Villette, to druga, po Dziwnych losach Jane Eyre, książka Charlotte Bronte, po którą sięgnęłam, i którą podobnie jak poprzedniczkę, wręcz pochłonęłam w ciągu kilku dni.

Charlotte Bronte potrafi wciągnąć czytelnika, od jej powieści nie da się oderwać. W typowy dla siebie sposób buduje klimat opowieści, ze zwyczajnych wydarzeń i przeżyć potrafi uczynić zagadkę, tchnąć ducha tajemnicy w, obiektywnie rzecz biorąc, czasem nawet prozaiczne przygody swoich bohaterów. I nawet jeżeli czytelnik się domyśla przyszłych zwrotów akcji, to nadal odczuwa dreszczyk przyjemności, że wciąż wszystkie karty nie zostały mu odkryte.

To co, w Villette najbardziej mi się podobało to, powolne prowadzenie akcji i podobnie jak w Jane Eyre – prześledzenie losów głównej bohaterki od jej dzieciństwa do lat dorosłych. Również sama Lucy Snowe – rozważna, trzymająca się na wodzy, świadoma siebie kobieta, da się lubić. Ogromną wartością książki jest wnikliwy opis przeżyć wewnętrznych, psychologia postaci, analityczny obraz samotności i depresji, która w pewnym momencie dopada bohaterkę. I oczywiście wątek paranormalny w postaci zakonnicy, który jak widać u Bronte musi się pojawić, wraz z jej wytłumaczeniem – to coś, co mnie kupiło przy czytaniu Villette.

Jest jednak kilka rzeczy, za które odejmuję ocenę. Przede wszystkim uciekanie Bronte w rozbudowane charakterystyki bohaterów, w sytuacji, kiedy mogła sięgnąć po subtelniejszą formę przedstawienia postaci. Szczególnie uderzyło mnie to przy konstruowaniu Monsieur Paula. Bronte zamiast pozwolić czytelnikowi wyrobić sobie o nim własne zdanie, za pomocą opisów zdarzeń lub dialogów, podawała na tacy gotowy opis jego charakteru, czy zmiany w postępowaniu. Czasami też zdawało mi się, że postać tę buduje naprędce lub niekonsekwentnie. Pomijam już oczywistą wadę tej postaci, która zdyskwalifikowała ją w moich oczach, czyli uległość wobec środowiska.

Nie zmienia to jednak mojej pozytywnej oceny, aczkolwiek chyba Jane Eyre pozostanie na razie na pierwszym miejscu.

Dla mnie Villette to przede wszystkim opowieść o nierówności losu – o tym, że na świecie są ludzie, którzy urodzili się pod szczęśliwą gwiazdą, którzy skupiają w sobie wszystko co dobre i piękne i to samo też do siebie przyciągają, jak również są ludzie, którzy nawet pomimo wrodzonej dobroci, napotykają na swojej drodze jedynie przeszkody i nieszczęścia. Ta myśl, powtarzana przez Lucy Snowe jak refren, nie pozwala mi przyjąć, że zakończenie książki jest otwarte, ani tym bardziej szczęśliwe. Po prostu, Lucy Snowe należy do tego drugiego gatunku ludzi.

Villette, to druga, po Dziwnych losach Jane Eyre, książka Charlotte Bronte, po którą sięgnęłam, i którą podobnie jak poprzedniczkę, wręcz pochłonęłam w ciągu kilku dni.

Charlotte Bronte potrafi wciągnąć czytelnika, od jej powieści nie da się oderwać. W typowy dla siebie sposób buduje klimat opowieści, ze zwyczajnych wydarzeń i przeżyć potrafi uczynić zagadkę, tchnąć ducha...