Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Deszcz nad Sekwaną ma w sobie coś poetyckiego. Z niewiadomych powodów, może dlatego że nadal jest przyjemnie, tylko nieco bardziej rześko, inspektor mija stację i idzie dalej wzdłuż rzeki. W głowie kłębią mu się myśli. Ma w głowie węże, tak to ujmuje. W liczbie mnogiej, bo jest ich kilka.

Mathilde odmawia podróżowania z pistoletami małego kalibru, które jej zdaniem świetnie nadają się do mieszczańskich dramatów i kłótni z cudzołóstwem w tle. Jednak niełatwo było wyprosić broń większego kalibru, musiała toczyć boje z działem zaopatrzenia, kadry nie chciały przystać na jej żądania.

Nie istnieje coś takiego jak czysta zbrodnia, lecz niektóre cuchną nienawiścią bardziej niż inne.

Wszak nawet w zaburzonym porządku rzeczy istnieją idee niezmienne.

Mathilde… Nikt nie wiedział, kim jest. Nigdy nie trafił się kolejny Gerhardt, ale gdy trzeba było zabić żołnierzy czy kolaborantów, ona zawsze była na miejscu. Zupełnie jakby tak nakazywało prawo. Miała słabość do broni białej. „Jest bardziej dyskretna, cichsza” – mawiała. Gdzie była krew, tam była i Mathilde.