Zabierając się za tą książkę spodziewałem się oczywiście kolejne publicystycznej wypowiedzi. Po 30 stronach zdałem sobie jednak sprawę że tym razem natrafiłem na coś innego, po kolejnych 30 rozważałem przerwanie czytania z powodu delikatnych sprośności ze strony P. Ziemkiewicza (wyobraziłem sobie niektóre wypowiedzi na żywo z obrazem i złapała mnie lekka konfuzja, wiecie-rozumiecie). Aczkolwiek im dalej w las tym ta książka w pewien sposób poruszyła strunę do tej pory nieporuszaną.
40 paroletni mężczyzna napotykający problemy nazwijmy to wieku średniego (choroba czy śmierć bliskich),musi przyjąć to na klatę czy z drugiej strony opis relacji z ojcem który powinien i chyba stanowił swego rodzaju wzór.
Strasznie dziwne to było ponieważ niejako zobaczyłem prawdopodobny swój obraz w przyszłości. Mniej czy bardziej zgodny ale jednak przyszły.

Zabierając się za tą książkę spodziewałem się oczywiście kolejne publicystycznej wypowiedzi. Po 30 stronach zdałem sobie jednak sprawę że tym razem natrafiłem na coś innego, po kolejnych 30 rozważałem przerwanie czytania z powodu delikatnych sprośności ze strony P. Ziemkiewicza (wyobraziłem sobie niektóre wypowiedzi na żywo z obrazem i złapała mnie lekka konfuzja,...

Nie wiem jaki cel miała ta książka. Wszystko zaczyna się od jego problemów z cukrzycą a to dopiero punkt wyjściowy do obrzucania błotem wszystkich na około: kolegów po fachu (zazdrość?),innym opcjom politycznym, artystom. Oczywiście musi się też pochwalić sekretami ze swojej sypialni. Co 2-3 zdanie muszą być gorzkie żale na temat ówczesnej władzy. Na prawdę ta książka za około 20 lat będzie nic nie warta i nawet nie posłuży jako podpórka pod szafkę czy krzesło.

Nie wiem jaki cel miała ta książka. Wszystko zaczyna się od jego problemów z cukrzycą a to dopiero punkt wyjściowy do obrzucania błotem wszystkich na około: kolegów po fachu (zazdrość?),innym opcjom politycznym, artystom. Oczywiście musi się też pochwalić sekretami ze swojej sypialni. Co 2-3 zdanie muszą być gorzkie żale na temat ówczesnej władzy. Na prawdę ta książka za...

Bardzo trudno mi tę książkę ocenić, podobnie jak trudno jednoznacznie sklasyfikować. Kojarząc autora z artykułów spodziewałem się znacznie innej lektury. W formie dziennika autor konfrontuje bieżące wydarzenia ze świata polityki i życia publicznego z codziennym życiem, swoimi problemami i rozterkami. Trafione uwagi, fajnie czytało się o przeżyciach autora, lecz połączenie tego nie wyszło dobrze. Często język był barierą, która uniemożliwiała mi właściwą interpretację tego, co właśnie przeczytałem. Szkoda, bo autor na pewno chciał przekazać więcej, niż mi udało się wynieść.

Bardzo trudno mi tę książkę ocenić, podobnie jak trudno jednoznacznie sklasyfikować. Kojarząc autora z artykułów spodziewałem się znacznie innej lektury. W formie dziennika autor konfrontuje bieżące wydarzenia ze świata polityki i życia publicznego z codziennym życiem, swoimi problemami i rozterkami. Trafione uwagi, fajnie czytało się o przeżyciach autora, lecz połączenie...

Wspaniale mi się "Zgreda" czytało. Rafalski jest taki … kobiecy w sumie.

Wspaniale mi się "Zgreda" czytało. Rafalski jest taki … kobiecy w sumie.

Książka nasiąknięta polityką z krótkimi przerwami na życie prywatne pisarza. Właściwie można nazwać ją subiektywną oceną polityczną Polski przeplataną wzmiankami autobiograficznymi. Dużo w niej agresji i „nie zgadzam się” na sytuację w kraju. Kilka „niemedialnych” wzmianek daje do myślenia a poza tym spokojnie można włączyć program polityczny i wyjdzie na to samo.

Książka nasiąknięta polityką z krótkimi przerwami na życie prywatne pisarza. Właściwie można nazwać ją subiektywną oceną polityczną Polski przeplataną wzmiankami autobiograficznymi. Dużo w niej agresji i „nie zgadzam się” na sytuację w kraju. Kilka „niemedialnych” wzmianek daje do myślenia a poza tym spokojnie można włączyć program polityczny i wyjdzie na to samo.

Ziemkiewicza to nawet swego czasu ceniłem za Polactwo i (nie czołobitnie, ale umiarkowanie) za Michnikowszczyznę. Nie zgadzałem się z nim do końca, ale nie sposób odmówić mu precyzji wywodu i publicystycznego zacięcia. Niestety, w Zgredzie, który jest (chyba?) powieścią, autorowi pomieszały się nieco porządki; osobiście nie cierpię jak ktoś kto pisze powieść stara się w niej łopatologicznie przekazać ideolo, w które ślepo wierzy, a bohaterów i ich historie ukazując jedynie pretekstowo. Wychodzi z tego coś w stylu książek Sumlińskiego, czyli koślawo fabularyzowane non-fiction. Nie kupuję tego.

