„Bratnia dusza” to historia Alfy, Senegalczyka walczącego w szeregach armii francuskiej. Już samo to dla mnie jest wstrząsające, że brano ludzi do walki w tak naprawdę nie swojej wojnie, tylko „białych” kolonizatorów… Chociaż nasz główny bohater zgłosił się sam to zapewne wtedy nie zawsze tak było. Był w wojsku wraz ze swoim najlepszym przyjacielem, który był dla niego jak brat - Madembą. Na samym początku książki umiera on w ramionach Alfy, który nie potrafi spełnić jego ostatniego życzenia - by go dobił… Po tym wydarzeniu Alfa staje się okrutny dla niebieskookich wrogów. Chcąc zagłuszyć wyrzuty sumienia i jednocześnie się zemścić zaczyna ich okaleczać i odcięte dłonie przynosić do francuskich okopów.
Książka Davida Diopa ukazuje jak okrutna jest wojna i jak może zniszczyć człowieka. Daje również do zastanowienia jak okrutny był kolonializm. Gorąco polecam!

„Bratnia dusza” to historia Alfy, Senegalczyka walczącego w szeregach armii francuskiej. Już samo to dla mnie jest wstrząsające, że brano ludzi do walki w tak naprawdę nie swojej wojnie, tylko „białych” kolonizatorów… Chociaż nasz główny bohater zgłosił się sam to zapewne wtedy nie zawsze tak było. Był w wojsku wraz ze swoim najlepszym przyjacielem, który był dla niego jak...

Świetna książka. Mocny kandydat na 'książkę roku przeczytaną w 2023". Rozkminy bohatera analizującego niemal, każdy swój czyn, krok, wybór bardzo wiarygodne. Muszę się rozejrzeć czy ten autor ma coś więcej w kolekcji.

Świetna książka. Mocny kandydat na 'książkę roku przeczytaną w 2023". Rozkminy bohatera analizującego niemal, każdy swój czyn, krok, wybór bardzo wiarygodne. Muszę się rozejrzeć czy ten autor ma coś więcej w kolekcji.

Pierwsza część książki jest naprawdę interesująca. Zagłębiająca się w "psychologię pola walki", ale też poruszająca wątki okropieństwa wojny, przyjaźni, czy rasizmu. Później jednak autor odchodzi od tego w kierunku, który mi nie do końca się spodobał, szczególnie w na ostatnich stronach. Nie mniej jednak była to ciekawa lektura.

Pierwsza część książki jest naprawdę interesująca. Zagłębiająca się w "psychologię pola walki", ale też poruszająca wątki okropieństwa wojny, przyjaźni, czy rasizmu. Później jednak autor odchodzi od tego w kierunku, który mi nie do końca się spodobał, szczególnie w na ostatnich stronach. Nie mniej jednak była to ciekawa lektura.

Bardzo dobra, mimo, że nie zrozumiałem zakończenia :D

Bardzo dobra, mimo, że nie zrozumiałem zakończenia :D

Przeczytałem w dwa wieczory, nie było to trudne bo to tylko 110 stron ale za to jakich!!!
Zaczyna się monologiem przykuwającym uwagę tak jak aktor w pierwszym akcie w pierwszej scenie wchodzący z ciemności na scenę. Książka jest gotowym scenariuszem monodramy. Zdania ostre są jak brzytwa. Autor boksuje bez chwili zmiłuj się.
"Trzy razy mnie po­pro­sił, bym go dobił; trzy razy od­mó­wi­łem.
...
Gdy­bym był wów­czas tym, kim sta­łem się dzi­siaj, za­bił­bym go za pierw­szym razem."
Ziemia się trzęsie. Jestem jak Martini Jamesa Bonda WSTRZĄŚNIĘTY niezmieszany.

Przeczytałem w dwa wieczory, nie było to trudne bo to tylko 110 stron ale za to jakich!!!
Zaczyna się monologiem przykuwającym uwagę tak jak aktor w pierwszym akcie w pierwszej scenie wchodzący z ciemności na scenę. Książka jest gotowym scenariuszem monodramy. Zdania ostre są jak brzytwa. Autor boksuje bez chwili zmiłuj się.
"Trzy razy mnie po­pro­sił, bym go dobił; trzy...

