Czyta się i łatwo i trudno.
Przejmujące są rozdziały mówiące o tym, jak autor przetrwał, jak udało mu się przetrwać Holokaust. Po matce odziedziczył introwertyzm, nieśmiałość, niepewność co do własnej wartością, a przeżycia wojenne te cechy uzewnętrzniły. Nie było mu łatwo także z powodu pochodzenia i orientacji seksualnej. W dodatku stracił podczas wojny większość rodziny, potem odeszli rodzice - najbliższe mu osoby. Wszystko to sprawiło, że był samotny przez większość życia. O swoich partnerach prawie nie wspomina, jest tu bardzo dyskretny, choć da się wyczuć się potrzebę bycia z kimś, dzielenia spraw codziennych i niecodziennych.
To nie jest typowa autobiografia. Autor, który pisał ją u schyłku życia, kiedy - co tak pięknie tłumaczy w ostatnim rozdziale - zwolnił tempo pracy naukowej, zostawił niektóre kierunki badań.
Opowieść o życiu prywatnym jest skromna. Większość stron autor poświęcił na opisanie sytuacji, w jakiej przyszło mu żyć, pracować. I to zarówno przed, jak i po wojnie. Był niezwykle pracowity, miał szerokie kontakty ze światem nauki, miał dobry ogląd na to, co działo się wokół. Prawie niczego nie aprobował, ale jakoś sobie radził.
Dla mnie lektura była niezwykle interesująca także dlatego, że spotkałam na kartach książki wiele postaci znanych mi z okresu studiów, badaczy, na których książkach się uczyłam i poznawałam tajniki polszczyzny. Oczywiście, mój świat był inny, mam inne wspomnienia. Jednak to było bardzo pouczające, a niekiedy zaskakujące!

Czyta się i łatwo i trudno.
Przejmujące są rozdziały mówiące o tym, jak autor przetrwał, jak udało mu się przetrwać Holokaust. Po matce odziedziczył introwertyzm, nieśmiałość, niepewność co do własnej wartością, a przeżycia wojenne te cechy uzewnętrzniły. Nie było mu łatwo także z powodu pochodzenia i orientacji seksualnej. W dodatku stracił podczas wojny większość ...