Książka o niczym.

Książka o niczym.

Napisana prostym językiem, lecz z każdą stroną czułam się coraz bardziej przytłoczona codziennością głównej bohaterki. Bardzo "prawdziwa" historia, myślę, że każdy w pewnym stopniu będzie mógł się utożsamić i doznać chwili autrefleksji.

Napisana prostym językiem, lecz z każdą stroną czułam się coraz bardziej przytłoczona codziennością głównej bohaterki. Bardzo "prawdziwa" historia, myślę, że każdy w pewnym stopniu będzie mógł się utożsamić i doznać chwili autrefleksji.

Mam problem z tą książką, nie zaangażowała mnie emocjonalnie, problemy głównej bohaterki były całkowicie obok mojej emocjonalności.

Mam problem z tą książką, nie zaangażowała mnie emocjonalnie, problemy głównej bohaterki były całkowicie obok mojej emocjonalności.

Znakomita książka wzięłam do ręki koło północy, żeby przeczytać kilka stron przed snem i przeczytałam całą, nie mogłam się oderwać. Kiedy około trzeciej dotarłam do końca i odłożyłam ją na półkę cały czas prze oczami przesuwały mi się sceny opisane w książce tak plastycznie jakbym obejrzała właśnie film. Film z wspaniałą obsadą, scenografią, doskonale wyreżyserowany, skłaniający do refleksji. Gorąco polecam.

Znakomita książka wzięłam do ręki koło północy, żeby przeczytać kilka stron przed snem i przeczytałam całą, nie mogłam się oderwać. Kiedy około trzeciej dotarłam do końca i odłożyłam ją na półkę cały czas prze oczami przesuwały mi się sceny opisane w książce tak plastycznie jakbym obejrzała właśnie film. Film z wspaniałą obsadą, scenografią, doskonale wyreżyserowany,...

Niesamowita w swej zwięzłości i prostocie. Piękna. I nareszcie też taka z którą mogę się - jako osoba z konkretnego pokolenia - utożsamić.

Niesamowita w swej zwięzłości i prostocie. Piękna. I nareszcie też taka z którą mogę się - jako osoba z konkretnego pokolenia - utożsamić.

Kruchość bohaterki tej książki przytłaczała mnie - i chyba dlatego tak łatwo powiedzieć że zachwyca prostotą, jest po prostu ludzka. W jednym momencie chce się krzyknąć "ogarnij się" a po chwili zaczyna się ją tłumaczyć, racjonalizować ciąg zachowań, godzić się na to. ze ktoś tak ma.
Podoba mi się to że mamy do czynienia z przeplatającymi się historiami różnych okresów,, zarówno mniejsze jak i większe potrafią zmusić do refleksji.
Początkowo niechętnie sięgnąłem po tę pozycję - pierwsze opisy wydawały mi się względnie interesujące ale zniechęcały mnie kolejne pojawiające się recenzje, głównie kobiet, trochę użalających się nad tym jak jest, brzemieniem rzeczywistości. Po przeczytaniu jednak zastanowiło mnie czy to nie jest tak że przedstawiono nam pewien schemat kobiety, przetarty, w jakim czytelniczki mogą się zatracić w tej beznadziejności codzienności a w zasadzie, składającymi się na to podążaniu za innymi, próbując spełniać oczekiwania.
Nie widzę w tym jednak próby wyrwania się z tego, przeciwstawienia. Im bliżej końca - tym częściej łapałem się na myśli "kiedy ona się przełamie" (a może kiedy ją coś złamie?). Historia zdała mi się w pewnym momencie za bardzo wylana - jest autorefleksja ale nie ma alternatyw? Jest szara bezradność a może i autodestrukcja?
Jeżeli czytelnik zna prywatnie kobietę z depresją lub po traumach, po terapiach - dostrzeże w tej książce dużo prawdy o takich osobach, to z czym się muszą zderzyć - nie raz prawie namacalne więzienie bycia niewystarczającym, również świadome, z czego nie można wyjść. I wtedy ta książka staje się przerażająca bo prawdziwa.
Ale...
A może Niedostatek to po prostu doprowadzenie siebie do takiego stanu, niewygodna rola, odpuszczanie sobie, rezygnowanie, też pobłażanie sobie w niektórych momentach, gdzie upływający czas zdaje się jedynym bogiem, podążaniem i ukierunkowaniem na którym możemy polegać, byle dotrwać do następnego dnia? Wszystko okraszone zwyczajnym Byciem / Trwaniem, spełnianiem. Nie ma w tym dbania o siebie, troski i czułości (jest za to płacz i męka, udręka bycia winnym) - są natomiast drobne rzeczy które mają nas (chyba?) napędzać, obietnica z przeszłości samospełniającej się przepowiedni wspaniałej przyszłości, american dream. Czy nie jest to książka o kolejnym niespełnionym śnie, bo coś nie wyszło, nie ten zakręt, jesteśmy nie tacy? Czy to tłumaczy że tak można to zaakceptować, tak po prostu? Czy to jest Niedostatek? Może bardziej Niedostępność - samej bohaterki dla siebie, na własne życzenie?
Czytając Niedostatek w jakiś sposób sięga się po czułość, empatię, wyrozumiałość dla takiej kobiety. Jest w tym jakaś tożsamość.
I ostatnie, co pozostawię osobom czytając tę opinię: nie raz słysząc podcasty bardziej feministyczne uczestniczki pytają np.: "a dlaczego nikt nie pyta o to mężczyzn?" Ciekawi mnie jak wyglądałaby Niedostatek w wersji "o facecie dla facetów"?

