Świetna książka, wciąż aktualna. Książka o szczęściu, potrzebie zmian, ale napisana bardzo przejrzyście i lekko, co sprawia że jej czytanie to czysta przyjemność

Świetna książka, wciąż aktualna. Książka o szczęściu, potrzebie zmian, ale napisana bardzo przejrzyście i lekko, co sprawia że jej czytanie to czysta przyjemność

Dlaczego "Sztuka życia"? Bo w płynnonowoczesnej rzeczywistości samo życie to sztuka. Jesteśmy więc artystami życia. W książce profesor Bauman rozwija tą myśl.

"Artyści życia i ich dzieła nie stanowią pod tym względem wyjątku. Rylcami, którymi (świadomie bądź nieświadomie i z mniejszą lub większą wprawą) artyści życia posługują się w rzeźbieniu tworzywa, są ich  c h a r a k t e r y."

Profesor Bauman był wybitnym obserwatorem, erydutą, człowiekiem niezwykle oczytanym. Każda jego książka zawiera myśli, które pobudzają w głowie jakąś strunę zmuszając do myślenia. Ogólnie 8/10

Dlaczego "Sztuka życia"? Bo w płynnonowoczesnej rzeczywistości samo życie to sztuka. Jesteśmy więc artystami życia. W książce profesor Bauman rozwija tą myśl.

"Artyści życia i ich dzieła nie stanowią pod tym względem wyjątku. Rylcami, którymi (świadomie bądź nieświadomie i z mniejszą lub większą wprawą) artyści życia posługują się w rzeźbieniu tworzywa, są ich ...

Jestem zadowolona z przeczytania tejże książki. Dużo trafnych spostrzeżeń i interpretacji ludzkiego zachowania w sposób, w jaki ja bym zinterpretowała. Lubię za pośrednictwem wyrazów spotykać ludzi myślących podobnie do mnie. Byłam ciekawa każdej następnej strony.
Pierwszą połowę czytało mi się lepiej z faktu poruszanej tematyki i podobieństwa do moich przekonań. Jednak problemy, nad którymi właściwie nigdy się nie zastanawiałam lub sporadycznie, zmuszały mnie do refleksji i odnajdywania własnych odpowiedzi.
Znajduje się w Sztuce życia dużo mądrości. Polecam ją każdemu, a szczególnie tym, którzy są weną i powodem do zastanawiania się nad wartościami, wyborami i destrukcją człowieka w XXI wieku (choć obawiam się, że przez takich nie zostanie ta książka i tak zrozumiana).

Jestem zadowolona z przeczytania tejże książki. Dużo trafnych spostrzeżeń i interpretacji ludzkiego zachowania w sposób, w jaki ja bym zinterpretowała. Lubię za pośrednictwem wyrazów spotykać ludzi myślących podobnie do mnie. Byłam ciekawa każdej następnej strony.
Pierwszą połowę czytało mi się lepiej z faktu poruszanej tematyki i podobieństwa do moich przekonań. Jednak...

Nie warto inwestować czasu w tę książkę, ponieważ jej przesłanie ogranicza się do jednego: chcesz być szczęśliwy, wyzbądź się pragnień. No Amerykę odkrył po prostu. Może i nie byłoby to nawet takie straszne, gdyby nie to, że jest nudnawa - ok. 200 stron dosłownie ględzenia. Teraz oglądam okładkę i widzę, że z tyłu jest kilka zdań, które moim zdaniem, wyczerpują zawartość tej książki. Tak więc osobom, które chciałyby się zapoznać z jej treścią, polecam okładkę.

Nie warto inwestować czasu w tę książkę, ponieważ jej przesłanie ogranicza się do jednego: chcesz być szczęśliwy, wyzbądź się pragnień. No Amerykę odkrył po prostu. Może i nie byłoby to nawet takie straszne, gdyby nie to, że jest nudnawa - ok. 200 stron dosłownie ględzenia. Teraz oglądam okładkę i widzę, że z tyłu jest kilka zdań, które moim zdaniem, wyczerpują zawartość...

Pisarz w swojej "Sztuce życia" wierzy w człowieka. Uważa, że tylko pokonując ciasny egoizm, możemy budować prawdziwe więzi, bez których nie ma mowy o szczęściu. Stwierdza, że jednym z najbardziej samobójczych przekonań współczesności jest myślenie, że świata, w którym żyjemy, nie można już zmienić. A przecież został on stworzony przez człowieka i tylko człowiek jest w stanie go doskonalić.

Bauman niczym współczesny Montaigne pokazuje problem, uświadamia jego źródła i przyczyny tego, dlaczego w tym świecie za dobrze nam nie jest. Daje do zrozumienia w jakiej sytuacji się znajdujemy. Jednocześnie rozbudza naszą ciekawość, jak wytrawny literat.

Opisy rzeczywistości puentują trafne metafory, a dyskusja podjęta z filozofami starożytnymi i współczesnymi dobitnie potwierdza zebrane spostrzeżenia.

"Na bieżni wiodącej do szczęścia brak linii mety".

Więcej o książce Baumana na:
http://magdallenamagazine.blogspot.com/2014/12/kupic-szczescie.html

Pisarz w swojej "Sztuce życia" wierzy w człowieka. Uważa, że tylko pokonując ciasny egoizm, możemy budować prawdziwe więzi, bez których nie ma mowy o szczęściu. Stwierdza, że jednym z najbardziej samobójczych przekonań współczesności jest myślenie, że świata, w którym żyjemy, nie można już zmienić. A przecież został on stworzony przez człowieka i tylko człowiek jest w...

