Bardzo czekałam na finał trylogii ,,Okrutny książę”, ale zaraz się go trochę obawiałam, ponieważ słyszałam o nim zarówno entuzjastyczne opinie, jak i sceptyczne. Ja jednak zdecydowanie nie zawiodłam się tym tomem. Chociaż Jude została najwyższą królową elfów, Cardan wygnał ją i dziewczyna musiała wrócić do świata ludzi. Prowadzi tam proste i dość frustrujące życie. Wszystko zmienia się, gdy odwiedza ją jej siostra bliźniaczka Taryn i wyznaje, że wpakowała się w niezłe tarapaty. Aby pomóc siostrze, Jude powraca do Elfhaim, udając Taryn. Tam los znów styka ją z Cardanem oraz jej przybranym ojcem Madokiem, który planuje obalenie króla. Uważam, że ,,Królowa niczego” absolutnie trzyma poziom poprzednich tomów. Holly Black tworzy fantastykę młodzieżową, ale mam wrażenie, że nie widać tu specjalnej różnicy między jej powieściami a ,,dorosłą” fantasy. Zdecydowanie największe wrażenie robi tu wątek polityczny, przesycony dworskimi intrygami i spiskami. Sam świat jest wspaniale stworzony, jak wiele razy wspominałam, uwielbiam mitologię celtycką i bardzo mi się podoba jak Black wykorzystuje ją do tworzenia fabuły i intryg. Mam jednak wrażenie, że ten tom jest też najbardziej uczuciowy, i nie tylko pod względem romantycznym. Bardzo ważną rolę odgrywają relacje rodzinne Jude. Silna więź łączy dziewczynę z jej przybranym bratem Dębem i ,,elfią” siostrą Viviene. Znacznie trudniejsze są stosunki z jej bliźniaczką, Taryn. W poprzednich tomach Taryn była dla mnie bardzo irytująca, natomiast tutaj dało się ją zrozumieć i jej współczuć, okazała się silna i zdecydowana. Warto też zwrócić uwagę na Madoka, przybranego ojca dziewczyn, który zajął się nimi po zamordowaniu ich prawdziwych rodziców. Jude i jej siostry od początku są tego świadome, i choć Vivienne próbuje wyrwać się ze świata elfów/fae, Jude i Taryn czują się związane z tym miejscem, nie wyobrażają sobie życia, gdzie indziej. W tym tomie bardzo wyraźnie widać, że Jude kocha i szanuje Madoka, docenia jego wychowanie, ale zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest on dobrą osobą i że pozbawił ją szansy na życie w normalnej rodzinie. Oczywiście, nie mogę nie wspomnieć o naszym tytułowym księciu i królu, Cardanie. W prologu poznajemy przepowiednię związaną z jego narodzinami i przez całą powieść zastanawiamy się w jaki sposób się ona spełni. Dzięki temu lepiej poznajemy psychikę Cardana i dowiadujemy się dlaczego zachowuje się w dany sposób. Być może jest to wątek nieco schematyczny, ale Holly Black opisuje to w sposób, który angażuje emocjonalnie i sprawia, że możemy pokochać bohaterów, nawet jeśli ich zachowanie nie jest to końca ładne i etyczne. W tym tomie uczuciowość odgrywa dużo większą rolę odgrywa uczuciowość. Z wielką przyjemnością czytałam o skomplikowanych emocjach między Cardanem a Jude, ich docieraniu się, wybaczaniu sobie. Przyznam, że ten romantyzm i czułość chwilami mi nie pasowały do mroku i intryg z pierwszych tomów, ale ostatecznie wszystko ładnie się ze sobą zgrało i nawet mnie wzruszyło. Bardzo polecam Wam tą trylogię, jeśli jeszcze nie znacie, a sama będę wyczekiwać kolejnych książek Holly Black. ,, Każda władza to przekleństwo(…) Najgorsi z nas zrobią wszystko, żeby ją zdobyć, a ci, którzy najlepiej by ją sprawowali, nie chcą takiego brzemienia. To jednak nie znaczy, że mogą bez końca unikać odpowiedzialności.”