia, różne poglądy, różne historie, różne potrzeby - a mimo to rodzi się między nimi specyficzna więź silnej przyjaźni. To właśnie na ich przyjaźni oscyluje cała powieść, choć ich przyjaźń przybiera różne formy. W ich relacji jedno pozostaje niezmienne - spotkania w Positano.

Ta opowieść jest wyjątkowa, choć nie należy do łatwych. Trudne historie życia dwóch tak różnych kobiet, intrygi, zagadki, morderstwo, miłość, romans i upadek bogatej włoskiej rodziny to tylko niektóre smaczki "Spotkania w Positano".

http://pikkuvampyyrinkirjamaailma.blogspot.com/2021/10/265-goliarda-sapienza-spotkanie-w.html

Positano to miejsce absolutnie wyjątkowe. Kamieniste zbocza, oprószone domkami z kolorowymi dachami. Skały przebijające spomiędzy intensywnej zieleni drzew oraz różu kwitnących krzewów. Słońce nadające Morzu Tyrreńskiemu niezwykłej głębi. To wszystko robi niezwykłe wrażenie, kiedy...

"Żadna sympatia ani miłość nie wytrzyma, gdy przebywa się za dużo ze sobą".

To było moje pierwsze spotkanie z autorką – Golliardą Sapienzą – pierwsze i z pewnością nie ostatnie. Zamówiłam "Sztukę radości" i pewnie niedługo przeczytam. Po książkę sięgnęłam bardzo spontanicznie. Przeczytałam opis i moje czytelnicze przeczucie powiedziało mi, że to ta. Odpowiednia dla mnie i we właściwym momencie.
Podeszłam do niej z pewnym dystansem. Odkrywałam ją z pewnym zafrapowaniem, z nieśmiałością, jaką się ma, gdy się sięga po coś nowego. Po historie, które prowadzą w nieodkryte tereny i przeszłość.
I... Nie zawiodłam się, zostałam zaczarowana.

"Spotkanie w Positano" to historia dwóch kobiet, każda z trochę innego środowiska, z innego świata. Chwilami wydaje się, jakby każda z nich żyła w innej epoce. Obie poznają się w niezwykle urokliwym miasteczku we Włoszech. Od jednego spotkania, od krótkiej wymiany zdań, zaczyna się przyjaźń na całe życie. Niełatwa przyjaźń, ponieważ w niej kryje się wiele historii i tajemnice. To niezwykła opowieść o relacjach, ludzkich przeżyciach i doświadczeniach. W tle zjawiskowe miasteczko, cudowni ludzie. Czytając powieść, przeniosłam się do Włoch, choć nigdy tam nie byłam...

Książka tak bardzo mnie wciągnęła, a właściwie można by powiedzieć, upoiła mnie sobą. I przeczytałam ją prawie całą jednego dnia. Autorka tak ją napisała, że mnie przychodzą dwa słowa, które opisują tę powieść – ona uwodzi i jest zmysłowa.

"To była prerogatywa przyjaźni i czyniła ją ona może nawet czymś większym niż miłość. W miłości ryzykuje się zawsze uwięzienie przez drugą osobę". (s.110).

"Żadna sympatia ani miłość nie wytrzyma, gdy przebywa się za dużo ze sobą".

To było moje pierwsze spotkanie z autorką – Golliardą Sapienzą – pierwsze i z pewnością nie ostatnie. Zamówiłam "Sztukę radości" i pewnie niedługo przeczytam. Po książkę sięgnęłam bardzo spontanicznie. Przeczytałam opis i moje czytelnicze przeczucie powiedziało mi, że to ta. Odpowiednia dla mnie...

„W cierpieniu jest życie, a cierpienia rozpływają się w czasie.”

Goliarda Sapienza to włoska aktorka, przyszła na świat 1924 roku w Katolonii. Jej matka była pionierką feminizmu we Włoszech, ojciec zaś cenionym prawnikiem i socjalistycznym działaczem. Uczyła się na rzymskiej Accademii d'arte drammatica. Podczas II wojny światowej walczyła w partyzantce. Po wojnie na dobre wniknęła w branżę filmową. Wyszła za mąż za reżysera Francesco Masellego. Pierwsze objawy depresji zaczęły pojawiać się w 1950 roku, nadużywająca leków nasennych Gioliarda trafiła do szpitala, poddana elektrowstrząsami częściowo straciła pamięć. Nigdy już nie wróciła do pełnego zdrowia. Nie potrafiła żyć bez alkoholu, nawracające depresje, próba samobójcza. Pod koniec życia zaczęła pisać wspomnienia, które miały być swoistą terapią i oczyszczeniem. Zmarła na zawał serca w 1996 roku. Ta książka jest jej autobiografią.

