Dzieci krwi i kości

W książce "Dzieci krwi i kości" rzeczywiście brakuje opisów, tak jak wiele komentarzy mówi.
Mi ciężko było domyśleć się pewnych spraw. Ogólnie zawsze jak czytam książkę, lubię wyobrażać sobie bohaterów oraz miejsca w których się znajdują. Tutaj znamy tylko kolor skóry, ewentualnie włosów ale też nie u każdego bohatera jest to jasne. Ciężko też domyśleć się koloru oczu. Oczy bohaterki są... Srebrne? Oczy Inana oraz Amari bursztynowe, a oczy Tzaina? Jak wygląda Tzain, brat głównej bohaterki? Wiem tyle, że jest postawny.
Autorka nie przyłożyła się także do opisania rysów twarzy, do figury. Ciężko było wyobrazić sobie postaci które tak naprawdę wymieniają się narracją przez całą książkę.

O i kolejna sprawa to ta narracja. Czasami zmieniała się tak szybko, w samej środku akcji, że wprowadzało to lekkie zamieszanie.

W książce znajdziemy dużo magii, lecz nie mamy do czynienia z każdym rodzajem magów, którzy opisani są na początku książki. Mamy opisane aż 10 rodzajów magii, w książce mamy do czynienia z połową.

Na końcu, autorka wypowiada się iż "Dzieci krwi i kości" powstały, aby zwrócić uwagę na problemy z jakimi borykają się ludzie z Afryki, a mianowicie z tym, że są tam przez policję zastraszani, zastrzelani. Czy ta książka w jakiś sposób pomoże? Może zwiększy świadomość ludzi na temat tego co dzieje się w Afryce, lecz typowo nie mówi ona o problemach kontynentu. Mówi nam ona o tym, że prześladowani są ci z białymi włosami, którzy mogli magią władać, ale już nie władają bo król magię wyeliminował ze świata.

Ogólnie fabuła mnie wciągnęła strasznie. Jak zaczęłam czytać książkę, tak przeczytałam w dwa dni. Akcję mamy w miarę często, elementy zaskoczenia mamy. Myślę, że jakby zabrał się za to ktoś bardziej doświadczony, dałabym 10/10. Podoba mi się duch bojowy Zelie, oraz Tzaina i Amari. Tworzą razem świetny zespół. Ciekawa jestem oczywiście jak rozegrają się losy Inana, ponieważ tylko on nie zachowuje się tutaj schematycznie. Od razu biorę się za następną część.

W książce "Dzieci krwi i kości" rzeczywiście brakuje opisów, tak jak wiele komentarzy mówi.
Mi ciężko było domyśleć się pewnych spraw. Ogólnie zawsze jak czytam książkę, lubię wyobrażać sobie bohaterów oraz miejsca w których się znajdują. Tutaj znamy tylko kolor skóry, ewentualnie włosów ale też nie u każdego bohatera jest to jasne. Ciężko też domyśleć się koloru oczu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To miała być wspaniała przygoda i do pewnego momentu naprawdę świetnie bawiłam się, poznając świat Dziedzictwa Oriszy. Byłam nawet przekonana, że ta książka skończy u mnie z oceną co najmniej 8/10. Niewątpliwie gdyby utrzymała poziom tak z mniej więcej połowy pierwszych stron, to byłaby zapewne jedną z moich ulubionych. Nie zamierzam ukrywać, że oczarowało mnie wplecenie mitologii afrykańskiej, system magii, stworzenia i opisy dotyczące stylu życia czy miejsc akcji, tak odmiennych od tych nam znanych nam w kulturze zachodniej, a nawet wschodniej, przez co sprawiły, że chciałam więcej. I wiecie co? Pomyślałam sobie wtedy, że: „wow, to coś zupełnie innego niż dotychczas czytywałam”. Jednak pokonywanie kolejnych rozdziałów, udowodniło mi, że zmierza to w złym kierunku. Więc co w takim razie poszło nie tak, że tę drugą połowę czytało mi się stosunkowo długo i niekoniecznie z przyjemnością? Ta historia miała naprawdę spory potencjał, gdyby po połowie nie wydawała się jakimś wynurzonym romansidłem totalnie zza krzaka, które przyćmiewa to, co nasi bohaterowie mają zrobić i co jest ich faktycznym celem. Do tego coraz bardziej przeszkadzały mi monotematyczne przemyślenia – notabene każdego z trójki tych bohaterów, bo tutaj również dostajemy poszatkowaną narrację pierwszoosobową z różnych perspektyw. Mogłabym narzekać na maciupeńkie lub niepotrzebne opisy, mając na myśli takie, które dałoby się umieścić oczami jednego bohatera i byłoby to wystarczające. Do tego nie umknęły mi falujące postawy konkretnych postaci, schematy goniące schematy, które znamy zewsząd i ten nieszczęsny romans bez żadnej chemii, który dla mnie więcej zepsuł i pełnił rolę trochę takiej zapchajdziury w fabule.

