"Opowieści z Kabylii" to wspomnienia autora z czasów dzieciństwa i młodości, które przypadły na czasy przedwojenne i okres dwóch wojen (domowej i drugiej światowej).
Wyraźnie widać w tej prozie, że hiszpański pisarz to nie tylko epik, ale i poeta - dużo tu lirycznych opisów, nastrojowych fraz, ciekawych, oryginalnych porównań.

Czyta się tę książkę niespiesznie, z zadumą i sentymentem. Obok sielskich, rozbrajających obrazków z najmłodszych lat pojawiają się tu poważne treści, dotyczące przede wszystkim czasów wojennych i powojennej dyktatury Franco.

Zbiór krótkich, ale treściwych opowieści to także zbiorowy portret ludzi zamieszkujących północną Hiszpanię, zmuszonych do borykania się z wieloma przeciwnościami losu i kaprysami przyrody, ale umiejących znaleźć też w trudnym życiu odrobinę szczęścia.

Na pewno nie jest to książka dla miłośników tylko szaleńczej akcji. Tutaj czas płynie powoli, a poszczególne obrazki często skupiają się na wewnętrznych przeżyciach, wspomnieniach i impresjach, jakie zapisały się w pamięci autora.
Gdybym miała porównać "Opowieści z Kabylii" do innych książek, wymieniłabym zbeletryzowane wspomnienia Marcela Pagnola (szczerze przyznam jednak, że autobiograficzny cykl francuskiego pisarza jest ciekawszy i bardziej błyskotliwy).

Polecam jako chwilę refleksji i oderwania się od życia w pośpiechu.

"Opowieści z Kabylii" to wspomnienia autora z czasów dzieciństwa i młodości, które przypadły na czasy przedwojenne i okres dwóch wojen (domowej i drugiej światowej).
Wyraźnie widać w tej prozie, że hiszpański pisarz to nie tylko epik, ale i poeta - dużo tu lirycznych opisów, nastrojowych fraz, ciekawych, oryginalnych porównań.

Czyta się tę książkę niespiesznie, z zadumą...