Nie bardzo wiem, jak ująć wszystko to, co mi się ciśnie po lekturze. Bo uczucia mam co najmniej mieszane i nie tyle w stosunku do głównej bohaterki, ile do samej autorki i do jej dzieła.

Dla porządku przypomnę że Krwawa Luna to pseudonim Julii Brystygierowej, komunistki, mający odzwierciedlać jej (nie)wyszukane praktyki podczas przesłuchań w latach powojennych. Co więcej wiem o niej po lekturze? Otóż niewiele. A najmniej już o tym jakim była człowiekiem. Nawiązując do starej reklamy, Luna jakoś mi wygląda niewyraźnie.

Materiałów o Julii jak na lekarstwo, choć wiem, że interesowała się też nią Torańska, nie wiem tylko czy nie zdążyła czy zarzuciła temat (obstawiam drugie). Luna to postać ciekawa, bo już sam fakt, że kobieta u władzy, do tego taka krwawa, wzbudza zainteresowanie. A i historia tamtych czasów jest niemniej interesująca. Ale! To jednak nie starcza, bo temat jaki dobry by nie był, trzeba jakoś wypełnić treścią (nie koniecznie tylko słowami) a tej tutaj brakuje. I to bardzo. Autorka, Patrycja Bukalska choć pióro ma sprawne, bo jakoś w miarę dobrze mi się czytało (jak na tekst o … no właśnie o kim? o czym?) najczęściej używa sformułowań: nie wiem, nie znalazłam, nikt nie wie, nie wiadomo. Poza tym nie stroni od wahania w stylu: a może wpadli do studni, a może jednak poszli do lasu. Przyznam, że te wszystkie „moża” i „niewiemy” trochę mnie denerwowały. Ja naprawdę rozumiem, że z materiałem było trudno, że pewnie „resercz” był mozolny i niewiele przynosił ale może to był znak? Żeby dać sobie spokój? Bo przyznam, że nie rozumiem absolutnie sensu wydawania tej książki.

Jestem rozczarowana. Nie spodziewałam się „niewiadomoczego” ale jakiejś biografii osoby albo czasów to już trochę jednak tak. No tak by wskazywał tytuł. Jedyna rzecz, która na dłużej przykuła moja uwagę to kwestia Lasek, ponieważ miałam przyjemność tam się chwilę poudzielać i posłuchać kilku historii. No ale to nie była książka o Laskach.

A poza tym? A poza tym to nic ciekawego …

Monika Stocka

*Nawiązanie do obrazu R. Magritta przedstawiającego fajkę i zatytułowanego Ceci n’est pas une pipe (To nie jest fajka)