Niesamowity debiut (wyjątkowy tym bardziej, że stworzony przez licealistę), niezwykle realistycznie ukazujący jedną z największych chorób cywilizacyjnych - alkoholizm - z perspektywy kochającego partnera.

Zdumiewający realizm magiczny (który osobiście uwielbiam) i przepiękny język - jeden z piękniejszych, z jakimi miałam okazję spotkać się w prozie i chyba najpiękniejszy ze znanej mi współczesnej prozy polskiej. Ta książka to arcydzieło - jest mocna, hipnotyzująca, poruszająca. Minęło już prawie półtora roku od lektury, a wciąż pamiętam oszałamiające wrażenie, jakie na mnie wywarła. Na zawsze zostały ze mną obrazy iluzorycznej Laury, utraconego koncertu, gry w karty na środku zamarzniętej rzeki.

„Próbuje z niej wytulić truciznę, ona zaś usiłuje wcałować mu do głowy spokój, i tak mijają sekundy, minuty, piosenki.”

...a z tyłu głowy powtarzające się bez końca, wytarte sylaby, układające się niezmiennie w to samo brutalne pytanie: Czy dałem z siebie wszystko?

Jak najwięcej osób powinno dowiedzieć się o tej książce.

Niesamowity debiut (wyjątkowy tym bardziej, że stworzony przez licealistę), niezwykle realistycznie ukazujący jedną z największych chorób cywilizacyjnych - alkoholizm - z perspektywy kochającego partnera.

Zdumiewający realizm magiczny (który osobiście uwielbiam) i przepiękny język - jeden z piękniejszych, z jakimi miałam okazję spotkać się w prozie i chyba najpiękniejszy...