@bookywanderlust

To miała być wspaniała przygoda i do pewnego momentu naprawdę świetnie bawiłam się, poznając świat Dziedzictwa Oriszy. Byłam nawet przekonana, że ta książka skończy u mnie z oceną co najmniej 8/10. Niewątpliwie gdyby utrzymała poziom tak z mniej więcej połowy pierwszych stron, to byłaby zapewne jedną z moich ulubionych. Nie zamierzam ukrywać, że oczarowało mnie wplecenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę posiadam w oryginale jak i po polsku. Przeczytałam obie i moje wnioski nie zmieniły się względem oryginału. Autorka miała fajny pomysł na historię, świat, postacie jednakże położyła całość na deski poprzez rozdzielenie narracji na trzy różne postaci z pierwszej osoby.
Każdy rozdział to opowiedzenie danego fragmentu książki z perspektywy tejże postaci. Co za tym idzie, w szczególności w języku angielskim po pewnym momencie po prostu się gubimy kto jest kim i kto co mówi, gdyż postacie brzmią identycznie oraz wypadają bardzo słabo jeśli chodzi o różnice charakteru.
Nie jesteś wstanie się z tymi postaciami zżyć, gdyż tempo historii jest zbyt szybkie i co chwilę coś się dzieje. Największymi moimi zastrzeżeniami są: użycie słów z języka Yoruba bez ich tłumaczenia choćby gdzieś na tyłach książki oraz użycie ich niewłaściwie do sytuacji (dom z dachem ze słomy opisany jest słowem oznaczający chlew), romans dwóch bohaterów następuje w astronomicznie szybkim i nieprawdopodobnym tempie, w szczególności kiedy jedna z tych postaci próbowała zabić drugą.

Sequela czytać nie będę i do tej książki już raczej nigdy nie wrócę. Nie polecam jej, gdyż jest ona zbyt miałka, nijaka, postacie nie zapadają w pamięć, zaś świat choć ciekawy również jest spłycony do maksimum.

Książkę posiadam w oryginale jak i po polsku. Przeczytałam obie i moje wnioski nie zmieniły się względem oryginału. Autorka miała fajny pomysł na historię, świat, postacie jednakże położyła całość na deski poprzez rozdzielenie narracji na trzy różne postaci z pierwszej osoby.
Każdy rozdział to opowiedzenie danego fragmentu książki z perspektywy tejże postaci. Co za tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uważam, że to świetna książka!

Od razu przejdę do tego co mi się podobało, a co nie bez zbędnych opisów książki.

🦴Miała ona parę absurdów jak np. bitwa z 30 statkami na arenie. No jak, no jak oni ich tyle tam pomieścili? nie potrafię sobie wyobrazić jak ta arena musiała być wielka 😅😅

🦴I wydaje mi się, że powiem to chyba pierwszy raz w życiu, brakowało mi w niej opisów. Co zazwyczaj nie specjalnie za nimi przepadam, bo nie koniecznie w niektórych książkach są potrzebne w takich ilościach to tutaj miałam nadzieję na coś więcej. Nie często czyta się książki z motywem afrykańskim, więc uważam że świat powinien być trochę bardziej szczegółowo opisany. W książce bardzo dużo podróżują, fajnie by było dowiedzieć się chociaż troszeczkę o krajobrazie 🙃

🦴Myślę też że niektóre rzeczy dzieją się za szybko. Mają w książce miejsce ważne wyprawy, które powinny trwać około miesiąca, a same przejścia między jednym miejscem a drugim trwają dosłownie parę kartek. Myślę że to też może być wina braku tych opisów.

