Szczerze mówić jestem rozdarta. Przeczytałam, ale to była taka droga przez mękę. Niby fajna historia i dowiedziałam się z niej różnych rzeczy , ale ciągnęła mi się jak flaki z olejem. Dopiero pod koniec przyspieszyłam czytanie z zainteresowaniem. Mądrzy ludzie . Naukowcy , a z boku głowy miałam że są nieporadni i nieogarnięci.

Szczerze mówić jestem rozdarta. Przeczytałam, ale to była taka droga przez mękę. Niby fajna historia i dowiedziałam się z niej różnych rzeczy , ale ciągnęła mi się jak flaki z olejem. Dopiero pod koniec przyspieszyłam czytanie z zainteresowaniem. Mądrzy ludzie . Naukowcy , a z boku głowy miałam że są nieporadni i nieogarnięci.

Niby psychologicznie, niby prozwierzęco, niby dobrze, ale nie urzekła mnie ta historia

Niby psychologicznie, niby prozwierzęco, niby dobrze, ale nie urzekła mnie ta historia

To jest taka książka proekologiczna. Z przesłaniem. Więc nie chciałabym jej zbytnio krytykować.
Tez jestem przeciwko naukowcom, którzy. żeby zbadać muszą najpierw zabić i pokroić, bardziej interesuje ich zabijanie i niszczenie niż życie i tworzenie.

Ale jednak jest to taka opowieść, naprawdę niestety, jak kino familijne -czyli niby słodko, niby czule o zwierzętach, a jednak wszystko przecieka przez palce , wszystko jest takie zbyt słodkie i nieprawdziwe, jak w filmach Disneya.

Ludzie marzą o takich zwierzętach żywych maskotkach, takich ludziach w futrach, niby odmiennych ale jednak bliskich nam ludziom jak bracia i siostry.
A jednak warto przecież pamiętać, ze zwierzęta to nie są jednak takie same jak ludzie, z całym szacunkiem dla zwierząt, to sa całkiem inne stworzenia. To nie sa nasi bracia i siostry, cokolwiek sobie wyobrazimy. To też są wspaniałe stworzenia , ale zupełnie inne.
Teraz dzieci, a i dorośli ludzie, często nie mają wcale kontaktu z prawdziwym zwierzęciem, nawet zwykłym psem czy kotem, tylko tworzą swoje wyobrażenia o 'dzikości" na podstawie filmów Disneya lub innych tego typu, gdzie zwierzę jest takim jakby człowiekiem w futrze.

I ta książka daje też podobne, nieprzyjemne odczucie takiej cukierkowatości. Niby z sympatią o zwierzętach, i dla dobra zwierząt, ale w sumie to przede wszystkim tak jakoś po amerykańsku. Mamy zwierzątko, które jest prawie jak człowiek, mamy zwierzątko trzymane w domu i traktowane jak dziecko , a to przecież nie jest dziecko. I naprawdę trudno mi uwierzyć, że dorośli ludzi , wykształceni, w tym jeden biolog, wierzyli że będą mogli trzymać w domu, tak po prostu na farmie, szympansa, jak juz całkiem podrośnie i do końca jego życia. Bajki dla czytelników? A potem byli zadziwieni , że szympans dorasta. No bo jak to tak? A myśleli, że on zawsze będzie dzieckiem? pluszakiem?

Jakieś to takie bez sensu. Przecież musieli wiedzieć, że wcześniej czy później pojawią się problemy i albo się jakoś do tego przygotowywali, mieli plan B, albo od poczatku zakładali, że wtedy pozbędą się zwierzaka.
Żadnego planu B nie mieli, bo po prostu pozbyli się zwierzaka. Schemat niestety znany aż za dobrze.
W Polsce tez ludzie biorą sobie szczeniaka czy kociaka, a potem są zdziwieni okrutnie, że wyrasta z niego dorosły pies czy kot. Ale może nie uważali na biologii.

