Chyba jeszcze nigdy wcześniej nie sięgnęłam świadomie po powieść łotewską - trudno byłoby mi wymienić chociaż jedną książkę napisaną przez autora pochodzącego z tego kraju.

"Mleko matki" to trzech kobiet, których losy są bardzo mocno osadzone w historii politycznej Łotwy.
Przez całą powieść mocno da się odczuć bezwzględność ustroju komunistycznego, ciągłą tęsknotę za wolnością i przeszłością, chęć życia w innym miejscu i czasie. Najbardziej zapadły mi w pamięć trudne emocjonalnie, skomplikowane relacje matki z córką, które żyją wciśnięte w realia epoki. Matka - zawiedziona życiem, neurotyczna lekarka, której nadzieje na karierę się rozmyły w niejasnych gierkach politycznych realiów. Nie dała rady funkcjonować w przytłaczającym ją świecie. Córka - oddana, kochająca i uparta - nie potrafi do niej dotrzeć, dorastając w nowym ustroju. Młodsza z kobiet opiekuje się swoją matką, odwracając tradycyjne role. Parentyfikacja jako zjawisko pojawiło się w społecznej świadomości dopiero dekadę lub dwie temu. Wcześniej po prostu istniało radzenie sobie - bo rodzina to rodzina, chociażby i mocno dysfunkcjonalna.

Nadzieja przeplatająca się z duszącym poczuciem beznadziei i przegranej. To niekoniecznie książka na plażę lub coś, przy czym można się relaksować.

Piękne, dokładne portrety psychologiczne bohaterek, dobrze oddane realia cichego społecznego oporu kraju z byłego bloku wschodniego. Całość to dla mnie 9/10.

Chyba jeszcze nigdy wcześniej nie sięgnęłam świadomie po powieść łotewską - trudno byłoby mi wymienić chociaż jedną książkę napisaną przez autora pochodzącego z tego kraju.

"Mleko matki" to trzech kobiet, których losy są bardzo mocno osadzone w historii politycznej Łotwy.
Przez całą powieść mocno da się odczuć bezwzględność ustroju komunistycznego, ciągłą tęsknotę za...