Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię historie z początku XX wieku. Ten klimat epoki... Niby dawno, ale jak się spojrzy szerzej, to jednak nie aż tak bardzo. Pomyśleć, że kobiety nie miały prawa głosu, nie miały praw wyborczych, nie mogły studiować, nie mogły decydować o sobie... Tym bardziej przykro mi, że dzisiaj tyle możemy, a czasami, w kluczowych kwestiach, nie korzystamy z naszego prawa. Niezadowolenie kobiet w naszym kraju jest duże, a jednocześnie połowa z nas, w wieku 18-39 (wg sondażu oko press i tok.fm),nie zamierza brać udziału w nadchodzących wyborach. Myślę, że bohaterka dzisiejszego wpisu mocno byłaby zawiedziona naszą postawą. A mowa o Marii Montessori, pierwszej włoskiej lekarce, która pochyliła się nad losem dzieci w szpitalach psychiatrycznych, która stworzyła innowacyjną metodę nauczania i której metody edukacji i wychowania stosowane są do dzisiaj. Z jednej strony kobieta znana, która na tamte czasy, można powiedzieć, że robiła światową karierę, a która do dzisiaj jest ogromną zagadką jeśli chodzi o jej życie prywatne. Autorka próbowała dotrzeć do jakichkolwiek elementów biografii Montessori, a na podstawie zdobytych informacji powstała ta beletrystyczna interpretacja. Mamy tutaj jedynie wyrywek życia Marii, ale śmiało mogę powiedzieć, że jest on ogromnie interesujący i wciągający. Muszę przyznać, że książka zrobiła na mnie duże wrażenie i dała do myślenia. Przede wszystkim powinniśmy doceniać to w jakich czasach żyjemy i jakie to daje nam możliwości. Duże emocje wywołała we mnie końcówka historii, ukazująca jak wielkie wyrzeczenie musiała ponieść bohaterka, aby zajmować się w życiu tym co kochała. Chociaż książka pozostawia pewien niedosyt i czytałoby się tę historię dalej, to muszę przyznać, że jest całkiem niezła i na dłużej pozostanie w mojej głowie.