Decyzje, jakie musi podjąć książkoholik, nie należą do najłatwiejszych. Którą powieść z dość wysokiego stosiku książek wybrać jako następną do przeczytania? Którą pozycję zakupić, kiedy tego samego dnia premierę ma kilka ciekawych tytułów? Którego autora (lub autorkę) uznać za najlepszego? Czy sięgać po utwory nowych pisarzy, czy skupić się na dziełach twórców, jakich książki nas zafascynowały? Jeśli chodzi o tę ostatnią kwestię, zawsze można znaleźć pewien złoty środek – raz na jakiś czas skupić się na tytułach autora, którego prozy jeszcze się nie zna.
Ostatnio sama postanowiłam dać szansę twórczyni, z jakiej literaturą nie miałam jeszcze styczności. Chodzi o prozę Alice Rosalie Reystone. Jak wypadło moje pierwsze spotkanie z książką autorki? Czy sięgnę po jej kolejne tytuły?

Richard nie wie, jak bardzo skomplikuje się jego życie. Do tej pory nie należało ono do najłatwiejszych – został oddany do specjalnej placówki, by tam wyleczono go z jego schorzenia. Bohater szybko jednak dochodzi do wniosku, że to nie miejsce dla niego, opuszcza je więc, przy okazji dokonując aktu podpalenia, przez co zostaje umieszczony na liście poszukiwanych przestępców.

Podczas ucieczki spotyka na swojej drodze Evangeline – kobietę, która dokładnie wie, jak ulżyć mu w cierpieniu. Do tego proponuje uciekinierowi schronienie, przynajmniej dopóki ten nie dojdzie do siebie. Richard czuje, że znalazł swoje miejsce na Ziemi, do tego zakochał się w pracownicy pani domu. Sielanka nie może jednak trwać wiecznie, szybko okazuje się, że Evangeline ma względem niego własne plany. Obiecuje protagoniście lekarstwo na jego dolegliwości, w zamian ten musi wykonać dla niej „drobne” zadanie. Bohater zostaje wysłany z misją odnalezienia czterech klepsydr, jeśli zawiedzie, nie tylko nie otrzyma magicznego remedium i nie zdobędzie serca ukochanej, ale także narazi własne życie. Czy Richardowi uda się wykonań zadanie?

„Wietrzne Katedry” to książka, która oscyluje wokół science fantasy. Mamy w niej zarówno technologiczne nowinki, medyczne i biologiczne odkrycia, jak i magię albo fantastyczne zwierzęta. I ten miks wychodzi całkiem przyzwoicie, dwa różne światy przenikają się ze sobą i uzupełniają. Czytelnik nie ma wrażenia, że elementy magii i nauki nie pasują do siebie, w końcu nie jest to pierwsza książka, w jakiej wykorzystano taki mariaż.

Problem jednak pojawia się, gdy mowa o reszcie aspektów książki Reystone. Po pierwsze, niewiele się w niej tak naprawdę dzieje. Całą akcję można streścić w jednym dłuższym zdaniu, większość fabuły stanowią mało znaczące i zajmujące wydarzenia. Początek opowieści wzbudzał jeszcze pewne zainteresowanie, jednak im dalej czytelnik się w nią zagłębia, tym mniej frapująca się okazuje. Wydarzenia nie szokują, nie zaskakują i nie wzbudzają większych emocji. To niezwykle jednowymiarowa historia, choć istnieje szansa, że kolejne tomy zostały lepiej rozbudowane.

Po drugie, bohaterowie są bardzo prości – mają do odegranie określone role w książce i na tym koniec. Reystone nie stworzyła postaci, które są złożone, zaskakują swoimi decyzjami. Nie stworzyła również postaci, które da się lubić i jakim się kibicuje. Pojawia się kilku bohaterów, jednak żaden nie wzbudza w odbiorcy sympatii albo chociażby antypatii. To szare jednostki, które po prostu odgrywają swoje role.

Po trzecie, świat także nie został zbytnio rozbudowany – wiemy, jakie zadanie ma wykonać protagonista, wiemy, że elfy zostały zdziesiątkowane przez zarazę, wiemy kilka informacji o postaciach, które Richard napotyka na swojej drodze. Gdzieś w to wszystko wpleciono magię, naukę i technologię. Czytelnik oczekuje jednak czegoś więcej.

„Wietrzne Katedry” to książka, która tak naprawdę jest o wszystkim i o niczym. Nie wciąga, nie przedstawia innowacyjnej wizji świat, nie porusza ważnych problemów. Sporo dialogów zostało poprowadzonych na siłę, większość zdarzeń to typowe zapychacze, nie pojawia się ani jeden wciągający twist fabularny. Istnieje szansa, że autorka lepiej poradziła sobie w kolejnych częściach serii, problem jednak w tym, że gdy nie spodoba wam się pierwsza odsłona cyklu, nie macie motywacji, by sięgnąć po kontynuacje.

Monika Doerre