Kruchość bohaterki tej książki przytłaczała mnie - i chyba dlatego tak łatwo powiedzieć że zachwyca prostotą, jest po prostu ludzka. W jednym momencie chce się krzyknąć "ogarnij się" a po chwili zaczyna się ją tłumaczyć, racjonalizować ciąg zachowań, godzić się na to. ze ktoś tak ma.
Podoba mi się to że mamy do czynienia z przeplatającymi się historiami różnych okresów,,...

Poruszająca niewielka książka. Niby traktuje o codziennym życiu, o codziennych sprawach młodej rodziny z dziećmi, ale życie tej rodziny to ciąg problemów: zdrowotnych, finansowych, zawodowych... Główna bohaterka to dobry człowiek, dobra nauczycielka i matka, ale nie panuje do końca nad swoim życiem. Może dlatego że przyzwyczajona do luksusów od dziecka nie potrafi teraz zorganizować swojego życia dysponując niewielkimi możliwościami oraz niewielkimi finansami. Wcześniej kierowana przez rodziców, zbuntowała się i wydawałoby się, że jest to słuszne, w końcu powinna sama ułożyć sobie życie. Gubi się jednak w jego meandrach. Wraz z mężem należą do pokolenia, któremu trudno dorobić się i odbić od dna. Chociaż nie mają wygórowanych potrzeb, to i tak nie są w stanie samodzielnie funkcjonować. A przecież starają się i nie robią niczego złego, nie marnotrawią pieniędzy, obydwoje pracują. Dodatkowo ten niedostatek finansowy łączy się z niedostatkiem w relacjach międzyludzkich. Skomplikowane są relacje bohaterki z rodzicami, z rodzeństwem, z przyjaciółką. Czasem chciałaby je poprawić, ale jest w niej lęk. Rodzice nie rozumieją jej postawy życiowej, ona gardzi ich postawą, z tej pozycji trudno nagle zaakceptować siebie wzajemnie w pełni. Wieczne pretensje, lęki, depresja, utracone kontakty, odrzucenie - Elizabeth mierzy się z tym codziennie. Kocha uczyć, ale nie może wytrzymać wystarczająco długo w szkole, więc porzuca tę pracę, bo jakoś to będzie. Nie jest nieudacznikiem, świetnie odnajduje się jako wykładowca na uczelni, jest dobrą żoną, ma kochającego męża i dzieci. Ich życie to takie ciągłe miotanie się, nie ma w nim nic stabilnego. Dużo w tej książce niedostatku, najwięcej uczuciowego i emocjonalnego. To książka, która zapada w pamięć i zmusza do przemyśleń. Zdecydowanie polecam jako wartościową lekturę.

