Zgred

Wspaniale mi się "Zgreda" czytało. Rafalski jest taki … kobiecy w sumie.

Wspaniale mi się "Zgreda" czytało. Rafalski jest taki … kobiecy w sumie.

Pokaż mimo to

Książka nasiąknięta polityką z krótkimi przerwami na życie prywatne pisarza. Właściwie można nazwać ją subiektywną oceną polityczną Polski przeplataną wzmiankami autobiograficznymi. Dużo w niej agresji i „nie zgadzam się” na sytuację w kraju. Kilka „niemedialnych” wzmianek daje do myślenia a poza tym spokojnie można włączyć program polityczny i wyjdzie na to samo.

Książka nasiąknięta polityką z krótkimi przerwami na życie prywatne pisarza. Właściwie można nazwać ją subiektywną oceną polityczną Polski przeplataną wzmiankami autobiograficznymi. Dużo w niej agresji i „nie zgadzam się” na sytuację w kraju. Kilka „niemedialnych” wzmianek daje do myślenia a poza tym spokojnie można włączyć program polityczny i wyjdzie na to samo.

Pokaż mimo to

Ziemkiewicza to nawet swego czasu ceniłem za Polactwo i (nie czołobitnie, ale umiarkowanie) za Michnikowszczyznę. Nie zgadzałem się z nim do końca, ale nie sposób odmówić mu precyzji wywodu i publicystycznego zacięcia. Niestety, w Zgredzie, który jest (chyba?) powieścią, autorowi pomieszały się nieco porządki; osobiście nie cierpię jak ktoś kto pisze powieść stara się w niej łopatologicznie przekazać ideolo, w które ślepo wierzy, a bohaterów i ich historie ukazując jedynie pretekstowo. Wychodzi z tego coś w stylu książek Sumlińskiego, czyli koślawo fabularyzowane non-fiction. Nie kupuję tego.

Ziemkiewicza to nawet swego czasu ceniłem za Polactwo i (nie czołobitnie, ale umiarkowanie) za Michnikowszczyznę. Nie zgadzałem się z nim do końca, ale nie sposób odmówić mu precyzji wywodu i publicystycznego zacięcia. Niestety, w Zgredzie, który jest (chyba?) powieścią, autorowi pomieszały się nieco porządki; osobiście nie cierpię jak ktoś kto pisze powieść stara się w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzecz dosyć ciekawa, skonstruowana z reporterskim zacięciem widocznym mocno w sposobie pisania pana Rafała. Jak dla mnie jednak za dużo polityki. Nie wszystkie powiązania byłam w stanie zrozumieć. Dużo ciekawsze fragmenty "obyczajowe".

Rzecz dosyć ciekawa, skonstruowana z reporterskim zacięciem widocznym mocno w sposobie pisania pana Rafała. Jak dla mnie jednak za dużo polityki. Nie wszystkie powiązania byłam w stanie zrozumieć. Dużo ciekawsze fragmenty "obyczajowe".

Pokaż mimo to

Zgred, jak nazwa wskazuje, to zapiski starzejącego się mężczyzny, któremu jego własne ciało uświadamia, że, niestety, nie będzie wiecznie młody i, co ważniejsze, zdrowy. Cukrzyca zmusza go do przemyślenia swojego sposobu życia oraz diety, a także do podjęcia leczenia. Jednocześnie bohater zaczyna się zastanawiać co udało mu się osiągnąć, jakie widzi plusy swojego życia. Forma dziennika sprawia, że zapiski są dokonywane na bieżąco, często dotyczą nie tylko życia narratora, ale również aktualnych wydarzeń politycznych, wypowiedzi polityków lub dziennikarzy. Komentarze narratora do złudzenia przypominają felietony autora książki. Najczęściej jest to narzekanie, mantykowanie, zrzędzenie, jak na prawdziwego zgreda przystało. To sprawia, że lektura jest nad wyraz męcząca. Ciągłe wylewanie żali, przeplecione cytowanym często zdaniem ojca bohatera „trzeba orać”, czyli wziąć się do roboty, czego autor nie robi, ale za to tłumaczy się gęsto, dlaczego zrobienie czegokolwiek jest niemożliwe, sprawia, że czytelnik nie pała sympatią do narratora. Postępowanie bohatera, zwłaszcza w warstwie religijnej kłóci się z wyznawaną wiarą. Rafał Ziemkiewicz sugeruje czytelnikowi, że jest to jego dziennik, że bohater wyraża jego poglądy. Na pierwszy rzut oka wszystko się zgadza, ale czy rzeczywiście? Krótki rzut okiem na biografię autora wyjaśnia wszelkie wątpliwości.

