Mimo lat nadal mam w sobie dziecięcą ciekawość świata, dlatego z wielką chęcią sięgnęłam po książkę Randalla. Było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem i muszę przyznać, że pomimo kilku uwag należało do bardzo przyjemnych.

Dzieci potrafią zadawać naprawdę dziwne i skomplikowane pytania, ale kilkukrotnie podczas czytania zastanawiałam się jaki szalony umysł wpadł na takie pomysły? Byłam naprawdę zdziwiona, że nawet na te najbardziej absurdalne można było w logiczny i naukowy sposób odpowiedzieć. Wiadomo, że pewne rzeczy trzeba było uprościć (np. założyć przez moment, że Ziemia się nie obraca albo, że siła grawitacji nie ma na człowieka żadnego wpływu) a na inne przymknąć oko (stale rosnąca kula psów, która wchłonie Słońce i zajmie Wszechświat). Bardzo podobał mi się prosty, przyjemny w odbiorze język i zabawne wtrącenia.

Zagłębiając się w absurdalne pytania, zauważyłam, że ogromną część książki zajmują odpowiedzi stricte z dziedziny fizyki. Mimo że wszystko było perfekcyjne proste w odbiorze, zdałam sobie sprawę, że mnie po prostu fizyka zupełnie nie interesuje. Niestety, zmuszona byłam przez to skakać po pytaniach, żeby nie męczyć się czytaniem podręcznika z liceum. Na szczęście całkiem sporo było pytań kosmiczno-biologicznych a te były już dla mnie turbo ciekawe!

Książka sama w sobie jest świetnie napisana, na tyle przystępnym językiem, że spokojnie poradzą sobie z nią i ci, którzy ostatni raz w szkole byli sto lat temu i ci młodsi, ciekawscy i dociekliwi. Jeżeli spora ilość zagadnień z dziedziny fizyki nie przeraża, to zdecydowanie polecam!

Mimo lat nadal mam w sobie dziecięcą ciekawość świata, dlatego z wielką chęcią sięgnęłam po książkę Randalla. Było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem i muszę przyznać, że pomimo kilku uwag należało do bardzo przyjemnych.

Dzieci potrafią zadawać naprawdę dziwne i skomplikowane pytania, ale kilkukrotnie podczas czytania zastanawiałam się jaki szalony umysł wpadł na...