Sięgając po książkę „Przesunąć horyzont” spodziewałam się raczej kolejnej historii o górach, wypełnionej wieloma pięknymi zdjęciami i przedstawieniem wspinaczki jako prostego i przyjemnego zajęcia. Nie pomyliłam się co do jednego rzeczywiście fotografie są piękne, jednak samą książkę można potraktować jako pamiętnik Martyny w którym odsłania kawałek siebie. Autorka przedstawia w niej historie od początku do końca. Dowiadujemy się co spowodowało, że wybrała Mont Everest, jak przygotowywała się do wyprawy oraz jak cała podróż przebiegała. Cała książka to opis poszczególnych etapów wyprawy wzbogacony o notatki z dziennika i wiadomości/ komunikatów wysyłanych do rodziny i przyjaciół.
I na tym teoretycznie mogłabym zakończyć opis, jednak ta książka jest czymś więcej, Wojciechowska dzieląc się swoimi przeżyciami pokazuje nam, że „niemożliwe nie istnieje” Dzięki niej możemy spojrzeć na codzienne problemy z innej perspektywy. Wystarczy trochę przedefiniować życie i znaleźć cel.
Momentami książka jest dość nudna, dla osoby kompletnie nie zainteresowanej technicznymi aspektami wspinaczki nazwy poszczególnych sprzętów po prostu nie są intersujące i prawdę mówiąc już po przeczytaniu ulatują z pamięci. Zdjęcia świetne, jednak ich ilość w stosunku do treści jest według mnie za duża (zajmują około połowę książki). Po prostu wolę gdy pozycja skupia się wokół tekstu, a fotografie są jedynie dodatkiem.
Niemniej uważam, że to ciekawa pozycja dla osób poszukujących motywacji do działania, chcących zmienić swoje życie po przykrych doświadczeniach, w końcu każdy z nas ma swój „Everest” do zdobycia.

Sięgając po książkę „Przesunąć horyzont” spodziewałam się raczej kolejnej historii o górach, wypełnionej wieloma pięknymi zdjęciami i przedstawieniem wspinaczki jako prostego i przyjemnego zajęcia. Nie pomyliłam się co do jednego rzeczywiście fotografie są piękne, jednak samą książkę można potraktować jako pamiętnik Martyny w którym odsłania kawałek siebie. Autorka...