Sympatyczne opowiadania o zjawiskach paranormalnych, jakimi raczyli się waćpaństwo, w długie, zimowe wieczory. Cudowny staropolski język, dodaje klimatu tym, niewątpliwie ciekawym bajaniom.

Sympatyczne opowiadania o zjawiskach paranormalnych, jakimi raczyli się waćpaństwo, w długie, zimowe wieczory. Cudowny staropolski język, dodaje klimatu tym, niewątpliwie ciekawym bajaniom.

Wyzwanie LC2023 sierpień. Dotychczas najprzyjemniejsza wyzwaniowa lektura, może dlatego, ze to różnorodne opowiadania.

Wyzwanie LC2023 sierpień. Dotychczas najprzyjemniejsza wyzwaniowa lektura, może dlatego, ze to różnorodne opowiadania.

Książka była dobra, bardzo przyjemna! Świetnie, że została napisała językiem staropolskim, bo można było przenieść się w czasie i poczuć, jakby zasiadało się przy pańskim stole razem ze wszystkimi gośćmi :) Opowieści zawarte w książce, ciekawe, momentami poruszające! Książka to prawdziwa gratka dla fanów biesów, diabłów i bestii słowiańskich! Polecam :)

Książka była dobra, bardzo przyjemna! Świetnie, że została napisała językiem staropolskim, bo można było przenieść się w czasie i poczuć, jakby zasiadało się przy pańskim stole razem ze wszystkimi gośćmi :) Opowieści zawarte w książce, ciekawe, momentami poruszające! Książka to prawdziwa gratka dla fanów biesów, diabłów i bestii słowiańskich! Polecam :)

Ciekawa lektura dla tych którzy interesują się naszą rodzimą mitologią I wierzeniami.

Ciekawa lektura dla tych którzy interesują się naszą rodzimą mitologią I wierzeniami.

Czy zastanawialiście się kiedyś co by było, gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu i nadal na polskich terenach dobrze się miało pogaństwo? Co by było, gdyby ludzie dalej wierzyli w Bożęta, Swaroga, Strzygę czy w Południcę? Ja myślałam o tym nie raz i być może dlatego książka „Czarty, Biesy, Zjawy. Opowieści z pańskiego stołu” jest kolejną pozycją wydawnictwa Bosz, którą zwyczajnie ukochałam. O innych moich ulubieńcach w innym poście. Książka, którą widzicie na zdjęciu zbiorem opowiadań przesiąkniętych demonologią, która miała się doskonale na ziemiach polskich. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że opowiadania nie są oparte na podaniach, tylko autorzy (Jakuba Bobrowskiego i Mateusza Wrony) „bawią się” światem przedstawionym trzymając się jednak pewnych faktów z mitologii słowiańskiej. Nie napiszę, że ta książka jest dla każdego, bo nie jest. Jest pisana trudnym językiem, trochę przerażająca jednak czyta się ją bardzo dobrze, ale nie szybko. Bo ona zmusza do zatrzymania się i przeanalizowania tego, co zobaczyło się na kartach powieści.

Czy zastanawialiście się kiedyś co by było, gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu i nadal na polskich terenach dobrze się miało pogaństwo? Co by było, gdyby ludzie dalej wierzyli w Bożęta, Swaroga, Strzygę czy w Południcę? Ja myślałam o tym nie raz i być może dlatego książka „Czarty, Biesy, Zjawy. Opowieści z pańskiego stołu” jest kolejną pozycją wydawnictwa Bosz, którą...

Bardzo fajne opowiadania z dawnych czasow o czortach, marach, wiedzmach i innych straszydlach. Opowiesci snute przy panskim stole w zimowa zawieruche. Jezyk, jakim zostaly napisane jest bardzo dobry, opowiesci same w sobie tez ciekawe i potrafia przeniesc czytelnika w miejsca, w ktorych sie zdazyly. Jedyne co mi sie nie podoba to oprawa graficzna. Rysunki wogole nie odzwierciedlaja czortow i mar z opowiadan. To jedyny duzy minus tej ksiazki.

Bardzo fajne opowiadania z dawnych czasow o czortach, marach, wiedzmach i innych straszydlach. Opowiesci snute przy panskim stole w zimowa zawieruche. Jezyk, jakim zostaly napisane jest bardzo dobry, opowiesci same w sobie tez ciekawe i potrafia przeniesc czytelnika w miejsca, w ktorych sie zdazyly. Jedyne co mi sie nie podoba to oprawa graficzna. Rysunki wogole nie...

