Początek obiecywał fajny, kosmiczny quest na pograniczu space opery i klasycznego, eksploracyjnego s-f (motyw gwiazdy żelaznej i jej planet jest świetny), ale niestety to tylko dobre złego początki, bo sama w sobie "Mgławica Andromedy" to przyprawiające o mdłości fantasmagorie naukowca (Jefremow stworzył nawet dziedzinę nauki) o idealnym świecie komunistycznym. Ciężko to nawet nazwać fantastyką, bo to są li tylko zboczone urojenia pomylonego lewaka, tytułem przykładu:
"Jedno z najważniejszych zadań ludzkości to przezwyciężenie ślepego instynktu macierzyńskiego. Jest rzeczą bezsporną, że tylko zbiorowe wychowanie dzieci przez specjalnie w tym celu kształconych i dobieranych ludzi może ukształtować człowieka naszej społeczności. Każda matka wie, że cały świat jest życzliwie ustosunkowany do jej dziecka". str.361
Słodkie, co? Normalnie bajka.
Cała książka to słodki, utopistyczny rzyg, jak z wizji Adolfa o aryjskiej cywilizacji, czytając o pięknych i młodych, odrealnionych bohaterach świata przedstawionego miałem cały czas przed oczyma olimpijczyków z teledysku Rammstein - "Stripped". Ostatni raz z tak obrzydliwą propagandą miałem do czynienia czytając "Stalowy skok" Pera Wahloo, jedną z najgorszych książek w historii galaktyki.
W każdym razie, poza kilkudziesięciostronicowym wątkiem gwiazdy żelaznej, cała fabułę "Mgławicy Andromedy" wyraża następujący cytat:
"Zanim świat zdążył osiągnąć ustrój komunistyczny, wyrąbano lasy, spalono nagromadzone przez setki lat zasoby węgla i ropy, zanieczyszczono powietrze dwutlenkiem węgla i wyziewami fabrycznymi, wytępiono piękne i nieszkodliwe zwierzęta ..."

Początek obiecywał fajny, kosmiczny quest na pograniczu space opery i klasycznego, eksploracyjnego s-f (motyw gwiazdy żelaznej i jej planet jest świetny), ale niestety to tylko dobre złego początki, bo sama w sobie "Mgławica Andromedy" to przyprawiające o mdłości fantasmagorie naukowca (Jefremow stworzył nawet dziedzinę nauki) o idealnym świecie komunistycznym. Ciężko to...