[...]
Dla czegoby zaś szatan trojaką liczbę między inszymi sobie obierał, rozumiemy, że to czyni na znak zaprzenia Trójcy przenaświętszej.

Przeczytana po wysłuchaniu podcastu audioteki na yt pt. "Polowanie na wiedźmy" Michał Matus | Odcinek 1.

~~~~~~~~~~~~~~~~
𝗗𝗹𝗮 𝗰𝗶𝗲𝗸𝗮𝘄𝘀𝗸𝗶𝗰𝗵 :
Nie sądzę, by recenzja tego tekstu miała jakikolwiek sens., postaram się jednak rzucić nieco światła na tę pełną zabobonów księgę czytaj obrzydliwość, dodając tu tylko kilka moich przemyśleń oraz ciekawostek zaczerpniętych tu i ówdzie w internecie między innymi z wiki
𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘 𝕸𝖆𝖑𝖊𝖋𝖎𝖈𝖆𝖗𝖚𝖒 jeden z najbardziej niesławnych tekstów, jakie kiedykolwiek napisano na temat czarów, to nic innego jak katolicki traktat na temat czarownictwa, który przez kilka stuleci cieszył się autorytetem i wywierał olbrzymi wpływ w swoim czasie. Został spisany przez dominikańskiego inkwizytora Heinricha Kramera, być może we współpracy z innym inkwizytorem Jakobem Sprengerem, obaj byli profesorami teologii. Oczywiście była spisana po łacinie.
𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘... został skomponowany specjalnie dlatego, że Kramer, zwykle znanego pod łacińskim imieniem Institoris, który był sfrustrowany niepowodzeniem ścigania grupy rzekomych czarownic w Innsbrucku, w procesie, w który był osobiście zaangażowany. Zadaniem jego podręcznika, bo tak można go najlepiej określić, było zarówno zapewnienie naukowej obrony herezji czarów, ważne jest, aby zrozumieć, jak Kramer pojmował tę praktykę, jak i dostarczenie wskazówek dla inkwizytorów i prawników w ściganie i likwidowaniu czarownic. Był też stosowany jako narzędzie do tłumienia i zabijania każdego, kto nie zgadzał się w tamtym czasie z poglądami Kościoła katolickiego, a także tych, którzy wyznają inną religię niż religia chrześcijańska. Tak więc książka ta była używana przez Inkwizycję jako narzędzie i pretekst do odbierania życia tysiącom w przeważającej większości niewinnych ludzi.
Tekst ten od razu stał się znany jako podręcznik łowców czarownic i używany od XV do XVII wieku. Był uważany za jedno z podstawowych kompendiów o czarach, czarownicach i ich związkach z Szatanem.

𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘 był wielokrotnie wydawany, bo do 1520 roku ukazało się jego 13 edycji, a w latach 1574–1669 było ono wydawane aż 16 razy zarówno w krajach katolickich, jak i protestanckich
Tekst 𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘𝖆 był pierwotnie poprzedzony papieską bullą Summis desiderantes wydaną przez papieża Innocentego VIII 5 grudnia 1484, która liczyła około 1000 słów i była jednym z głównych dokumentów papieskich na temat czarów.
Kramer po raz pierwszy zaprezentował tę księgę 9 maja 1487, przedstawiając ją do oficjalnej aprobaty na wydziale teologii Uniwersytetu w Kolonii. Data ta jest uważana za datę pierwszego wydania ich dzieła.
Księga ta była wielokrotnie wydawana wskutek rosnącego zapotrzebowania na remedia przeciw czarom. Była popularna szczególnie w zachodniej i centralnej Europie. Z wyjątkiem Anglii i Holandii oraz Hiszpanii i Portugalii.
W 1538 roku hiszpańska inkwizycja przestrzegła swych członków, by nie wierzyli we wszystkie tezy zawarte w 𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘 𝕸𝖆𝖑𝖊𝖋𝖎𝖈𝖆𝖗𝖚𝖒, nawet gdy poparte one były przytoczonymi dowodami, jednak było to w ramach toczącej się debaty.
W Polsce 𝕸ł𝖔𝖙 𝖓𝖆 𝖈𝖟𝖆𝖗𝖔𝖜𝖓𝖎𝖈𝖊 wydano w 1614 roku w Krakowie. Był to nie tyle przekład, co przeróbka dzieła, dokonana przez cenionego ówcześnie prawnika krakowskiego Stanisława Ząbkowica. Autor we wstępie opisuje, że jego dzieło jest przetłumaczonym na język polski zbiorem wypowiedzi teologów i inkwizytorów niemieckich na temat czarów i czarownic, a jego celem jest otwarcie czytelnikom polskim oczu na zbrodnie czarów i pobudzenie do czujności.
W 1992 r. tłumaczenie to wydano we współczesnej wersji typograficznej. Współczesne polskie wydania 𝕸ł𝖔𝖙 𝖓𝖆 𝖈𝖟𝖆𝖗𝖔𝖜𝖓𝖎𝖈𝖊 są jedynie transkrypcjami lub uwspółcześnieniami tłumaczenia Ząbkowica.
