Nikomu nie trzeba przedstawiać tej powieści. Bowiem, bez względu na to czy czytało się ją osobiście czy też nie, jej tytuł rozbrzmiewa za każdym razem, gdy mówimy o mafijnym świecie. Pozycja ta to arcydzieło i jest to słowo, które wyczerpuje wszelkie przymiotniki. Wyszukany język, doskonale przemyślana fabuła i napisane postacie oraz te intrygi czynią z tej książki pozycję, od której nie sposób się odciągnąć.

Mario Puzo opowiada tą historię w wyjątkowy sposób. Czułem się jakbym rozmawiał z charyzmatycznym wujkiem przy cygarze, siedząc z nim w fotelach na imprezie rodzinnej. Lekkość przesłania tematów czasami bardzo poważnych zasługuje tutaj na dodatkowy aplauz. Książka opowiada o świecie przepełnionym brutalnością, bezwzględnością i świętymi zasadami, których wszyscy się trzymają. Niemoralne czyny znajdują usprawiedliwienie w wadliwościach systemu, wątpliwej funkcji uczciwości wśród "normalnych" ludzi. Czasami człowiek aż zadaje sobie pytanie "czy aby na pewno ten Vito Corleone jest takim potworem?".

Nie sposób jest wejść w czytelniczy świat bez sięgnięcia po tą pozycję, która na spokojnie może stanąć na podium najwspanialszych utworów XX wieku. Na koniec zostawię cytat, który towarzyszy mi do dziś i będzie przez bardzo długi czas.

"A jednak, myślał, jeżeli będę mógł umrzeć, mówiąc: "Życie jest takie piękne", to nic poza tym nie jest istotne. Jeżeli potrafię na tyle w siebie wierzyć, to nic innego nie ma znaczenia".

Nikomu nie trzeba przedstawiać tej powieści. Bowiem, bez względu na to czy czytało się ją osobiście czy też nie, jej tytuł rozbrzmiewa za każdym razem, gdy mówimy o mafijnym świecie. Pozycja ta to arcydzieło i jest to słowo, które wyczerpuje wszelkie przymiotniki. Wyszukany język, doskonale przemyślana fabuła i napisane postacie oraz te intrygi czynią z tej książki pozycję,...