🦴Bohaterowie myślę że są bardzo dobrze wykreowani, główna bohaterka Zelie mnie nie denerwuje tylko rzeczywiście robi to co powinna 😅

Amari z początku wydawała mi się kompletnie nie potrzebna, na początku wszystkim przeszkadzała, bała się wszystkiego, dopiero pod koniec książki zrobiła się śmielsza, co jest na plus, podoba mi się taka przemiana

Tzain chyba jest trochę za bardzo opiekuńczy, przez co momentami zachowywał się jak zdenerwowane dziecko. Niby miał rację w paru sprawach, ale jednak jego zachowanie mnie czasami denerwowało.

Inan to już w ogóle, raz go lubiłam, raz mnie wkurzał, wiem że to wszystko przez to jak byk wychowany, ale można czasem używać własnego mózgu 😅

No i Roën moja nowa książkowa miłość, podobała mi się jego śmiałość i to że był bardzo pewny siebie 😃

Końcówka chyba najlepsza z całej książki, nie mogę się doczekać kolejnej części😃

Uważam, że to świetna książka!

Od razu przejdę do tego co mi się podobało, a co nie bez zbędnych opisów książki.

🦴Miała ona parę absurdów jak np. bitwa z 30 statkami na arenie. No jak, no jak oni ich tyle tam pomieścili? nie potrafię sobie wyobrazić jak ta arena musiała być wielka 😅😅

🦴I wydaje mi się, że powiem to chyba pierwszy raz w życiu, brakowało mi w niej opisów....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając książkę fantasy liczę na historię, która mnie poruszy. Opowieść, przy której uda mi się zakochać w bohaterach i świecie wykreowanym przez autorkę. W przypadku „Dzieci Krwi i Kości" dostałam o wiele więcej. Tomi Adeyemi w magiczny sposób przedstawiła istotny, aktualny po dziś dzień problem, który dotyka dużej ilości ludzi na całym świecie. W swojej książce ukazała czytelnikom sposób, w jaki przez społeczeństwo traktowane się mniejszości. Z jaką zaciętością muszą one walczy o swoje prawa, które powinni posiadać od urodzenia jak każdy inny. Historia zawarta w książce opowiada o życiu magów stłamszonych przez rządy i lud bezwzględnego tyrana. Osoby o magicznych zdolnościach są prześladowane i szykanowane ze względu na swoje magiczne pochodzenie. Jednakże kiedy nadarza się okazja na pokonanie władcy Zélie wraz z pomocą brata i zbuntowanej księżniczki zrobią wszystko, aby tego dokonać. Lektura ta wywarła na mnie ogromny wpływ. Nie tylko wyczekiwałam z niecierpliwością kolejnych rozdziałów, aby poznać dalsze losy i przygody bohaterów, lecz wpłynęła również na postrzeganie przeze mnie świata. Cały czas coś się dzieje, każdy nowy rozdział zapewnia czytelnikowi multum emocji oraz akcji, które są bardzo dokładnie przemyślane przez autorkę. Opisy miejsc, osób i akcji również są na bardzo wysokim poziomie, dzięki temu osoba czytająca może jak najlepiej wyobrazić sobie świat wymyślony przez Adeyemi. Będąc wielką fanką wątków magicznych uważam, że Tomi pisząc tę historię stanęła na wysokości zadania. Mnie jak i wielu innych czytelników porwała i w całości pochłonęła nowa, fantastyczna kraina Orisza!