Przenosimy się na wybrzeże anafilskie, autorka umiejętnie i z dużym wyczuciem opisuje Positano lat pięćdziesiątych, to tutaj postanowiła spędzić lato. Jej uwagę zwraca niezwykła kobieta – Erica, mieszkańcy mówią o niej księżna. Od tej kobiety bije niesamowity blask, życiowa energia i królewska postawa. Między nimi, stopniowo nawiązuje się nić porozumienia, która z biegiem czasu przeradza się w przyjaźń. Kobiety zaczynają odkrywać siebie nawzajem, zdradzają swoje największe, głęboko ukryte tajemnice. Czuć między nimi szczerość, naturalność, sympatię, a z czasem silną i dojrzałą więź. Do obydwu kobiet miałam bardzo mieszane odczucia. Życie nigdy ich nie oszczędzało.

Historia barwna i tragiczna. Ogromna wartość i potrzeba przyjaźni, która z biegiem lat rośnie w siłę. Melancholia i przemijanie. Czas płynie nieubłaganie, zmieniają się ludzie, poglądy, ideologie, świat sunie do przodu. Nowe wypiera stare. Książka została wydana po śmierci Autorki.

Klimatyczna, przyjemna, kusząca autobiografia, czyta się ją jak dobrą powieść obyczajową. Zakończenie mocno mnie zaskoczyło, nie tego się spodziewałam. Polecam.

http://tatiaszaaleksiej.pl/spotkanie-w-positano/

„W cierpieniu jest życie, a cierpienia rozpływają się w czasie.”

Goliarda Sapienza to włoska aktorka, przyszła na świat 1924 roku w Katolonii. Jej matka była pionierką feminizmu we Włoszech, ojciec zaś cenionym prawnikiem i socjalistycznym działaczem. Uczyła się na rzymskiej Accademii d'arte drammatica. Podczas II wojny światowej walczyła w partyzantce. Po wojnie na dobre...

Za książkę dziękuję @wydawnictwomova
Czy macie ochotę wygrzać się w południowym słońcu, przemierzać wąskie uliczki Włoch, a w powietrzu czuć zapach kawy i morskiej bryzy? Wybierzcie się w podróż wraz z Goliardą do Positiano gdzie szuka idealnej lokalizacji dla filmu. Tam poznaje Ericę szalenie piękną kobietę otoczoną bogactwem. Pomiędzy, mogłoby się wydawać, innymi kobietami nawiązuje się piękna przyjaźń trwająca przez lata. Bohaterki poznają swoje największe tajemnice, przeżywają zachłyśnięcie się drugą osobą aby powoli budować relację, o którą bardzo trudno na tym świecie, silną, dojrzałą i trwałą.
„Spotkanie w Positiano” to na wpół biograficzna powieść opowiadająca życie pisarki. Powolna historia napisana pięknym językiem-idealna na lato. Otula nas słońcem, ale też melancholią i przemijaniem. Obserwujemy bohaterki i Positiano na przestrzeni lat zmieniające się pod wpływem czasu oraz turystów. Książka oprócz przekazania jak ważna jest przyjaźń pokazuje bieg świata i to, że czasami za nim nie nadążamy, pragniemy by ulice naszego dzieciństwa zawsze trwały, domy miały tych samych mieszkańców, a my zawsze mieli wiele lat do przeżycia.
Polecam!
~Mimbla

Za książkę dziękuję @wydawnictwomova
Czy macie ochotę wygrzać się w południowym słońcu, przemierzać wąskie uliczki Włoch, a w powietrzu czuć zapach kawy i morskiej bryzy? Wybierzcie się w podróż wraz z Goliardą do Positiano gdzie szuka idealnej lokalizacji dla filmu. Tam poznaje Ericę szalenie piękną kobietę otoczoną bogactwem. Pomiędzy, mogłoby się wydawać, innymi...

Spotkanie w Positano to powieść idealna na lato. Autorka wspaniale oddaje włoski klimat miasteczka; słyszymy szum fal, czujemy rażące słońce, wraz z główną bohaterką spacerujemy urokliwymi uliczkami.

