Długo przymierzałem się do lektury, długo też zabrało mi samo czytanie. Nie jest to po prostu książka łatwa. Autorka, Chanel Miller, opisuje swoją historię - w trakcie studenckiej imprezy zgwałcił ją niejaki Brock Turner. Złapany na gorącym uczynku, dowody zostały zabezpieczone, wydawałoby się więc, że sprawiedliwość zostanie wymierzona bez problemu. Tyle, że niestety cały czas żyjemy w kulturze gwałtu i w dużym stopniu o tym jest ta książka. Chanel Miller opisuje to, jak sprawę relacjonowały media, ile uwagi poświęcono temu, że sprawca jest świetnym sportowcem, a Chanel była pijana, jakie komentarze musiała czytać. O tym, jak wyglądała sprawa, jakie pytania zadawał adwokat, w jaki sposób próbował manipulować zarówno ławą przysięgłych, jak i samą Chanel. To poruszająca opowieść o systemie, który chroni sprawców, a gnębi i poniża osoby, które ktoś skrzywdził. I jakich chwytów się do tego używa. To nie jest jednostkowy przypadek, takie rzeczy dzieją się codziennie, o ile w ogóle trafiają do sądu, bo trudno się dziwić, że sporo kobiet nie ufa wymiarowi sprawiedliwości. Nazywam się. Moja historia to także bardzo mocna opowieść o tym, jak autorka sobie z tym wszystkim radziła. O najróżniejszych emocjach, gniewie, lęku, samotności, bezradności, utracie poczucia własnej wartości. O tym, jak gwałt wpływa na wszystko w każdym aspekcie życia. I jak niesamowicie trudne jest spróbować się po tym jakkolwiek odbudować. Wymaga to siły, ale trzeba pamiętać, że gadanie o tym, że cierpienie uszlachetnia i że Chanel nie byłaby tą osobą, którą jest dzisiaj, bo wszystko to ją wzmocniło to pitolenie. To nie jest jakiś kolejny poziom, który się odblokowuje. Nikt nie powinien przez to przechodzić. Jest to książka, jak wspomniałem, trudna. Pozwala chociaż trochę zrozumieć, jak strasznie źle skonstruowany jest system, w którym żyjemy, jak wygląda przemoc wobec kobiet, jak wiele musi się zmienić, by było chociaż trochę lepiej. Zacząć można od poznania historii Chanel Miller, przeczytania w skupieniu tego, co napisała, bo jest to niezwykle ważne. Jest w tej książce dużo cierpienia i smutku. Ale jest też dużo siły i trochę optymizmu. Bo to od nas wszystkich zależy, czy uda się coś zmienić na lepsze. Co można zrobić? Na przykład wypowiedzieć tych kilka słów: wierzę ci, co mogę dla ciebie zrobić?