"Nie uważam, że lekiem na samotność jest poznanie kogoś. Niekoniecznie. Myślę, że chodzi o dwie sprawy: trzeba się nauczyć, jak się ze sobą zaprzyjaźnić, i zrozumieć, że wiele rzeczy, które - wydawałoby się - dotykają nas jako jednostki, to w rzeczywistości efekt działania potężniejszych sił, takich jak stygmatyzacja czy wykluczenie, którym można i trzeba stawiać opór.
Samotność jest sprawą prywatną, ale też polityczną. Samotność jest zbiorowa, to jest miasto. Jeśli chodzi o to, jak w nim mieszkać, nie ma reguł ani powodów do wstydu, trzeba tylko pamiętać, że dążenie do indywidualnego szczęścia nie zwalnia nas z obowiązków wobec siebie nawzajem. Tkwimy w tym razem, w tym nagromadzeniu blizn, tym świecie przedmiotów, tym fizycznym i tymczasowym niebie, które tak często przypomina piekło. Ważna jest w tym dobroć, ważna jest solidarność. Ważne jest to, żeby pozostać czujnym i otwartym, bo jeśli można wyciągnąć jakiś wniosek z przeszłości, to taki, że czas na uczucia nie będzie trwał wiecznie."

"Nie uważam, że lekiem na samotność jest poznanie kogoś. Niekoniecznie. Myślę, że chodzi o dwie sprawy: trzeba się nauczyć, jak się ze sobą zaprzyjaźnić, i zrozumieć, że wiele rzeczy, które - wydawałoby się - dotykają nas jako jednostki, to w rzeczywistości efekt działania potężniejszych sił, takich jak stygmatyzacja czy wykluczenie, którym można i trzeba stawiać...