Ronan Lynch ma sekrety, które ukrywa nie tylko przed innymi, ale czasem nawet przed samym sobą. Potrafi kraść przedmioty ze snów. Coraz głębiej się w nich zapada, a one coraz mocniej wkraczają w jego życie na jawie. Tymczasem w mieście pojawia się tajemniczy Szary Mężczyzna. Za wszelką cenę pragnie zdobyć artefakt, dzięki któremu, jak sądzi, Ronan posiadł tę niezwykłą zdolność. Czwórka przyjaciół – Ronan, Gansey, Blue i Adam – musi zmierzyć się z nowymi wyzwaniami. Czeka ich wiele zmian, zaskoczeń oraz poświęceń.

Z wielką przyjemnością powróciłam do świata „Króla Kruków” i dałam się porwać kolejnej zagadce. Pierwszy tom miał charakter wprowadzający, mieliśmy okazję bliżej poznać każdego z bohaterów. Tym razem historię poznajemy głównie z perspektywy Ronana. Na początku nie byłam przekonana do tego zabiegu, ponieważ myślałam, że ucierpi na tym moje przywiązanie do innych bohaterów. Nieco brakowało mi pogłębienia wątków innych postaci – w tej kwestii pokładam duże nadzieje w kolejnych częściach. Przypadek Ronana jest jednak na tyle intrygujący i wart głębszego poznania, że rozumiem decyzję autorki o jego wyborze na protagonistę tego tomu.

Utwierdzam się w przekonaniu, że ta seria, pomimo kilku wad, ma w sobie coś magnetyzującego i niepowtarzalnego. To nie jest typowa saga fantastyczna pełna dramatów czy zwrotów akcji. Tutaj napięcie budowane jest powoli, a siła tkwi w sposobie pisania i prowadzenia historii – postaci stają się dla nas realne, zaczynamy naprawdę przejmować się ich losem i im kibicować. Ta książka wręcz czytała się sama. Nie sposób było przerwać ją nagle, w połowie rozdziału – zawsze zostawałam z poczuciem, że mam ochotę na więcej.

Pewne pytanie nie dawało mi spokoju w trakcie lektury – czy nie mamy tutaj przypadkiem do czynienia z łagodną wersją syndromu drugiego tomu? Pomimo mojego naprawdę wysokiego poziomu zaangażowania ciągle czułam, że czegoś mi tutaj brakuje, że to już było. Fabularnie nie posuwamy się za bardzo do przodu w stosunku do części pierwszej. Jasne, mamy nowe zagadki, problemy i intrygi, jednak wciąż trochę kręcimy się w kółko, wokół tych samych wydarzeń i motywów. Nie powiem, że się zawiodłam, bo bawiłam się świetnie, jednak po opadnięciu emocji stwierdzam, że „The Dream Thieves” to tom nieco słabszy niż jego poprzednik.

Mimo wszystko Maggie Stiefvater dokonała rzeczy bardzo trudnej. Absolutnie nie mam skrupułów przed porzucaniem serii w środku lub nawet przed samym jej zakończeniem: jeśli drugi tom jest przeciętny – prawdopodobnie nie będę czytała dalej. W tym przypadku autorka utrzymała moją ciekawość i zaangażowanie na tyle, że mam ochotę sięgać po kolejne części. Co więcej, jestem bardzo podekscytowana i z niecierpliwością wyczekuję, aż trzeci tom pojawi się na moich półkach.

Dominika Wojtera

Dominika Wojtera