„Mathilde Perrin, lat sześćdziesiąt trzy, matka, wdowa po lekarzu, odznaczona medalem, bohaterka ruchu oporu…”

Tak się składa, że to właśnie Mathilde wybrał Pierre Lemaitre na główną bohaterkę powieści, którą napisał do szuflady w latach osiemdziesiątych.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby ta starsza i z wyglądu dobroduszna kobieta nie dorabiała do emerytury jako… zabójca.
W „Wielkim wężu” od razu mamy nazwisko sprawcy podane na pierwszych stronach niczym na tacy. Bynajmniej to jednak nie świadczy, że wiemy już wszystko. Scena, w której Mathilde dokonuje pierwszej opisanej tu zbrodni, jest, mimo wszystkich emocji jakie jej towarzyszą, tylko kamyczkiem, który rzucony ze stoku, wywoła lawinę niewiarygodnych zdarzeń i mrożących krew w żyłach czytelnika sytuacji.

„Komendant nie jest spokojny, spokój to w jego fachu przepustka na cmentarz, jest jednak na tyle opanowany, na ile tylko może być człowiek, który próbował przewidzieć wszystkie ewentualności.”

„Wielki wąż” to najnowsza i jednocześnie jedna z pierwszych powieści autorstwa Pierre’a Lemaitre. Wszyscy, którzy znają jego twórczość, wiedzą czego należy się spodziewać. Ja również należę do tego grona. A jednak „Wielki wąż” zrobił na mnie ogromne wrażenie. Gdyby nie dopisek na okładce: „zaskakujący kryminał z szuflady”, nigdy nie pomyślałabym, że to jedna z pierwszych powieści tego autora. Lemaitre, jak stary wyjadacz (którym teraz oczywiście jest, ale wtedy nie było to takie oczywiste) fantastycznie bawi się tu konwencją gatunku. Równolegle tworzy niesamowite postaci, które z łatwością zapadają czytelnikowi w serce. Opowiada niesamowitą historię, udowadniając, że życie nie jest tylko czarno-białe, a najciekawsze jest to, co pomiędzy. Za pomocą pięknych słów, rysuje w głowach czytelników niezwykle sugestywne obrazy. Czasami brutalne, często piękne i nierzadko tak groteskowe, że nie sposób zachować powagi.

„Wsłuchuje się w pełną hałasów ciszę, tu jakiś trzask, tam jakiś szelest. Śledzi każdy z nich ze szczególną uwagą, analizując jego pochodzenie, ustalając przyczynę.”

„Wielki wąż” to kryminał nieoczywisty. To naprawdę kawał dobrej literatury na wysokim poziomie. Powieść przewrotna i groteskowa, a jednocześnie mroczna i makabryczna. To także, chyba jedyna, powieść kryminalna, gdzie absolutnie pokochałam duet postaci, które autor wyznaczył na „tych złych”…ale przecież to wcale nie jest takie oczywiste…

Wartość dodana tej powieści to zdecydowanie to piękne, minimalistyczne, a jednocześnie niezwykle eleganckie wydanie.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Nowe.

„Mathilde Perrin, lat sześćdziesiąt trzy, matka, wdowa po lekarzu, odznaczona medalem, bohaterka ruchu oporu…”

Tak się składa, że to właśnie Mathilde wybrał Pierre Lemaitre na główną bohaterkę powieści, którą napisał do szuflady w latach osiemdziesiątych.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby ta starsza i z wyglądu dobroduszna kobieta nie dorabiała do emerytury jako…...