Dziś recenzja odrobinę z przymrużeniem oka, bo też za sprawą "Czartów, biesów, zjaw. Opowieści z pańskiego stołu" Jakuba Bobrowskiego i Mateusza Wrony przeniosłam się w czasie do II Rzeczpospolitej, co zobowiązuje:) I Was zatem tam ze sobą zabiorę:)


Pański stół, a przy nim waćpanowie i waćpanny, w czasie szlacheckiej biesiady na zwierzenia się kuszą i przy kawałku combru, przy tłustej gęsinie, solennie podlewanej winem, co rusz to o innych zjawach i dziwach rozprawiają. A zaiste jest o czym wadzić, bo to i zmory i wąbierze, i upiory i biesy, i morowicy i latawce, zdają się wynurzać ze swego świata i Rzeczpospolitą Szlachecką swym piętnem nawiedzać😊 Grasują wszeto po łąkach i polach, po traktach i dziedzińcach, a nawet na pańskie dwory w skrytości zachodzą. Jedna straszą i przerażają, inne o pomoc proszą, jeszcze inne o modlitwę błagają. Dość tylko powiedzieć, że w prawionych opowieściach, duch ich jest tak wyraźny, jakoby żywo pośród ludzi żyli.

Kto żyw niech zatem serce i duszę na nie otwiera, a niech te nadprzyrodzone czarty przez karty książki do domostwa wpuści, a nadziwi się i nasłucha, o rzeczach co to się i mędrcom nie śniły, ino tylko zdrowaśki trzy przed nocką nie spomni zmówić, bo to i diabeł sen ukradnie a zmory umysł nawiedzą. Więc ku przestrodze radząc, tym co to ciekawość ich pcha w czarcie łapy, niech i jakiś krzyżyk pod ręką i będzie, albo insza gromniczna świeczka:)

Dziś recenzja odrobinę z przymrużeniem oka, bo też za sprawą "Czartów, biesów, zjaw. Opowieści z pańskiego stołu" Jakuba Bobrowskiego i Mateusza Wrony przeniosłam się w czasie do II Rzeczpospolitej, co zobowiązuje:) I Was zatem tam ze sobą zabiorę:)


Pański stół, a przy nim waćpanowie i waćpanny, w czasie szlacheckiej biesiady na zwierzenia się kuszą i przy kawałku combru,...

Bardzo krótka i przyjemna książka. Pięknie opowiadająca o słowiańskich wierzeniach czy raczej przestrogach. Co ciekawe w niektórych częściach Polski nadal z częścią z nich można się spotkać.
Polecam dla kogoś zainteresowanego historią wierzeń w naszym regionie.

Bardzo krótka i przyjemna książka. Pięknie opowiadająca o słowiańskich wierzeniach czy raczej przestrogach. Co ciekawe w niektórych częściach Polski nadal z częścią z nich można się spotkać.
Polecam dla kogoś zainteresowanego historią wierzeń w naszym regionie.

Super klimatyczne opowieści. Doskonały język z innej epoki. Chwilami przechodzą dreszcze.

Super klimatyczne opowieści. Doskonały język z innej epoki. Chwilami przechodzą dreszcze.

Książkę czyta się całkiem szybko i przyjemnie. Moją chyba ulubioną częścią były opisy przyrody - klimatyczne, mroczne, a w dodatku podane językiem który jeszcze potęgował wrażenia. Uwielbiam też wszelkie słowiańskie wierzenia, bardzo ciekawie było czytać o ich zmieszaniu się z wiarą chrześcijańską (np. w postaci księży, którzy znają wciąż w jakimś stopniu pogańskie obrzędy).
Zabieg ten był pewnie celowy, ale autorom udało się napisać strasznie denerwujące postacie szlachciców (szczególnie mężczyzn). Musiałem powtarzać sobie podczas lektury, że po prostu tak to wtedy było; bardzo łatwo było za to sympatyzować z postaciami z niższych sfer społecznych, wieśniakami, czarownicami, i tak dalej. W tym aspekcie książka wzbudziła we mnie chyba najwięcej emocji.
Struktura jest dość powtarzalna, jeśli chodzi o budowę rozdziałów - i to jest okej, natomiast nadaje pewnej sztuczności fragmentom, które rozgrywają się "w teraźniejszości", to znaczy na nocnej uczcie w dworze szlacheckim.
Książka jest inspirująca, podała mi nowe spojrzenie na wierzenia ludu - nie te stricte pogańskie, ale wymieszane. Nie spotkałem się jeszcze z takim podejściem, a przynajmniej nie jako głównym elementem.

Książkę czyta się całkiem szybko i przyjemnie. Moją chyba ulubioną częścią były opisy przyrody - klimatyczne, mroczne, a w dodatku podane językiem który jeszcze potęgował wrażenia. Uwielbiam też wszelkie słowiańskie wierzenia, bardzo ciekawie było czytać o ich zmieszaniu się z wiarą chrześcijańską (np. w postaci księży, którzy znają wciąż w jakimś stopniu pogańskie...