Nie sposób nie zgodzić się z twierdzeniem zawartym we wstępie, że na paradoks zakrawa sytuacja, w której mitologia grecka jest nam bliższa i lepiej znana niż mitologia słowiańska. W szkołach co prawda sytuacja ta powoli ulega zmianie, gdyż pojawiają się tematy skupione na słowiańskich legendach i bóstwach. Na wzrost świadomości i wiedzy mają wpływ także takie produkcje jak „Wiedźmin”, w których rodzimy folklor ma spore znaczenie.

Jednak wciąż jest to długotrwały proces i trzeba jeszcze poczekać na to, by prastare rodzime wierzenia i kultury sprzed wieków uzyskały należne im miejsce. W tym momencie na pierwsze plan wychodzi „Mitologia słowiańska” napisana przez Mateusza Wronę i Jakuba Bobrowskiego. Jest to swego rodzaju kompendium słowiańszczyzny podzielone na trzy części. W pierwszej napotkamy opowieści o bogach i stworzeniu świata, w drugiej możemy zapoznać się z demonami, tutaj przybierającymi nazwę biesów, a na końcu czeka nas spotkanie z dwiema legendarnymi jednostkami, które swoimi poczynaniami pozostawiły swój ślad w pamięci przodków.

Pamiętam, że kiedy byłem mały, czytano mi na dobranoc baśnie związane ze śląskimi legendami i folklorem. Były one momentami straszne, ale przede wszystkim fascynujące i zawsze czekałem na zapoznanie się z kolejną z nich. Mówię o tym dlatego, że podczas spotkań z tą mitologią, obudziła się we mnie ta dziecięca ciekawość. Żywe zainteresowanie i chłonięcie informacji z kolejnych opowieści. Starcia bogów, a przede wszystkim historie związane z wszelkiego rodzaju upiorami, które choć proste w swej konstrukcji, kapitalnie sprawdzały się jako geneza poszczególnych maszkar.

Choć jestem fanem panteonu greckiego, to po lekturze muszę przyznać, że choć nie mamy tu do czynienia z podobnym rozmachem, to słowiańskie dzieje niczego nie muszą się wstydzić. Mają swój własny klimat, jakże bliski znanej, prowincjonalnej rzeczywistości, która sprawia, że o wiele łatwiej wyobrazić sobie przebieg pewnych wypadków. Tkwi w tych przekazach niewątpliwy urok, któremu służy pozbawiony wodotrysków język, stylizowany na bardziej archaiczną formę, co przekłada na się na atmosferę wytwarzaną przez autorów. Przepiękne ilustracje o mrocznej stylizacji bardzo dobrze dopełniają obraną stylistykę.

Trudno mi tu cokolwiek zarzucić, bo jeśli przyjrzeć się „Mitologii słowiańskiej” jako wprowadzeniu do tematu i zachęceniu do dalszej eksploracji, to sprawdza się w tym naprawdę dobrze. Pewnym mankamentem jest na pewno ilość przekazanych treści, których jest po prostu zbyt mało. Chciałoby się dłużej przebywać w tym świecie sprzed wieków, ale jak szybko się ta przygoda zaczyna równie prędko się kończy. Jednak pomijając ten fakt, jest to pozycja na tyle interesująca, przystępna i atrakcyjnie wydana, że warto poświęcić jej swój wolny czas.

Patryk Rzemyszkiewicz