Zgred, jak nazwa wskazuje, to zapiski starzejącego się mężczyzny, któremu jego własne ciało uświadamia, że, niestety, nie będzie wiecznie młody i, co ważniejsze, zdrowy. Cukrzyca zmusza go do przemyślenia swojego sposobu życia oraz diety, a także do podjęcia leczenia. Jednocześnie bohater zaczyna się zastanawiać co udało mu się osiągnąć, jakie widzi plusy swojego życia....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść Zgred jest moją pierwszą książką autora Rafała Aleksandra Ziemkiewicza, i szczerze mam nadzieje że nie ostatnią. Początkowo ciężko mi było się połapać o co właściwie tak chodzi w tej powieści w końcu jednak po kilku stronach szybko się połapałem. Książka opowiada nam o pewnymi dziennikarzy, który prowadzi pamiętnik, akcja skupia się na ostatnich miesiącach prezydentury Lecha Kaczyńskiego i kończy z chwilą Smoleńska i powrotu ich ciał do Polski. Początkowo, książka była nieco trudna, dopiero po chwili zorientowałem się że postać główna to tak naprawdę Ziemkiewicz. Książka to właściwie zbiór myśli, nie tylko politycznych ale również kulturalnych i życiowych, Rafalski (bohater powieści) pisze w swoim dzienniku właściwie o wszystkim. Książka pokazuje osobowe spojrzenie autora na III RP, na wszystkie przekręty i całą politykę, ukazuje prawdę Republiki Okrągłego Stołu. Pokazuje także życie i jej przemyślenia, typu żona, dzieci, praca, czy zwykła choroba, samodyscyplina. Koniec książki jest chwilą Smoleńska, śmierci prezydenta i powrotu Rafalskiego do domu, gdzie po oddaniu hołdu zmarłemu, autor postanawia zakończyć pracę z dziennikiem, ale za to stwierdza że naród się obudził ale potrzeba wiele pracy. Książka początkowo sprawiła mi nieco trudności, ale szybko się w nią wczytałem, prócz zwykłego życia i przemyśleń, można w niej ujrzeć kulisy i różne alianse polityki. Zgred zaliczał do dobrych książek i szczerze polecam. Nieco opisu samej książki, dobrze napisana, stylistycznych błędów raczej brak, ładna okładka ze skrzydełkami, tekst dobrze napisany, czytelny i strasznie drobny.
Polecam i pozdrawiam

Powieść Zgred jest moją pierwszą książką autora Rafała Aleksandra Ziemkiewicza, i szczerze mam nadzieje że nie ostatnią. Początkowo ciężko mi było się połapać o co właściwie tak chodzi w tej powieści w końcu jednak po kilku stronach szybko się połapałem. Książka opowiada nam o pewnymi dziennikarzy, który prowadzi pamiętnik, akcja skupia się na ostatnich miesiącach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka pisana jak dziennik. Świetna. Chyba najlepsza powieść Ziemkiewicza /pomijam fantastykę/.

Książka pisana jak dziennik. Świetna. Chyba najlepsza powieść Ziemkiewicza /pomijam fantastykę/.

Pokaż mimo to

charakterystyczny styl, szkiełko i oko o sytuacji w polszcze. dobre ale tym razem nie zachwycił.

charakterystyczny styl, szkiełko i oko o sytuacji w polszcze. dobre ale tym razem nie zachwycił.

Pokaż mimo to

Jak opisać powieść kilkoma pytaniami: lepsza u władzy w Polsce będzie/jest mafia czy sekta? Czemu Polacy są tacy jacy są?

A teraz trochę głębiej:
Z jednej strony prosty lud, który uważa, że jest okradany i oszukiwany. Z drugiej Ci mówiący, że w RP jest druga Irlandia, a za prosty lud się nie uważają.

Powieść napisana w sposób opisujący dużą część społeczeństwa określanych jako ,,katoli''. Bo taki ,,katol'' jest głównym bohaterem. Co prawda po rozwodzie i nie lubiący samych księży, ale paru jednak fajnych poznał.



Jestem zadowolony z natrafienia na tą pozycję bo przypomniała mi dlaczego Polacy dawali przez tyle lat po komunie dawać się robić w ,,bambuko''.
Jak to szło? A tak: lepsza sekta czy ferajna?

Jak opisać powieść kilkoma pytaniami: lepsza u władzy w Polsce będzie/jest mafia czy sekta? Czemu Polacy są tacy jacy są?

A teraz trochę głębiej:
Z jednej strony prosty lud, który uważa, że jest okradany i oszukiwany. Z drugiej Ci mówiący, że w RP jest druga Irlandia, a za prosty lud się nie uważają.

Powieść napisana w sposób opisujący dużą część społeczeństwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko ocenić, więc (tym razem razem) sobie ocenianie odpuszczam.

Ciężko ocenić, więc (tym razem razem) sobie ocenianie odpuszczam.

Pokaż mimo to