Oczarowała mnie prekursorka dziennikarstwa osobistego. Własna autobiografia stała się punktem wyjścia do poszukiwania uniwersalnego znaczenia zjawisk i zdarzeń. I tak potrzeba myślenia, poszukiwania autentycznego, bo własnego sensu życia, podpatrywanie matki, ciotek, sąsiadek stają się ważnym głosem w sprawie widzenia roli kobiety. Od dawna jesteśmy zniewolone, wpisane w seksualne, emocjonalne czy ekonomiczne niewolnictwo. Kobiety boją się wyjść z narzuconej ramy i nie dostrzegają swojego problemu. Pisarka określa siebie– kobietę zawsze w relacji do mężczyzn jako córka, żona, rozwódka, kochanka. Odziera przemyślenia ze społecznego tabu, wyzbywa się sentymentalizmu i prawdziwie dzieli się z innymi swoimi wnioskami. Jej matka myli miłość z poświęceniem prowadzącym do samounicestwienia, sąsiadka z seksualną fascynacją, dlatego zabiera głos, by przekonać inne kobiety do rozwinięcia w sobie potrzeby próbowania samostanowienia, do nadania życiu swojego wymiaru, trzymając się własnych zasad. Dla mnie to znacznie więcej niż powieść autobiograficzna. Niesamowicie przyjemna lektura, ponieważ na te osobiste, może i bezwzględne, ale pełne zrozumienia obserwacje własnej rodziny nakładają się losy historii – danego miejsca, jakim jest Nowy Jork lat 30-tych i 70-tych XX wieku. Nawet jeśli ceną za niezależność i wolność myślenia będzie niezrozumienie, warto stanowić o sobie i być "kobietą osobną". Cenię autoironię i humor autorki. Podziwiam jej determinację w walce o własną osobowość, której już nikt nie przytłoczy. Ta proza krzyczy: Amor fati! Żyj i bądź sobą, uniezależnij się od innych, nadaj znaczenie swojemu życiu! Naprawdę ważny głos.

Oczarowała mnie prekursorka dziennikarstwa osobistego. Własna autobiografia stała się punktem wyjścia do poszukiwania uniwersalnego znaczenia zjawisk i zdarzeń. I tak potrzeba myślenia, poszukiwania autentycznego, bo własnego sensu życia, podpatrywanie matki, ciotek, sąsiadek stają się ważnym głosem w sprawie widzenia roli kobiety. Od dawna jesteśmy zniewolone, wpisane w...