Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Idziemy do łóżka z fantazjami, a budzimy się z rzeczywistością.

Oto główny, jak mi się zdaje, efekt bycia w mniejszości: człowiek cichnie.

Liczył się przede wszystkim nabożny zachwyt mamy błogostanem, jakim było jej małżeństwo, towarzysząca mu wzgarda dla wszystkich małżeństw, które nie były łudząco podobne do jej własnego, wreszcie determinacja, z jaką po tysiąckroć i na setki sposobów wbijała mi do głowy, że w życiu kobiety najważniejsza jest miłość.

Nieszczęście musi dojść do głosu, żeby cokolwiek mogło się zmienić.

Pragnienia mojej matki są proste, ale nie podlegają dyskusji. Odczuwa je jako konieczność.

Próbuję powiedzieć, że dziś na miłość trzeba sobie zasłużyć. Dotyczy to również matek i synów.

Budzenie pożądania było jedynym znanym jej sposobem na poprawę własnego samopoczucia.

Żyłam wśród swoich, ale przestałam być jedną z nich.

Ta klęska wyobraźni empatycznej, kiedy zachodzi między dwiema osobami połączonymi intymną więzią, ma w sobie coś z kataklizmu. Napawa mnie grozą i zdumieniem. Świat jawi się nagle jako miejsce barbarzyńskie, bez nadziei na czułość i wzajemny szacunek.

Gniew to strach.

Życie wymaga miejsca, powietrza i światła, przestrzeni, w której można dokonywać odkryć.

Jego zdaniem w życiu chodziło o to, by na małej przestrzeni, jaka przypada człowiekowi w udziale, zbudować sobie jak największy świat. Jemu nasze zamknięcie w ogóle nie przeszkadzało.

...wszystko zawsze konczy sie zle, ale jest cos wznioslego w katastrofie. W moich fantazjach chodzilo wlasnie o tragizm. Bycie "w tragedii" ratowalo od przyziemnych bolączek wlasnego zycia. Uwazalam je za pozbawione znaczenia. Ocalenie od bezsensu bylo wszystkim".

Mój ból jest tak wielki, że nie mam odwagi go poczuć.