"Płonący Bóg" Rebekki F. Kuang to świetne zakończenie przygody w Nikanie. Oczekiwania były ogromne i ostatecznie z czystym sumieniem mogę polecić całą trylogię. Czy historie o wojnie mogą być w jakiś sposób piękne? To pytanie krąży w mojej głowie, odkąd sięgnęłam po "Wojnę Makową" i wydaje mi się, że tak. To, co wojna robi z człowiekiem jest przerażające, niewyobrażalne, wręcz obrzydliwe. Jednakże koło całej makabry, którą autorka niesamowicie skrupulatnie i bez litości opisała, znalazłam momenty chwytające za serce i dające nadzieję. Choć w obliczu śmierci, głodu i ludobójstwa wydają się niczym więcej, niż kroplą w morzu. Wolność, dobrobyt i godność - za to warto iść na rzeź, zjednoczyć się i wydrzeć sobie pazurami niepodległość. Gdy do tego dochodzi pokusa, jaką jest władza, ofiara staje się niewiarygodnie większa. A gdy w konflikt mieszają się bogowie...świat drży w posadach. Na pochwałę zasługują bohaterowie, którzy od początku byli konsekwentnie prowadzeni i choć w tym brutalnym świecie próżno szukać ludzi bez skazy, znaleźli się tacy, którzy do końca wierzyli w swoją sprawę i kochali tak mocno, że cierpieli podwójnie. A Rin? Antybohaterka pełną gębą. Nie potrafię wskazać drugiej takiej postaci, którą ma się ochotę trzasnąć w łeb, żeby się opamiętała, a jednocześnie tak bardzo kibicuje się jej w osiągnięciu celu. Finał tej ognistej drogi mnie usatysfakcjonował, mimo że fabuła poszła w innym kierunku niż myślałam. Na przestrzeni Trylogii Wojen Makowych widać ogromny rozwój autorki. Jej pióro po prostu do mnie mówi. Owszem w każdym tomie dotknęło mnie niewielkie znużenie, ale wynikające jedynie z osobistych preferencji. Wezmę w ciemno każdą jej powieść. Smutno, że to już koniec.