Więc jakoś ta historia mnie nie przekonuje. Jest taka kiczowata. Tym bardziej, że autorka stara się wszystkich wybielić, całą rodzinę- chcieli dobrze, nie wiedzieli przecież że szympans to drapieżnik i dorasta, ale , ach jak się starali. I jak cierpieli. Jak mogli się domysleć, że szympans urośnie i będzie dużym szympansem i trzeba będzie wcześniej jakoś problem rozwiązać.? No nie mogli przecież..
Ale dlaczego nie mogli -to już autorka nie wyjaśnia. Jesli byli złymi ludźmi to po co ich tak wybielać -napisać to wprost może jednak trzeba było.

I dodatkowo, co tez jest okropne, książka w sumie zachęca do trzymania w domu młodych dzikich zwierząt. Autorka wielokrotne opisuje jakie to było super. Może potem dla zwierzęcia źle się skończyło, ale w sumie nie do końca przecież.
Ludziom już nudzą się psy czy koty, i myślą jak to byłoby fajnie i oryginalnie i ciekawie dla dzieci, wziąć jakiegoś malucha, uratować oczywiscie i dla jego dobra, pumę czy szympansa. A jak dorośnie to przecież sie odda, wszyscy tak robią. Nawet książki o tym piszą. A potem można go w zoo odwiedzać i wszystkim opowiadać jakie to było super i jak sie mu teraz pomaga. A może i ksiązkę napisać.

To jest taka książka proekologiczna. Z przesłaniem. Więc nie chciałabym jej zbytnio krytykować.
Tez jestem przeciwko naukowcom, którzy. żeby zbadać muszą najpierw zabić i pokroić, bardziej interesuje ich zabijanie i niszczenie niż życie i tworzenie.

Ale jednak jest to taka opowieść, naprawdę niestety, jak kino familijne -czyli niby słodko, niby czule o zwierzętach,...

Niesamowita historia, wciągająca od pierwszej do ostatniej strony. Dla mnie była momentami tak poruszająca, że musiałam odkładać ją na jakiś czas by przetrawić wszystko na spokojnie. Ogrom emocji w połączeniu z naturalnym, niewymuszonym językiem pozwalał mi identyfikować się z bohaterami i kibicować im z całych sił. Książka porusza kwestie tak fundamentalne jak to, co wyznacza granice człowieczeństwa, a jednocześnie nie trąci moralizatorstwem. Stawia wiele bardzo ważnych pytań i pozostawia nas bez jednoznacznych odpowiedzi. Na pewno pozostanie w mojej głowie na długie lata.

Niesamowita historia, wciągająca od pierwszej do ostatniej strony. Dla mnie była momentami tak poruszająca, że musiałam odkładać ją na jakiś czas by przetrawić wszystko na spokojnie. Ogrom emocji w połączeniu z naturalnym, niewymuszonym językiem pozwalał mi identyfikować się z bohaterami i kibicować im z całych sił. Książka porusza kwestie tak fundamentalne jak to, co...

"Niewiele się z nich dowiedzieliśmy o zwierzętach, za to sporo o naukowcach, którzy je wymyślili i prowadzili."

Ciekawa. To przede wszystkim. Bez reszty zajmująca uwagę czytelnika, w zaintrygowaniu dążącego do poznania początku historii. Zawierająca sporo zaskakujących zwrotów narracji, wywracających fabułę do góry nogami, przez co nie wiadomo, ile w ramach zachęty zdradzić wypada.

Przejmująca. Wymowna. O tym, co czuje-nie tylko-my. Co wielkie głowy próbuję zamknąć w kolejnej teorii psychologii. Czego, być może, nigdy nie zrozumieją. I za co, co pewniejszej, zabierać się nie powinni.

Świetnie napisana. Mądra. Łapiąca za serce. Dająca do myślenia. A jednocześnie zwracająca się po koleżeńsku. Luźno. Zabawnie. Rozgadanie. Skacząc z miejsca na miejsce, z jednej myśli na drugą. Czytając, odnosisz wrażenie, jakbyś rozmawiał z dobrym znajomym. Kimś, kogo znasz od dawna, a kto dopiero teraz - nieporadnie, od środka, wybierając jedno z trzech, które chce powiedzieć w danej chwili - odsłania niesioną w sobie traumę oraz dojmujące poczucie winy.