To historia dwóch kobiet i ich przyjaźni ukazanej na przestrzeni lat. Nie jest to książka z wartką fabułą i niespodziewanymi zwrotami akcji. To książka powolna, napisana pięknym, poetyckim językiem. I mimo, że liczy jedynie dwieście stron, nie przeczytamy jej za jednym razem.

Główna bohaterka Goliarda poznaje tajemniczą i szalenie piękną Erikę pochodzącą z arystokratycznej rodziny. Między kobietami zawiązuje się przyjaźń na lata. Goliarda poznaje sekrety Eriki, towarzyszy jej, gdy ta się starzeje.
Positano również odgrywa tutaj ważną rolę. Miasteczko opisywane jest w niezmiernie malowniczy sposób, lecz z roku na rok obserwujemy, jak staje się coraz mniej atrakcyjne przez natłok turystów. Ja odebrałam to, jako metaforę przemijania, która była tutaj tak wielokrotnie podkreślana.

Spotkanie w Positano to powieść idealna na lato. Autorka wspaniale oddaje włoski klimat miasteczka; słyszymy szum fal, czujemy rażące słońce, wraz z główną bohaterką spacerujemy urokliwymi uliczkami.

To historia dwóch kobiet i ich przyjaźni ukazanej na przestrzeni lat. Nie jest to książka z wartką fabułą i niespodziewanymi zwrotami akcji. To książka powolna, napisana...

Uczucie niepokoju towarzyszyło mi przez całą lekturę, chociaż to nie thriller, to powieść o wielu płaszczyznach.

Po pierwsze przyjaźń. Trochę skomplikowana i mało oczywista, nawiązująca się między dwiema kobietami, momentami nosząca znamiona fascynacji czy zachłyśnięcia się drugą osobą.

Po drugie życiowa ścieżka. Czy bohaterki będą przez lata pracowały na swój sukces, a może nadejdzie on niespodziewanie w momencie nagłej zmiany planów. Bardzo ciekawe podejście do życia, mało spotykane w moim otoczeniu.

Po trzecie tło historyczne. Małe włoskie miasteczko w latach pięćdziesiątych rządziło się swoimi prawami. Mnóstwo sztuki, kultury, zwyczajnego życia i temperamentu bohaterów.

Po czwarte biograficzne ciekawostki. Pisarka pisze o sobie, jestem pewna, że większość uczuć pochodzi z głębi jej duszy. Znów czułam się jak podglądaczka, ale Goliarda chyba chciała pokazać siebie poprzez literackie odbicie.

Po piąte księżna Erica, której nie da się nie kochać. Fascynująca kobieta odsłania karty historii własnego życia. Bardzo poruszająca, interesująca, pełna zwrotów akcji. Właśnie takie scenariusze pisze życie.

Czułam się wyśmienicie, niespokojny tor fabuły wzbudził we mnie dużą dawkę napięcia. Zakończenie zwieńcza losy wyjątkowej przyjaźni, spodziewałam się dramatycznej literatury pięknej i taką dostałam.

Uczucie niepokoju towarzyszyło mi przez całą lekturę, chociaż to nie thriller, to powieść o wielu płaszczyznach.

Po pierwsze przyjaźń. Trochę skomplikowana i mało oczywista, nawiązująca się między dwiema kobietami, momentami nosząca znamiona fascynacji czy zachłyśnięcia się drugą osobą.

Po drugie życiowa ścieżka. Czy bohaterki będą przez lata pracowały na swój sukces, a...

Goliarda Sapienza to włoska aktorka i pisarka urodzona w 1924 roku w Katanii. Wychowana przez matkę uznawaną za pionierkę feminizmu we Włoszech i ojca - prawnika oraz działacza socjalistycznego, nastoletnia Goliarda bez problemu otrzymała stypendium rzymskiej Accademia d'arte drammatica. W 1943 roku pisarka walczyła w szeregach partyzantki, a rok później na poważnie zajęła się branżą filmową. Wtedy też poznała swojego pierwszego męża, reżysera Francesco Masellego. Pod koniec 1950 roku Goliarda zaczęła cierpieć na depresję, a przez przedawkowanie leków nasennych trafiła do szpitala, gdzie poddana elektrowstrząsom częściowo straciła pamięć. Potem były już próby powrotu do zdrowia, alkoholizm, ponowna depresja i druga próba samobójcza. W ramach swego rodzaju terapii pisała, by przywołać wspomnienia. Zmarła w 1996 roku na zawał serca.