Jak dotąd na język polski nie została przetłumaczona trzecia (bodaj najważniejsza z punktu widzenia książki jako „podręcznika łowców czarownic”) część 𝕸ł𝖔𝖙 𝖓𝖆 𝖈𝖟𝖆𝖗𝖔𝖜𝖓𝖎𝖈𝖊. Może to i dobrze bo jest najobrzydliwsza. W skrócie dotyczy środków prawnych, jakie należy podjąć wobec tzw. czarownicy, począwszy od podejrzeń wobec niej, poprzez doniesienie na nią, następnie aresztowanie pod zarzutem uprawiania czarów, po postawienie przed sądem i przeszukiwanie ich ciała w poszukiwaniu znaków, które ujawniają ich kontakt z diabłem i ich czarami, takich jak znamię, tatuaż lub inne znak na jej ciele to mógł być nawet pieprzyk.
Zajmuje się również ohydnymi metodami i "wyszukanymi" sposobami tortur, których należy przestrzegać, aby tzw. wiedźma przyznała się do praktykowania czarów. Bardzo szczegółowo wyszczególnionych.
Mowa tu także o teście, który przeprowadza się na podejrzanej kobiecie, aby udowodnić jedną z dwóch rzeczy, albo jej praktykowanie czarów, albo jej niewinność wobec stawianych jej zarzutów.
W tej części omówiono również procedury, które mają miejsce podczas palenia tzw. wiedźmy, gdzie podpalane były lekko wilgotne drewno, aby palenie było powolne, potem pozostawała dwa dni wciąż ukrzyżowana, aby stać się przykładem dla tych, którzy rozważają lub też czynią czary, potem zostaje pogrzebana. Oszczędzę wam co drastyczniejszych szczegółów, bo sprawiają, że ​​przez ogrom brutalności włos się jeży na głowie. Można by pomyśleć, że z tego czerpano pomysły na przyszłe thrillery i horrory.
Równie dobrze mordercy, psychopaci i inne męty tego świata mogą upatrywać tu tzw. rozgrzeszenia, bo przecież skoro w imię wiary można w ten sposób "likwidować" ludzi, to czemu oni mieli by się martwić konsekwencjami swoich bestialstw. Pokrętna logika towarzyszy każdemu złu,
by stworzyć przyzwoleniu na swoje zwyrodniałe zapędy.

Sam 𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘... nie jest bynajmniej dziełem oryginalnym, raczej skupia w jednym miejscu cały szereg przeszłych opinii i sądów na temat natury "malificiendum" lub szkodliwej magii. Wyjątkowym wkładem Kramera było utożsamienie tego głównie z kobietami, z tego prostego powodu, że czary były dla niego przestępstwem opartym na żądzy cielesnej, a kobiety, jego zdaniem, były na to bardziej podatne niż mężczyźni.
Kramer twierdzi nawet, opierając się na fałszywej etymologii, że „femina” pochodzi od rdzenia „fe” i „minus”, oznaczającego "na pewno mniej" w tym wypadku "dośpiewał sobie tudzież dopasował" wiary. To właśnie sprawiło, że wiele kobiet, które wybrały perwersyjną ścieżkę, uległo uwiedzeniu przez demony. Krótko mówiąc, to niewierność kobiet mogła i w jego mniemaniu prowadzić do "perfidii, zdrady Wiary". Było to więc nieuniknione, że kobiety wg autora, potrzebowały wszelkiej możliwej "pomocy", aby utrzymać pod kontrolą niebezpieczeństwa stwarzane przez ich cielesność. W ten sposób wniósł ważny wkład w tłumienie wręcz powszechnej na tamte czasy histerii.
Nawet w miarę przyzwoita logika jest bezużyteczna, gdy przesłanki oparte są na głupich przesądach.
Mogę zapewnić, że nie pochwalam treści tej książki w żadnym jej aspekcie. Ale ocenię ją na cztery gwiazdki po prostu dlatego, że jest to praca, z którą naprawdę powinni zapoznać się wszyscy, którzy w ogóle interesują się czarami, przeszłymi uprzedzeniami i mrocznym, ale jednak ważnym okresem w historii Europy. Myślę, że wystarczy dodać, że jeśli szukasz czegoś ponurego, mrocznego i pikantnego, 𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘 𝕸𝖆𝖑𝖊𝖋𝖎𝖈𝖆𝖗𝖚𝖒,na pewno Cię zawiedzie. Jest miażdżąco nudny! A może to tylko takie moje "wiedźmińskie" uprzedzenia? haha taki żarcik 😎
W każdym bądź razie, jeśli nadal chcesz dostać się do brudnych umysłów XIV-wiecznych purytańskich mężczyzn, którzy boją się kobiet ? Wtedy i tylko wtedy POLECAM ! Przeczytaj 𝕸𝖆𝖑𝖑𝖊𝖚𝖘 𝕸𝖆𝖑𝖊𝖋𝖎𝖈𝖆𝖗𝖚𝖒,
infor internet oraz wiki.

[...]
Dla czegoby zaś szatan trojaką liczbę między inszymi sobie obierał, rozumiemy, że to czyni na znak zaprzenia Trójcy przenaświętszej.

Przeczytana po wysłuchaniu podcastu audioteki na yt pt. "Polowanie na wiedźmy" Michał Matus | Odcinek 1.

~~~~~~~~~~~~~~~~
𝗗𝗹𝗮 𝗰𝗶𝗲𝗸𝗮𝘄𝘀𝗸𝗶𝗰𝗵 :
Nie sądzę, by recenzja tego tekstu miała jakikolwiek sens., postaram się jednak rzucić nieco...