Powieść „Trzy” wywarła na mnie wyjątkowo pozytywne wrażenie.
Jestem pełna podziwu dla autora, który skupiając akcję w małej miejscowości na Podkarpaciu, będącym swoistym skansenem, potrafił ukazać jakby cały świat w miniaturze.
Z jednej strony mamy tu prosty świat zastygłej, urokliwej wsi Kotań rządzącej się swoimi prawami i swoim rytmem, w który nagle wkracza brutalny, agresywny świat wielkiego miasta, jakim jest Warszawa, gdzie prym wiodą media, silne firmy, korupcja, podsłuchy, afery.

W tym świecie autor umieścił trzy wyraziste portrety kobiet.
Jest więc Ewelina - dziennikarka, z zewnątrz wydawałoby się, że kobieta sukcesu, o której autor mówi: „Ona sama stanowiła markę w pewnych środowiskach, więc nie mogła zadawać się z byle kim. Jej koleżanki były równie jak ona bogate, zepsute i... nieszczęśliwe. Chowały swoje lęki i niepewność za fasadą kosmetyków, drogich strojów oraz partnerów na pokaz, których często zmieniały, a po rozstaniach z lubością skupiały się na publicznym wytykaniu ich niedoskonałości”.

Jest zahukana, zakompleksiona Marta – kobieta delikatna, wrażliwa, z podciętymi przez rodziców skrzydłami: „Nie była modelką, aktorką, tancerką czy choćby celebrytką, a jednak robiła na nim niesamowite wrażenie. Ubrana w zwykłe ciemne jeansy i białą bluzkę wyglądała znakomicie. Zauważył, że się nie malowała. Nie musiała. Miała to coś, nieokreślonego, co mu zawsze imponowało – wewnętrzne piękno. I te ciemne oczy... Wielkie, nieco smutne i przestraszone, bezbronne...”.

Pojawia się też Maria - tajemnicza stara kobieta, zielarka, nazywana przez niektórych szamanką, pomagająca ludziom za darmo, szanowana i ceniona przez miejscowych, ale wywołująca wiele sprzecznych uczuć w osobach z kolorowego, agresywnego warszawskiego świata. Ten świat próbuje ją zniszczyć przy okazji swoich rozrachunków. A Maria, dotkliwie doświadczona przez życie, mówi o sobie po prostu: „Nauczyłam się wybaczać, nie potrafiłabym żyć inaczej. Przecież człowiek rodzi się dobry i nie zawsze wie, dlaczego wybiera zło. Jeżeli nie przebaczymy, staniemy się tak samo źli, jak nasi krzywdziciele”. Sama skrywa tajemnicę, która zostaje rozwiązana na kartach powieści.

Portrety psychologiczne tych kobiet świetne, wyraziste, głębokie, ale nie tylko ich. Są też postaci innych kobiet oraz mężczyzn – cała gama mężczyzn z krwi i kości, takich jacy chodzą po ziemi, np. z trudem wyrażających swoje uczucia, nieśmiałych, lękających się kobiet, ale też porywczych , zaskorupionych w swoich schematycznych zachowaniach. By ich poznać, trzeba przeczytać. Myślę, że niejedna czytelnicza wiele razy uśmiechnie się i potwierdzi: … oj, znam taki typ…

Ujął mnie opis domu Marii z papierowym pałąkiem ozdobionym regionalnym motywem, ze ścianami pochlapanymi na kolor wrzosowy, ozdobionymi starymi wyblakłymi reprodukcjami przedstawiającymi świętych spoglądających na izbę, w której stoi rozklekotane łóżko, a na podłodze i kredensie królują różnorodne zioła… Dzięki tym ziołom stara zielarka wlewa w serca ludzi chorych nadzieję na wyzdrowienie i przemianę życia.

Świat powieści jest ciekawy, intrygujący, opisany z detalami, tętniący: pięknem Podkarpacia, raz ciszą, raz autentycznymi rozmowami prowadzonymi gwarą jego mieszkańców, innym razem plotkami, jest on pełen tamtejszej urokliwej codzienności, trochę surowy, nieskażony, piękny w swojej prostocie, ale zarazem głęboki, ze swoimi zasadami, wartościami, przesądami tkwiącymi w światopoglądzie jego bohaterów, świat żyjący swoistym rytmem. Podoba mi wszechobecny szacunek do człowieka - bohaterowie wielokrotnie wypowiadają słowa broniące zielarki i te słowa są budujące.

Pomysł na całość świetny. Życie pokazane w pełnej jego krasie, z pięknem rodzących się uczuć, które powodują - jak pisze autor - że człowiek staje się lepszy. Ale też życie ze zmartwieniami, z nierozwiązanymi sprawami z przeszłości, z wątkiem kryminalnym i wątkiem ze św. Ojcem Pio.

Wiele też w "Trzy" myśli-perełek, np. o poznawaniu drugiej osoby na tyle, na ile ona pozwoli i wiele, wiele innych, które świadczą o tym, że autor uważnie przygląda się ludziom, ich zachowaniom. Co cenne, przygląda się bez oceniania. Opisane kontakty międzyludzkie są bardzo ludzkie, bo bohaterowie jak my wszyscy zastanawiają się, czy nie powiedzieli czegoś za dużo lub za mało, jak zostali odebrani, czy ich słowa nie zostały przekręcone...

Czyta się szybko, chce się czytać, nie chce się przerywać. Lektura wciąga. Język bardzo mi się podoba. Krótkie zdania, ale bardo treściwe, dużo ciekawych dialogów.

Społeczność wioski Podkarpackiej opisana jak żywa - alkohol, plotki, dwa "wybiegi": dyskoteka i kościół, mobilizacja, kiedy naprawdę trzeba pomóc, wzajemna pomoc itd.

"Trzy" to wspaniała powieść. Doskonała odskocznia na obecne czasy. Powieść dla kobiet, które szukają siebie, swoich wartości, celów w życiu. A przecież każda kobieta tego szuka :). A tu wszystko jak na dłoni! Bo to powieść z życia, o niełatwym życiu, powieść z bardzo optymistyczną wymową!!!

Polecam i niecierpliwie czekam na wersję papierową, abym mogła kupić na prezenty dla moich przyjaciółek.

Powieść „Trzy” wywarła na mnie wyjątkowo pozytywne wrażenie.
Jestem pełna podziwu dla autora, który skupiając akcję w małej miejscowości na Podkarpaciu, będącym swoistym skansenem, potrafił ukazać jakby cały świat w miniaturze.
Z jednej strony mamy tu prosty świat zastygłej, urokliwej wsi Kotań rządzącej się swoimi prawami i swoim rytmem, w który nagle wkracza brutalny,...