"Mleko matki" jest nieco frustrującą lekturą. Owszem, jest w niej pomysł - i cała koncepcja oplecenia fabuły wokół motywu mleka jest fajna. Ciekawa jest też jego powiązanie macierzyństwa z traumą i nienawiścią wobec systemu. Niektóre powtarzające symbole i powracające motywy były zgrabnie umieszczone.

To mówiąc, ma się wrażenie, że ta książka zbyt wiele próbuje osiągnąć jednocześnie. Chce być powieścią pokolenia - jednak nie oferuje nic nowego. Wszystkie motywy - niemożność porozumienia między pokoleniami, traumy pokoleń, wpływu systemu na jednostkę - to wszystko już było tysiące razy. Łotewskie spojrzenie - przynajmniej Iksteny - nic nie wnosi, nie podważa ani nie uzupełnia doświadczenia polskiego.

Dodatkowo - narracyjnie i strukturalnie nie jest świetna. Jest przeciętna, momentami jednak można pogubić się, która narracja i z której perspektywy w danym momencie się pojawia. Wstawki poetyckie i tekstów piosenek irytują, podobnie jak na siłę wciskanie w usta dziecka haseł antyrządowych. To tanie zagrywki, tania symbolika.

Wiem, że wiele błędów anglojęzycznego wydania udało się Łubińskiemu uniknąć (szczerze mówiąc, jego posłowie było najciekawszą częścią tej książki).

Cieszę się, że ostatnimi czasy tak dużo ukazuje się po polsku literatury łotewskiej - współczuję także Łubińskiemu, który nie ma teraz pewnie ani chwili wytchnienia. I mimo wszystko cieszę się, że i takie książki jak "Mleko matki" są tłumaczone - powieści przeciętne, niedopracowane, bowiem pozwala to szerzej spojrzeć na literaturę danego państwa. To zaś byłoby niemożliwe, gdyby po polsku ukazywały się jedynie dzieła wybitne. Na Ikstenę też powinno znaleźć się miejsce.

"Mleko matki" jest nieco frustrującą lekturą. Owszem, jest w niej pomysł - i cała koncepcja oplecenia fabuły wokół motywu mleka jest fajna. Ciekawa jest też jego powiązanie macierzyństwa z traumą i nienawiścią wobec systemu. Niektóre powtarzające symbole i powracające motywy były zgrabnie umieszczone.

To mówiąc, ma się wrażenie, że ta książka zbyt wiele próbuje osiągnąć...