O tamtych (nieodległych) czasach mówi się często, w mojej ocenie zbyt emocjonalnie i z wieloma przekłamaniami. Wyrosły już całe pokolenia, które w opisywanych wydarzeniach udziału brać nie mogły, bo jeszcze się nie urodzili, albo co najwyżej darli się w wózkach domagając regularnego karmienia. Teraz są ludźmi, którzy decydują, tworzą, budują, oceniają. A oceniają, rzucają inwektywami bardzo często nie rozumiejąc (nie chcąc rozumieć, bo po co skoro tak łatwiej) ani samych określeń, ani kontekstu, interpretują historię w manierze heroicznej, bo tak to przecież lubimy.
W tej powieści mamy kilkoro uczestników, którzy po latach spotykają się (niechętnie), do tamtych czasów, chcąc nie chcąc, wracają, rozliczają się, albo chociaż spoglądają na nie z perspektywy lat. Taka nasza polska „podchorążówka”, postarzała, rozczarowana, przez czas nieco wykoślawiona.
Jest też ich życie zwyczajne, codzienne, są miłości utracone i wiecznie szukane, są rozczarowania i sukcesy, albo przynajmniej to, co się sukcesem wydaje.
Zupełnie egoistycznie trochę żałuję, że postać Sebastiana, a może i Adama, nie jest rozbudowana bardziej, ale to takie moje marudzenie, bo konstrukcja powieści wcale tego, na dobrą sprawę, nie wymaga.
Znakomita powieść, świetnie napisana, pięknym literackim językiem.
I tylko żal, że tak mało o niej, że tylko audiobook, że autor (znakomity), chyba jednak niedoceniony. Że to wszystko znika w zalewie przeciętniactwa, albo zduszone ciężarem kilku
(-nastu?, -dziesięciu?) znanych, uznanych, czytanych. A to świetna, naprawdę znakomita powieść.

O tamtych (nieodległych) czasach mówi się często, w mojej ocenie zbyt emocjonalnie i z wieloma przekłamaniami. Wyrosły już całe pokolenia, które w opisywanych wydarzeniach udziału brać nie mogły, bo jeszcze się nie urodzili, albo co najwyżej darli się w wózkach domagając regularnego karmienia. Teraz są ludźmi, którzy decydują, tworzą, budują, oceniają. A oceniają, rzucają...