Poruszająca niewielka książka. Niby traktuje o codziennym życiu, o codziennych sprawach młodej rodziny z dziećmi, ale życie tej rodziny to ciąg problemów: zdrowotnych, finansowych, zawodowych... Główna bohaterka to dobry człowiek, dobra nauczycielka i matka, ale nie panuje do końca nad swoim życiem. Może dlatego że przyzwyczajona do luksusów od dziecka nie potrafi teraz...

Każdy rodzic odnajdzie elementy wspólne z losami bohaterki tej książki. Surowa rzeczywistość, która w ogóle nie przejmuje się naszym losem.
My, nasze oczekiwania i marzenia, które rozbijają się o ramy systemu, z którego każdy z nas próbował pewnie kiedyś uciec.
Historia z punktu widzenia całości jest lekka, ale trafiają się elementy gęste, które przytłaczają swoim ciężarem. Książka pozwala na refleksje, pokazuje nam, że dorosłość jest ciągłą próbą wygenerowania sobie miejsca do bycia, jeszcze choć przez chwilę, młodą osobą.

Każdy rodzic odnajdzie elementy wspólne z losami bohaterki tej książki. Surowa rzeczywistość, która w ogóle nie przejmuje się naszym losem.
My, nasze oczekiwania i marzenia, które rozbijają się o ramy systemu, z którego każdy z nas próbował pewnie kiedyś uciec.
Historia z punktu widzenia całości jest lekka, ale trafiają się elementy gęste, które przytłaczają swoim...

Ktoś w opiniach napisał, że nie do końca rozumie motywacje kobiety w depresji, że sama nie wie, czego chce, miota się itd. Dla mnie ta książka ma drugie dno, tony, które zgrzytają we mnie, kiedy ich nie chcę- jest tu dawna przyjaźń i jej utrata, ale i próba nawiązania relacji , kiedy kobiety są już na innym etapie własnego życia. Zapis myśli kobiety, która chce pomóc przyjaciółce, gdy ta rodzi dziecko i zwyczajnie nie wie, co czuć, do tego jej dawne problemy... Oto, jak wychodzą wspólnie z tego kryzysu, jak sobie pomagają. To nigdy nie będzie jak dawniej, jest i musi być inaczej. Niedostatek, bo nigdy nie będzie powrotu do dawnych nas, słów nie ma , by opisać to, co się czuje, i samotni jesteśmy nawet wtedy, gdy wokół tylu innych. Niby to stare i znane nam, ale w książce jest to fajnie podane, dla mnie to było odświeżające, ale i smutne po Izbica, izbica.
"Nie wierzę już w świat, w którym każdy dostaje to, czego chce, i nie musi za to później zapłacić. (...) Upływ czasu to teraz jedyne, w co wierzę."
Coś w tym jest - człowiek myśli , że żyje linearnie, a tak naprawdę ciągle kreślimy pętle czasu, stałe powracając do wspomnień z przeszłości:-(

Ktoś w opiniach napisał, że nie do końca rozumie motywacje kobiety w depresji, że sama nie wie, czego chce, miota się itd. Dla mnie ta książka ma drugie dno, tony, które zgrzytają we mnie, kiedy ich nie chcę- jest tu dawna przyjaźń i jej utrata, ale i próba nawiązania relacji , kiedy kobiety są już na innym etapie własnego życia. Zapis myśli kobiety, która chce pomóc...

Połknęłam ja w 4 dni. Piękna, napisana lekko ale nie zawsze przyjemnie. Dużo łączy mnie z bohaterka i sporo też dzieli. Bardzo się zbliżyłyśmy do siebie przez tę lekturę.

Połknęłam ja w 4 dni. Piękna, napisana lekko ale nie zawsze przyjemnie. Dużo łączy mnie z bohaterka i sporo też dzieli. Bardzo się zbliżyłyśmy do siebie przez tę lekturę.