Rafała Ziemkiewicza chyba każdy zna. Jest osobą budzącą sporo kontrowersji. Moim zdaniem tego Pana albo się uwielbia albo nienawidzi, pośrednie uczucia raczej Mu nie przysługują. Oczywiście ukrywać nie będę, iż moją osobę należy zakwalifikować do grona wielbicieli autora. Uwielbiam słowo pisane i mówione Ziemkiewicza, choć bywa, że … różnimy się dość znacznie w poglądach politycznych.

Nareszcie się doczekałam na kolejną książkę Rafała Ziemkiewicza pt „Wkurzam Salon”. Tytuł bardzo adekwatny do treści …. pomimo, iż ja do grona „salonowych” się nie zaliczam, wkurzyłam się kilka razy …. ojjj tak, na mojego idola się wkurzyłam i gdyby nie to, że znam cięty język i dość bezkrytyczne podejście Ziemkiewicza do spraw polityki, pewnie rzuciłabym książką w kąt, chociażby dlatego, że nie uważam się za osobę, która zdobyła jakiekolwiek wykształcenie metodą „kopiuj i wklej”.

Tym razem książka jest „wywiadem rzeką”. Osobą zadającą pytania jest Rafał Geremek, natomiast odpowiadającym oczywiście Rafał Ziemkiewicz.

W dość nietypowy sposób obaj Panowie fundują czytelnikowi wędrówkę przez całe życie Ziemkiewicza. Rozpoczynają od „wiejskiego” pochodzenia, następnie przechodzą do etapu „młodego gniewnego”, po czym wskakują w okres studiów, w czasie, których podkreślają początki przygody z fantastyką. W końcu przychodzi moment na „przeobrażenie” się „bohatera” w mężczyznę, co skutkuje kolejnym stadium nazwanym „Dupkiem”. Kolejne rozdziały to już całe dorosłe życie, kończące się mocno zaakcentowanym rozdziałem „Dziennikarz”.

Podobnie jak w poprzednich książkach, bardzo silnie Ziemkiewicz podkreśla swoje poglądy polityczne. Nie uchyla się od odpowiedzi na trudne tematy i nie boi się wyrażać swojego zdania. Odnosiłam wrażenie, że w niektórych momentach specjalnie podkreślał, iż nie zależy Mu na oklaskach, a właśnie na dość mocnym wyrażaniu swoich przemyśleń. Katolicyzm, polityka, zagubiony naród polski, potęga telewizji i jakość literatury w Polsce, a także męskość, narkotyki, Jego własna rodzina to tematy dominujące. W doskonały sposób połączone w spójną całość dają po raz kolejny czytelnikowi bardzo dobrą, prawdziwie polską literaturę.

Po przeczytaniu chciałoby się krzyknąć, Panie Rafale oby więcej i oby częściej takiej literatury, jaką Pan serwuje czytelnikowi. Nareszcie dostajemy „produkt” mówiący bez znieczulenia o tym, co dla Polaka ważne być powinno. Nie czas na fochy i obrażanie się, nie czas na wzajemne obrzucanie się błotem, przyszedł czas na wyznanie prawdy.
Książka zapewne znajdzie wielu zwolenników jak i przeciwników, ale to chyba też o to chodzi, sama rozmowa na tematy poruszone w książce już wiele znaczy … dla samych nas, jako ludzi niezaangażowanych czynnie w życie polityczne, jak i dla tych, którzy codziennie mieszają w „bigosie politycznego życia”.

Rafała Ziemkiewicza chyba każdy zna. Jest osobą budzącą sporo kontrowersji. Moim zdaniem tego Pana albo się uwielbia albo nienawidzi, pośrednie uczucia raczej Mu nie przysługują. Oczywiście ukrywać nie będę, iż moją osobę należy zakwalifikować do grona wielbicieli autora. Uwielbiam słowo pisane i mówione Ziemkiewicza, choć bywa, że … różnimy się dość znacznie w poglądach...