To jest taka książka proekologiczna. Z przesłaniem. Więc nie chciałabym jej zbytnio krytykować.
Tez jestem przeciwko naukowcom, którzy. żeby zbadać muszą najpierw zabić i pokroić, bardziej interesuje ich zabijanie i niszczenie niż życie i tworzenie.

Ale jednak jest to taka opowieść, naprawdę niestety, jak kino familijne -czyli niby słodko, niby czule o zwierzętach, a jednak wszystko przecieka przez palce , wszystko jest takie zbyt słodkie i nieprawdziwe, jak w filmach Disneya.

Ludzie marzą o takich zwierzętach żywych maskotkach, takich ludziach w futrach, niby odmiennych ale jednak bliskich nam ludziom jak bracia i siostry.
A jednak warto przecież pamiętać, ze zwierzęta to nie są jednak takie same jak ludzie, z całym szacunkiem dla zwierząt, to sa całkiem inne stworzenia. To nie sa nasi bracia i siostry, cokolwiek sobie wyobrazimy. To też są wspaniałe stworzenia , ale zupełnie inne.
Teraz dzieci, a i dorośli ludzie, często nie mają wcale kontaktu z prawdziwym zwierzęciem, nawet zwykłym psem czy kotem, tylko tworzą swoje wyobrażenia o 'dzikości" na podstawie filmów Disneya lub innych tego typu, gdzie zwierzę jest takim jakby człowiekiem w futrze.

I ta książka daje też podobne, nieprzyjemne odczucie takiej cukierkowatości. Niby z sympatią o zwierzętach, i dla dobra zwierząt, ale w sumie to przede wszystkim tak jakoś po amerykańsku. Mamy zwierzątko, które jest prawie jak człowiek, mamy zwierzątko trzymane w domu i traktowane jak dziecko , a to przecież nie jest dziecko. I naprawdę trudno mi uwierzyć, że dorośli ludzi , wykształceni, w tym jeden biolog, wierzyli że będą mogli trzymać w domu, tak po prostu na farmie, szympansa, jak juz całkiem podrośnie i do końca jego życia. Bajki dla czytelników? A potem byli zadziwieni , że szympans dorasta. No bo jak to tak? A myśleli, że on zawsze będzie dzieckiem? pluszakiem?

Jakieś to takie bez sensu. Przecież musieli wiedzieć, że wcześniej czy później pojawią się problemy i albo się jakoś do tego przygotowywali, mieli plan B, albo od poczatku zakładali, że wtedy pozbędą się zwierzaka.
Żadnego planu B nie mieli, bo po prostu pozbyli się zwierzaka. Schemat niestety znany aż za dobrze.
W Polsce tez ludzie biorą sobie szczeniaka czy kociaka, a potem są zdziwieni okrutnie, że wyrasta z niego dorosły pies czy kot. Ale może nie uważali na biologii.

Więc jakoś ta historia mnie nie przekonuje. Jest taka kiczowata. Tym bardziej, że autorka stara się wszystkich wybielić, całą rodzinę- chcieli dobrze, nie wiedzieli przecież że szympans to drapieżnik i dorasta, ale , ach jak się starali. I jak cierpieli. Jak mogli się domysleć, że szympans urośnie i będzie dużym szympansem i trzeba będzie wcześniej jakoś problem rozwiązać.? No nie mogli przecież..
Ale dlaczego nie mogli -to już autorka nie wyjaśnia. Jesli byli złymi ludźmi to po co ich tak wybielać -napisać to wprost może jednak trzeba było.

I dodatkowo, co tez jest okropne, książka w sumie zachęca do trzymania w domu młodych dzikich zwierząt. Autorka wielokrotne opisuje jakie to było super. Może potem dla zwierzęcia źle się skończyło, ale w sumie nie do końca przecież.
Ludziom już nudzą się psy czy koty, i myślą jak to byłoby fajnie i oryginalnie i ciekawie dla dzieci, wziąć jakiegoś malucha, uratować oczywiscie i dla jego dobra, pumę czy szympansa. A jak dorośnie to przecież sie odda, wszyscy tak robią. Nawet książki o tym piszą. A potem można go w zoo odwiedzać i wszystkim opowiadać jakie to było super i jak sie mu teraz pomaga. A może i ksiązkę napisać.

To jest taka książka proekologiczna. Z przesłaniem. Więc nie chciałabym jej zbytnio krytykować.
Tez jestem przeciwko naukowcom, którzy. żeby zbadać muszą najpierw zabić i pokroić, bardziej interesuje ich zabijanie i niszczenie niż życie i tworzenie.

Ale jednak jest to taka opowieść, naprawdę niestety, jak kino familijne -czyli niby słodko, niby czule o zwierzętach,...