"Sen zimowy" to książka względem której miałam ogromne oczekiwania. I niestety nieco się zawiodłam. Pierwsza jedna trzecia książki była dla mnie sporym rozczarowaniem, a dopiero po połowie zaczęłam ją doceniać. Początkowo powieść ta wydawała mi się płaska, powierzchowna i ciężka w nastroju, taka naprawdę zimowa, w złym tego słowa znaczeniu. Z czasem dopiero zaczęło do mnie docierać, że to książka o umieraniu, zapadaniu w sen zimowy, wieczny sen i stąd ten nastrój. Na szczęście nie było to umieranie na sposób amerykański, z wiecznie przyklejonym głupkowatym uśmiechem do twarzy. To odchodzenie było ciężkie, zimne, mało przyjemne, pełne zawodów emocjonalnych i wcale niekoniecznie fajnych uczuć. Taka była prawda w tej książce, ale i jej ciężar. Przygniatający jak ciężki śnieg. Było ciemno, ciężko, zimno i bardzo nieprzyjemnie. Chwilami wręcz frustrująco. Sądzę, iż mogłoby być mniej negatywnie, choć równie ciężko, ale widocznie autorka takie miała zamierzenie z sobie tylko znanych powodów. W trakcie czytania książka mogła wydać się niejasna, ale w posłowiu wszystko zostało klarownie wyjaśnione, nie przymierzając, jak krowie na łące. Ogólnie rzecz ujmując mogło być lepiej.

"Sen zimowy" to książka względem której miałam ogromne oczekiwania. I niestety nieco się zawiodłam. Pierwsza jedna trzecia książki była dla mnie sporym rozczarowaniem, a dopiero po połowie zaczęłam ją doceniać. Początkowo powieść ta wydawała mi się płaska, powierzchowna i ciężka w nastroju, taka naprawdę zimowa, w złym tego słowa znaczeniu. Z czasem dopiero zaczęło do mnie...