Najbardziej znaną powieścią Goliardy Sapienzy była "Sztuka radości" (1998 r.),którą wydano dopiero po śmierci pisarki, ale to "Spotkanie w Positano" napisała jako ostatnią książką.

"Spotkanie w Positano" jest krótką, autobiograficzną historią, dziejącą się na przestrzeni lat w niewielkiej mieścinie na Wybrzeżu Amalfitańskim. Goliarda zachwycona urokliwymi uliczkami, budowlami i przepięknymi krajobrazami postanawia osiąść w miasteczku na całe lato. Wtedy też zwraca uwagę na niezwykłą kobietę, Ericę, o której wszyscy mieszkańcy mówią księżna. Erica przykuwa wzrok swoją radością, ciepłem i ewidentnie wprost królewską postawą. Potrzeba jednak czasu, by obie zdecydowały się porozmawiać - na przeszkodzie stała im zbyt wielka nieśmiałość.

Wreszcie kobiety się zaprzyjaźniają, a Goliarda stopniowo odkrywa prawdę o Erice. I, oczywiście, odwrotnie. Opowieści o przeszłości i dalszych planach przeplatają się z aktualnymi wydarzeniami, opisami zachowań oraz życia mieszkańców, a to wszystko w przepięknej otoczce Positano.

Pierwsze, co rzuca się w oczy podczas lektury, to leniwa historia przepełniona całą gamą emocji. Goliarda każdą przytoczoną anegdotę okrasza uczuciami, a kiedy mówi o Erice, ewidentnie czuć ogromną sympatię, jaką darzy przyjaciółkę. Z początku Erica traktowana jest dosłownie niczym bogini i tak też czytelnik ją postrzega - wady pojawiają się dopiero później. Spotkanie w Positano jest niezwykle klimatyczną opowieścią, która mimo niewielu twistów fabularnych, i tak bezbłędnie zjednuje sobie czytelnika, wciąga i zachwyca.

Bohaterowie to wielowymiarowe postacie z krwi i kości - i to dosłownie, bo opisywane przez Goliardę osoby w większości żyły naprawdę. Zwłaszcza Erica, choć autorka przeinaczyła jej imię oraz zmieniła kilka faktów z życia przyjaciółki (nie zdradzę jakich, by nie zaspojlerować). Świadomość, że czyta się książkę, której wydarzenia rzeczywiście miały miejsce, tylko podsyca ciekawość.

Jak początek książki powoli opisywał budującą się relację między kobietami, tak pod koniec fabuła zdecydowanie przyśpieszyła. I to do tego stopnia, że czasami się gubiłam: nie pamiętałam, co się działo, w jakich aktualnie czasach znajdowała się Goliarda, i czy coś w międzyczasie się zmieniło. Zakończenie mocno mnie zaskoczyło i ciągle się waham czy pozytywnie, czy negatywnie. Wiem jedynie, że gdy tylko zamknęłam książkę, kilka dobrych minut wpatrywałam się przed siebie. Nawet niekoniecznie myślałam o czymś konkretnym. Po prostu jak głupia gapiłam się w ścianę.

Nie należę do ludzi wybitnie przepadających za opisami przyrody, dlatego klimat włoskiego miasteczka nie zrobił na mnie tak mocnego wrażenia jak powinien. Bardziej interesowały mnie relacje między bohaterkami, a fragmenty wspomnień czytałam z wielkim zaangażowaniem.

Książka opowiada urokliwą historię o przepięknej przyjaźni dwóch dam, którym życie nie raz, nie dwa dało w kość. "Spotkanie w Positano" nie należy jednak do lektur dla każdego i zanim w ogóle postanowicie sięgnąć, warto lepiej poznać autorkę: wgłębić się w szczegóły jej życia, przeanalizować karierę Goliardy oraz problemy, z jakimi się borykała. Goliarda opowiedziała naprawdę sympatyczną historię, aczkolwiek nie określiłabym jej mianem idealnej lub wyjątkowej. Ot, kilka stron wyrwanych z życia pisarki, na drodze której stanęło parę ciekawych osobowości.

Goliarda Sapienza to włoska aktorka i pisarka urodzona w 1924 roku w Katanii. Wychowana przez matkę uznawaną za pionierkę feminizmu we Włoszech i ojca - prawnika oraz działacza socjalistycznego, nastoletnia Goliarda bez problemu otrzymała stypendium rzymskiej Accademia d'arte drammatica. W 1943 roku pisarka walczyła w szeregach partyzantki, a rok później na poważnie zajęła...