To piąta i ostatnia część była powodem dla którego powróciłem do "Belgariady" po kilkunastu latach. Wówczas nie udało mi się jej dorwać w bibliotece, a że nie lubię niedokończonych historii to postanowiłem przeczytać cały pięcioksiąg, gdy nadarzyła się okazja. Przyznam jednak, iż ostatnią częścią nieco się rozczarowałem. Sądziłem, że pochłonę ją w mig, gdyż jest to jedyna część "Belgariady", którą czytałem po raz pierwszy, ale czytanie jej szło mi dość opornie.

Pierwsza część wyprawy Belgariona, Belgratha oraz Silka jest zwyczajnie nudna. Nie ma co liczyć na tak ciekawe i klimatyczne wątki jak ten z Vordai z "Wieży Czarów". Owszem, zdarzają się ciekawsze momenty, ale generalnie jest to mozolne posuwanie się naprzód przez Gar og Nadrag. W części drugiej możemy obserwować jak radzą sobie poszczególne królowe z rządami po tym jak ich mężowie ruszyli na wojnę. Poznajemy również sytuację w takich państwach jak Nyissa czy Tolendra, a także powracamy na front by z perspektywy Ce'nedry obserwować powolny marsz jej wielkiej armii i rozwiązywanie pomniejszych problemów takich jak logistyka czy przenoszenie okrętów przez ląd. I choć ta część jest ciekawsza, bo częściej przenosimy się z miejsca na miejsce to czasami miałem wrażenie, że sporo czasu poświęcono różnym duperelom. Obserwujemy m.in. jak imperator Tolendry bawi się ołowianymi żołnierzykami. Wszyscy też w tej części posyłają sobie kpiące albo złośliwe uśmieszki. W pewnym momencie natężenie tego było tak duże, że sądziłem, iż to jakiś zjazd kabaretów, a nie wyprawa na wojnę. Ogólnie sporo tu powtórzeń, pytanie czy tak było w oryginale czy to kwestia tłumaczenia. Obok natężenia kpiących uśmieszków mamy tu fragment w którym niemal przez cały czas Malloreanie się z czymś borykają. Kiedy wreszcie dochodzi do bitwy armii, która okazuje się decydującą, dzieje się to niejako przez przypadek. Same opisy starć były nużące, a że równocześnie czytam "Ogniem i mieczem" to przy tej książce piąta część "Belgariady" wypada słabo pod tym względem.

Ostatnia, trzecia część to wreszcie finalna rozgrywka. Wreszcie, bo rozpoczyna się jakoś w 70% książki, a że ta ma nieco ponad 300 stron to jest to niewiele na ostateczne starcie do którego przygotowywano nas przez cztery poprzednie części "Belgariady". Sporo tutaj różnych zbiegów okoliczności i deus ex machina, które pozwalają gładko zmierzać bohaterom do finału. Jednak sam finał, czyli starcie Belgariona i Toraka oraz epilog są w miarę satysfakcjonujące i oferują jeszcze kilka zwrotów akcji na sam koniec. Zadowalająco pozamykano również wszystkie rozpoczęte wątki.

"Ostatnia rozgrywka czarodziejów" to wg mnie najsłabsza część cyklu. I choć za każdym razem piszę, że "Belgariada" jest do bólu klasycznym fantasy to jednak miło spędziłem czas z Belgarionem i spółką. Z chęcią zapoznam się również dalszą częścią tej historii, cyklem "Malloreon". Już w epilogu mamy sygnały, że choć pewien etap dobiegł końca to jeszcze nie jest to koniec tej historii. Jednak na razie zrobię sobie przerwę od tego świata i zapoznam się z innymi cyklami fantasy, które czekają w kolejce. Na pierwszy ogień pójdzie chyba "Droga królów".

To piąta i ostatnia część była powodem dla którego powróciłem do "Belgariady" po kilkunastu latach. Wówczas nie udało mi się jej dorwać w bibliotece, a że nie lubię niedokończonych historii to postanowiłem przeczytać cały pięcioksiąg, gdy nadarzyła się okazja. Przyznam jednak, iż ostatnią częścią nieco się rozczarowałem. Sądziłem, że pochłonę ją w mig, gdyż jest to jedyna...