Ziemkiewicza to nawet swego czasu ceniłem za Polactwo i (nie czołobitnie, ale umiarkowanie) za Michnikowszczyznę. Nie zgadzałem się z nim do końca, ale nie sposób odmówić mu precyzji wywodu i publicystycznego zacięcia. Niestety, w Zgredzie, który jest (chyba?) powieścią, autorowi pomieszały się nieco porządki; osobiście nie cierpię jak ktoś kto pisze powieść stara się w...

Rzecz dosyć ciekawa, skonstruowana z reporterskim zacięciem widocznym mocno w sposobie pisania pana Rafała. Jak dla mnie jednak za dużo polityki. Nie wszystkie powiązania byłam w stanie zrozumieć. Dużo ciekawsze fragmenty "obyczajowe".

Rzecz dosyć ciekawa, skonstruowana z reporterskim zacięciem widocznym mocno w sposobie pisania pana Rafała. Jak dla mnie jednak za dużo polityki. Nie wszystkie powiązania byłam w stanie zrozumieć. Dużo ciekawsze fragmenty "obyczajowe".

Zgred, jak nazwa wskazuje, to zapiski starzejącego się mężczyzny, któremu jego własne ciało uświadamia, że, niestety, nie będzie wiecznie młody i, co ważniejsze, zdrowy. Cukrzyca zmusza go do przemyślenia swojego sposobu życia oraz diety, a także do podjęcia leczenia. Jednocześnie bohater zaczyna się zastanawiać co udało mu się osiągnąć, jakie widzi plusy swojego życia. Forma dziennika sprawia, że zapiski są dokonywane na bieżąco, często dotyczą nie tylko życia narratora, ale również aktualnych wydarzeń politycznych, wypowiedzi polityków lub dziennikarzy. Komentarze narratora do złudzenia przypominają felietony autora książki. Najczęściej jest to narzekanie, mantykowanie, zrzędzenie, jak na prawdziwego zgreda przystało. To sprawia, że lektura jest nad wyraz męcząca. Ciągłe wylewanie żali, przeplecione cytowanym często zdaniem ojca bohatera „trzeba orać”, czyli wziąć się do roboty, czego autor nie robi, ale za to tłumaczy się gęsto, dlaczego zrobienie czegokolwiek jest niemożliwe, sprawia, że czytelnik nie pała sympatią do narratora. Postępowanie bohatera, zwłaszcza w warstwie religijnej kłóci się z wyznawaną wiarą. Rafał Ziemkiewicz sugeruje czytelnikowi, że jest to jego dziennik, że bohater wyraża jego poglądy. Na pierwszy rzut oka wszystko się zgadza, ale czy rzeczywiście? Krótki rzut okiem na biografię autora wyjaśnia wszelkie wątpliwości.

Zgred, jak nazwa wskazuje, to zapiski starzejącego się mężczyzny, któremu jego własne ciało uświadamia, że, niestety, nie będzie wiecznie młody i, co ważniejsze, zdrowy. Cukrzyca zmusza go do przemyślenia swojego sposobu życia oraz diety, a także do podjęcia leczenia. Jednocześnie bohater zaczyna się zastanawiać co udało mu się osiągnąć, jakie widzi plusy swojego życia....

Powieść Zgred jest moją pierwszą książką autora Rafała Aleksandra Ziemkiewicza, i szczerze mam nadzieje że nie ostatnią. Początkowo ciężko mi było się połapać o co właściwie tak chodzi w tej powieści w końcu jednak po kilku stronach szybko się połapałem. Książka opowiada nam o pewnymi dziennikarzy, który prowadzi pamiętnik, akcja skupia się na ostatnich miesiącach prezydentury Lecha Kaczyńskiego i kończy z chwilą Smoleńska i powrotu ich ciał do Polski. Początkowo, książka była nieco trudna, dopiero po chwili zorientowałem się że postać główna to tak naprawdę Ziemkiewicz. Książka to właściwie zbiór myśli, nie tylko politycznych ale również kulturalnych i życiowych, Rafalski (bohater powieści) pisze w swoim dzienniku właściwie o wszystkim. Książka pokazuje osobowe spojrzenie autora na III RP, na wszystkie przekręty i całą politykę, ukazuje prawdę Republiki Okrągłego Stołu. Pokazuje także życie i jej przemyślenia, typu żona, dzieci, praca, czy zwykła choroba, samodyscyplina. Koniec książki jest chwilą Smoleńska, śmierci prezydenta i powrotu Rafalskiego do domu, gdzie po oddaniu hołdu zmarłemu, autor postanawia zakończyć pracę z dziennikiem, ale za to stwierdza że naród się obudził ale potrzeba wiele pracy. Książka początkowo sprawiła mi nieco trudności, ale szybko się w nią wczytałem, prócz zwykłego życia i przemyśleń, można w niej ujrzeć kulisy i różne alianse polityki. Zgred zaliczał do dobrych książek i szczerze polecam. Nieco opisu samej książki, dobrze napisana, stylistycznych błędów raczej brak, ładna okładka ze skrzydełkami, tekst dobrze napisany, czytelny i strasznie drobny.
Polecam i pozdrawiam

Powieść Zgred jest moją pierwszą książką autora Rafała Aleksandra Ziemkiewicza, i szczerze mam nadzieje że nie ostatnią. Początkowo ciężko mi było się połapać o co właściwie tak chodzi w tej powieści w końcu jednak po kilku stronach szybko się połapałem. Książka opowiada nam o pewnymi dziennikarzy, który prowadzi pamiętnik, akcja skupia się na ostatnich miesiącach...

Książka pisana jak dziennik. Świetna. Chyba najlepsza powieść Ziemkiewicza /pomijam fantastykę/.

Książka pisana jak dziennik. Świetna. Chyba najlepsza powieść Ziemkiewicza /pomijam fantastykę/.