Czytając książkę fantasy liczę na historię, która mnie poruszy. Opowieść, przy której uda mi się zakochać w bohaterach i świecie wykreowanym przez autorkę. W przypadku „Dzieci Krwi i Kości" dostałam o wiele więcej. Tomi Adeyemi w magiczny sposób przedstawiła istotny, aktualny po dziś dzień problem, który dotyka dużej ilości ludzi na całym świecie. W swojej książce ukazała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Idealna równowaga między opisami a akcją! Czytelnik może niemal poczuć stworzony przez autorkę świat, ale jednocześnie nie znuży się ani przez chwilę! Rozdziały kończą się w taki sposob, że chce się więcej i więcej. Wciągająca opowieść z dobrze napisanymi bohaterami. Zakończenie do przewidzenia, ale nie odjęło mi to rozrywki z czytania tej książki. Trochę na minus wątek miłosny- mógł zostać lepiej rozbudowany, wytłumaczony i rozwiązany. Pięknie rozkwita nam postać Amari, a Tzaina nie da się nie polubić. Co do pozostałych bohaterów, miałam mieszane odczucia, ale ostatecznie na plus. Zel- chociaż momentami dziecinna, nieodpowiedzialna, za dużo wątpi w siebie, rozumiałam przyczyny jej zachowania i trzymałam za nią kciuki. Inan- tu mam większy kłopot. Chociaż nie satysfakcjonuje mnie, jaką drogę ostatecznie obrał i jakie decyzję podjął, cieszę się, że jego bohater nie jest czarno-biały i mamy w książce taki element. Bohaterowie drugoplanowi wyraźnie zarysowani, od początku wiadomo, że można się bać o ich losy. Polecam spróbować tej magicznej opowieści! Na pewno sięgnę po 2. tom.

Idealna równowaga między opisami a akcją! Czytelnik może niemal poczuć stworzony przez autorkę świat, ale jednocześnie nie znuży się ani przez chwilę! Rozdziały kończą się w taki sposob, że chce się więcej i więcej. Wciągająca opowieść z dobrze napisanymi bohaterami. Zakończenie do przewidzenia, ale nie odjęło mi to rozrywki z czytania tej książki. Trochę na minus wątek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyjemnie się czyta ale książka jest mało oryginalna trochę schematyczna i nie rozumiem jej fenomenu. Poza tym jest tam bardzo mało mitologii afrykańskiej która miała być tematem przewodnim. Mimo to nie pogardzę drugim tomem

Przyjemnie się czyta ale książka jest mało oryginalna trochę schematyczna i nie rozumiem jej fenomenu. Poza tym jest tam bardzo mało mitologii afrykańskiej która miała być tematem przewodnim. Mimo to nie pogardzę drugim tomem

Pokaż mimo to

Długo zwlekałam z czytaniem książki - nie miałam nawet takiego zamiaru i teraz żałuje, że zamiast po raz enty czytać serie clue (co było bez sensu), zwiadowców i rica riordana mogłam przeczytać dzieci z krwi i kości przed czm tak długo się broniłam.

Długo zwlekałam z czytaniem książki - nie miałam nawet takiego zamiaru i teraz żałuje, że zamiast po raz enty czytać serie clue (co było bez sensu), zwiadowców i rica riordana mogłam przeczytać dzieci z krwi i kości przed czm tak długo się broniłam.

Pokaż mimo to

Myślę, że Campbell byłby dumny. Możemy teraz do tych wszystkich infografik pokazujących etapy podróży bohatera zamiast Star Warsów czy Władcę pierścieni dawać Dzieci krwi i kości. Nawet możemy tę podróż pokazać na różnych osobach, bowiem powieść widzimy z perspektywy trójki. Z drugiej strony trochę tego się spodziewałam po długaśnej epic fantasy powieści młodzieżowej.

Żeby nie było, jest to przeciętniak, ale przeciętniak, który z czasem się polepsza, nawet jeśli końcówkę uważam za zbyt dramatyczną. I jak to czasem z przeciętniakami bywa, kiedy już wystarczająco w swojej głowie obniżysz poprzeczkę dla niego, wtedy książka nawet zaczyna Cię wciągać, czy to dlatego, że przywiązałaś się do bohaterów (a można się przywiązać, bo nawet jeśli są czasem nudni, to raczej nie irytują aż tak bardzo), czy dlatego, że po paradzie wątków, które już gdzieś widziałaś (niektóre dziesiątki razy) nagle pojawia się jakiś bardziej ciekawy wątek poboczny. Znana cecha przeciętniaków.