Opowieść ukazująca pojedynczą rodzinę, stratę jednej osoby, a jednocześnie zabierająca głos w imieniu wielu. Stająca w obronie życia. Godności. Granicy między tym, co ludzkie i nie-ludzkie. Nie tylko ludzi mając na myśli.

Jedna fraza szczególnie mocno zapadła mi w pamięć.
"Nie wstyd wam DRĘCZYĆ zwierzęta ZAMKNIĘTE w klatkach?"
Zostawię ją tutaj. Dla rozwagi i jako podsumowanie nakreślające istotę utworu.

"Niewiele się z nich dowiedzieliśmy o zwierzętach, za to sporo o naukowcach, którzy je wymyślili i prowadzili."

Ciekawa. To przede wszystkim. Bez reszty zajmująca uwagę czytelnika, w zaintrygowaniu dążącego do poznania początku historii. Zawierająca sporo zaskakujących zwrotów narracji, wywracających fabułę do góry nogami, przez co nie wiadomo, ile w ramach zachęty...

Jest to na pewno książka inna niż wszystkie, które dotąd przeczytałam. Tematyka jedt bardzo oryginalna i dość smutna, jednak mimo tego brakowało mi odrobinę emocji...poruszenia. Mam wrażenie, że autorka potraktowała mocny temat krzywdy dziejącej się zwierzętom w laboratoriach medycznych zbyt ogólnikowo i pobieżnie. Warto jednak przeczytać, no "eksperyment pisarski" jest dość ciekawy.

Jest to na pewno książka inna niż wszystkie, które dotąd przeczytałam. Tematyka jedt bardzo oryginalna i dość smutna, jednak mimo tego brakowało mi odrobinę emocji...poruszenia. Mam wrażenie, że autorka potraktowała mocny temat krzywdy dziejącej się zwierzętom w laboratoriach medycznych zbyt ogólnikowo i pobieżnie. Warto jednak przeczytać, no "eksperyment pisarski"...

Śliczny tytuł. Sympatyczna okładka, lubię takie. A sama lektura książki? O tak, dzieją się rzeczy nie do przewidzenia. Przy czym poza tym konkretnym Zaskoczeniem, o którym każdy tutaj wspomina, na esencję 'Nie posiadamy się ze szczęścia' składają się inne jeszcze elementy.

Snuta opowieść pełna jest nostalgii i w nienachalny sposób skłania do refleksji. Autorka w sprytny, moim zdaniem, sposób porusza temat i relacji rodzinnych, i tego, jak wydarzenia (traumy) przeżyte we wczesnej młodości wpływają na całe życie.

Co do stylu: owszem, miejscami swoista chaotyczność i rozchwianie zwracają uwagę; jest to wg mnie świetna metoda na zilustrowanie tego, jak trudno zanurzyć się we własne wspomnienia (długo i konsekwentnie wygaszane),a później poddać je analizie i refleksji z perspektywy lat.

Śliczny tytuł. Sympatyczna okładka, lubię takie. A sama lektura książki? O tak, dzieją się rzeczy nie do przewidzenia. Przy czym poza tym konkretnym Zaskoczeniem, o którym każdy tutaj wspomina, na esencję 'Nie posiadamy się ze szczęścia' składają się inne jeszcze elementy.

Snuta opowieść pełna jest nostalgii i w nienachalny sposób skłania do refleksji. Autorka w sprytny,...

Poddałam się po kilkudzięsieciu stronach.

Poddałam się po kilkudzięsieciu stronach.

Niesamowita, poruszająca książka. Podobała mi się literacko i tematycznie; jestem też pod wrażeniem wkładu merytorycznego.

Niesamowita, poruszająca książka. Podobała mi się literacko i tematycznie; jestem też pod wrażeniem wkładu merytorycznego.

Bardzo wciągająca , zapadająca w pamięć powieść.

Bardzo wciągająca , zapadająca w pamięć powieść.