Męcząca stylistyka, rozmyty przekaz. Chyba rozumiem, co autor chciał osiągnąć przyjmując taką formę narracji, ale dostając "Bogiem a prawdą" kilkanaście razy, jak nie więcej, w niewielkiej objętościowo historii - a nie jest to jedyny nadużywany zwrot - czytelnik odczuwa zmęczenie. Powtórzenia mogą służyć podkreśleniu, nadaniu rytmu, nawleczeniu pewnych wątków na nitkę i powiązaniu ich, czasem mogą oddać stan umysłowy bohatera - i to właśnie ten ostatni cel, przy całkowitym zarzuceniu wcześniejszych, zdaje przyświecać autorowi. Wyszło mecząco. Groza wojny ukazana, historia o dziewczynie jakoś tam zostanie, ale nie mogę powiedzieć, by lektura dostarczyła jakichś większych wrażeń, przemyśleń czy emocyj, a całości dopełnia niezbyt starannie poprowadzona narracja fabularna. Nie wiem do końca, co autor chciał przekazać biorąc na tapet taką a nie inną grupę etniczną, ale nie wynika to z pozostawionych furtek interpretacyjnych ani próbie odmalowania odcieni moralnych szarości, a jeśli tak, to były to furtki ukryte a próby nieudane.

Męcząca stylistyka, rozmyty przekaz. Chyba rozumiem, co autor chciał osiągnąć przyjmując taką formę narracji, ale dostając "Bogiem a prawdą" kilkanaście razy, jak nie więcej, w niewielkiej objętościowo historii - a nie jest to jedyny nadużywany zwrot - czytelnik odczuwa zmęczenie. Powtórzenia mogą służyć podkreśleniu, nadaniu rytmu, nawleczeniu pewnych wątków na nitkę i...

Forma nie do końca do mnie przemówiła, ale sama tematyka książki jest zdecydowanie warta uwagi. "Bratnia dusza" ukazuje dramat wojny odmiennie niż większość książek wojennych. W dodatku robi to aż w dwojaki sposób - po pierwsze, ukazuje wojnę z punktu widzenia żołnierza, który nie walczy za swój, ale za cudzy kraj, po drugie - mniej skupia się na wielkich wydarzeniach czy na przebiegu bitew, a na psychice żołnierza, który wciąż jest targany konfliktami wewnętrznymi, których tak naprawdę nie sposób jest rozwiązać.

Forma nie do końca do mnie przemówiła, ale sama tematyka książki jest zdecydowanie warta uwagi. "Bratnia dusza" ukazuje dramat wojny odmiennie niż większość książek wojennych. W dodatku robi to aż w dwojaki sposób - po pierwsze, ukazuje wojnę z punktu widzenia żołnierza, który nie walczy za swój, ale za cudzy kraj, po drugie - mniej skupia się na wielkich wydarzeniach czy...

Co za jakość przy niewielkiej ilości. Nie wiem jak opisać moje wrażenie, że ta opowieść jest genialna. Każde słowo jest ważne, nie ma zbędnych zdań. Coś całkowicie innego, świeżego, zaskakującego. Warto.

Co za jakość przy niewielkiej ilości. Nie wiem jak opisać moje wrażenie, że ta opowieść jest genialna. Każde słowo jest ważne, nie ma zbędnych zdań. Coś całkowicie innego, świeżego, zaskakującego. Warto.

Bardzo prostym językiem można oddać wiele. Zdziczenie i szaleństwo oczami szaleńca. Do tego bardzo niejednoznaczna końcówka i jest przepis na Bookera.

Bardzo prostym językiem można oddać wiele. Zdziczenie i szaleństwo oczami szaleńca. Do tego bardzo niejednoznaczna końcówka i jest przepis na Bookera.

Językowo bardzo specyficzna powieść. Można powiedzieć, że jest to wręcz lament człowieka złamanego przez wojnę. Częste powtórzenia nadają rytm historii, ukazując mentalność mieszkańców Afryki.

Senegalscy chłopcy będący u progu dorosłości marzą o lepszych warunkach, więc decydują się na służbę wojenną dla Francji. Okazuje się jednak, że mają być niejako mięsem armatnim - krwiożerczymi dzikusami, których boi się przeciwnik, a którzy po powrocie do okopu mają się zachowywać się „normalnie". Główny bohater, pragnąc pomścić śmierć swojego przyjaciela, decyduje się na brutalne czyny. Ale jak się okazuje „Myśleć samodzielnie niekoniecznie znaczy wszystko rozumieć".

Językowo bardzo specyficzna powieść. Można powiedzieć, że jest to wręcz lament człowieka złamanego przez wojnę. Częste powtórzenia nadają rytm historii, ukazując mentalność mieszkańców Afryki.

Senegalscy chłopcy będący u progu dorosłości marzą o lepszych warunkach, więc decydują się na służbę wojenną dla Francji. Okazuje się jednak, że mają być niejako mięsem armatnim -...