Język jest prosty, opisowy, w sumie niestety typowy dla książek dla młodzieży. Widać, że to debiut autorki, ma jeszcze przed sobą szlifowanie zarówno fabuły, jak i języka. Romans jest... i go nie ma. I dobrze, bo przez to książka jednak zyskała w moich oczach. Bohaterki zdecydowanie przeszły drogę, i jak na końcówkę książki pierwszej muszę przyznać, że jest ciekawie, do tego stopnia, że pewnie kiedyś sięgnę po kontynuację.

System magiczny i świat przedstawiony mogłyby być ciekawsze, gdyby autorka zdecydowała się na większe zanurzenie w kulturze nigeryjskiej, tak myślę. W sensie rozumiem, czemu tego nie zrobiła (nagrzmociła dużo wątków fabularnych i trzeba było je gdzieś upchnąć + jednak pisała książkę dla młodzieży, i pewnie chciała dotrzeć do jak największej liczby ludzi), jednak szkoda mi, bo europejskich średniowiecznych fantasy mamy po pęczki, a fantasy oparta na innych kulturach zawsze na propsie.

Myślę, że powieść może bardziej spodobać się fanom Avatara (ZNAJDŹ 10 RÓŻNIC; tajakby żart, tajakby nie), jak i osobom, które po prostu lubią epic fantasy, albo chociaż im się nie znudziło. Pod koniec dzieją się rzeczy (no ba), ale żeby do tych rzeczy dojść, trzeba najpierw przedrzeć się przez 300 stron jadalnego, ale raczej generycznego tekstu.

Myślę, że Campbell byłby dumny. Możemy teraz do tych wszystkich infografik pokazujących etapy podróży bohatera zamiast Star Warsów czy Władcę pierścieni dawać Dzieci krwi i kości. Nawet możemy tę podróż pokazać na różnych osobach, bowiem powieść widzimy z perspektywy trójki. Z drugiej strony trochę tego się spodziewałam po długaśnej epic fantasy powieści młodzieżowej.

Żeby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naciągane dwie gwiazdki. Tylko dlatego, że styl pisania i uniwersum były przyzwoite. Reszta kuleje i to strasznie. W tej książce nie ma nic, co nie byłoby schematem. Główna bohatera wywodzi się z ciemiężonego ludu, potrafi świetnie walczyć, a ostatecznie okazuje się kimś w roli wybrańca, czemu oczywiście się sprzeciwia, bo przecież nie jest gotowa, bo jest za słaba, bo coś tam... Ale oczywiście to na jej skromnych barkach spoczywa przyszłość i los ludu. Mamy też księcia, którego ojciec jest złym, straszliwym królem. Chłopak początkowo jest zindoktrynowany przez niego, ale potem budzi się z otumanienia i oczywiście zaczyna mieć z bohaterką romantyczną chemię. Przez cały czas bije się między poczuciem lojalności wobec ojca, a opowiedzeniem się za właściwą stroną konfliktu. Nuuuuuda. Bohaterowie są nijacy, płascy, nie mają nic, co by ich od siebie odróżniało. Do tego prześladowana magia... nie zliczę, ile książek fantasy posiada ten motyw. Jeśli chodzi o klimaty Afryki, to czułam je bardzo słabo. Ciemna skóra bohaterów, egzotyczne zwierzęta i dżungla to nie jest wystarczające, abym mogła powiedzieć, że poczułam w sercu klimat afrykańskich wierzeń i kultury.
Ta książka to wielkie rozczarowanie.

Naciągane dwie gwiazdki. Tylko dlatego, że styl pisania i uniwersum były przyzwoite. Reszta kuleje i to strasznie. W tej książce nie ma nic, co nie byłoby schematem. Główna bohatera wywodzi się z ciemiężonego ludu, potrafi świetnie walczyć, a ostatecznie okazuje się kimś w roli wybrańca, czemu oczywiście się sprzeciwia, bo przecież nie jest gotowa, bo jest za słaba, bo coś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to