Zygmunt Bauman i jego koncepcja płynnej nowoczesności nie jest dla mnie nowością. Zanim przeczytałam "Sztukę życia", znałam już jego poglądy z dzieł takich jak: "Ponowoczesność jako źródło cierpień" czy "Płynna nowoczesność". Nie było zatem zbyt wielu rzeczy, które mnie zaskoczyły, bo Bauman generalnie powtarza koncept płynnego życia, płynnej rzeczywistości. Jednak Bauman chyba bardziej niż w innych książkach skupia się tutaj na jednostce i tym co czyni nasze życie szczęśliwym.
Dwie rzeczy bardzo zapadły mi w pamięć - cytat z Thomasa Hardyego, który oświadczał, że "losem człowieka jest jego charakter" oraz rozważania Baumana o miłości.
Nie chcę analizować koncepcji Baumana o "płynnej nowoczesności", bo aż nadto znajduję wokół siebie przykładów potwierdzających jego teorię. W "Sztuce życia" Bauman, po pierwsze, stara się dotrzeć do źródła naszej szczęśliwości, a po drugie, rozważa jak ta płynna rzeczywistość wpłynęła na nasze pojmowanie szczęścia i budowanie relacji z innymi.
Bardzo ważna analiza moim zdaniem. Jednak czy Bauman daje jakiąś jednoznaczną odpowiedź - raczej nie. Jak zwykle szczęścia musimy szukać sami.

"(...) miłości się nie znajduje; na miłość się nie trafia; miłość to nie jest "objet trouve", to nie "ready-made". Miłość jest czymś, co należy stwarzać i odtwarzać każdego dnia, o każdej porze na nowo i od podstaw; miłość jest czymś, co należy nieustannie wskrzeszać i potwierdzać, otaczać niesłabnącą troską i uwagą".

Zygmunt Bauman i jego koncepcja płynnej nowoczesności nie jest dla mnie nowością. Zanim przeczytałam "Sztukę życia", znałam już jego poglądy z dzieł takich jak: "Ponowoczesność jako źródło cierpień" czy "Płynna nowoczesność". Nie było zatem zbyt wielu rzeczy, które mnie zaskoczyły, bo Bauman generalnie powtarza koncept płynnego życia, płynnej rzeczywistości. Jednak Bauman...

Wspaniały opis - relacja z dzisiejszych, ponowoczesnych czasów w odniesieniu do szczęścia. I tak jak w nieco dawniejszych czasach powieść była "lustrem", w którym odbijała się rzeczywistość, tak samo w tej pracy jak w owym lustrze ona się odbija, nie oceniana - jako relacja właśnie. Książka składa się z trzech części, nie licząć wprowadzenia i posłowia. Rozdział pierwszy: "Niedole szczęścia" koncentruje się na tym, czym jest szczęście - czym było dawniej, czym jest bądz też za co uważa się je dzisiaj. Czym różni się jego doświadczanie/przeżywanie czy chociażby możliwość w czasach dawniejszych i współczesnych. Jakie były/są dążenia czy możliwości, pragnienia i oczekiwania. Że sprawa nie jest taka prosta - o tym niech świadczy tytuł rozdziału. Druga część: "My, artyści życia" siłą rzeczy przyrównuje życie w swej ogólności czy poszczególne, indywidualne żywoty do twórczości artystycznej. Jest mowa o autokreacji, samorealizacji - jak wyglądały dawniej, zarówno w swych założeniach czy filozoficzno-ideologicznych podstawach, jak i w możliwościach realizacji, a jak sprawa wygląda dzisiaj. Rozdział trzeci: "Wybór" stawia każdego z nas przed wyborem swojej drogi właśnie - wyborem, który w powszechnej indywidualnej wolności pociąga za sobą także nie mniej ważną odpowiedzialność - czy to za Innego/Innych, czy raczej za siebie samego/przed sobą samym. Autor analizuje tutaj bowiem dwie sprzeczne siły, dwa sprzeczne dążenia: "siłę odśrodkową" oraz "siłę dośrodkową", przywołując odpowiednie fragmenty dwóch myślicieli: E. Levinasa oraz F. Nietzschego. Wniosek jest taki, że w dzisiejszych czasach znacznie trudniej jest dochować wierności cnotom współczucia czy odpowiedzialności za Innego/Innych, niż "dośrodkowym" cnotom typu "jestem tego warta/y" pochądzącym od i podporządkowanym - jak wszystko dzisiaj - prawom konsumenckiego rynku.

Wspaniały opis - relacja z dzisiejszych, ponowoczesnych czasów w odniesieniu do szczęścia. I tak jak w nieco dawniejszych czasach powieść była "lustrem", w którym odbijała się rzeczywistość, tak samo w tej pracy jak w owym lustrze ona się odbija, nie oceniana - jako relacja właśnie. Książka składa się z trzech części, nie licząć wprowadzenia i posłowia. Rozdział pierwszy:...

Bauman nie zawodzi.Idealnie opisuje pokolenie do którego przypisują mnie wszystkie badania socjologiczne. Pokolenie Y to my, według Baumana "artyści życia".
'Musimy uczyć się ,że wszyscy jesteśmy artystami zdolnymi do tworzenia i modelowania rzeczy oraz, że sami możemy być dziełem sztuki powstałym w wyniku owego tworzenia i modelowania".

Bauman nie zawodzi.Idealnie opisuje pokolenie do którego przypisują mnie wszystkie badania socjologiczne. Pokolenie Y to my, według Baumana "artyści życia".
'Musimy uczyć się ,że wszyscy jesteśmy artystami zdolnymi do tworzenia i modelowania rzeczy oraz, że sami możemy być dziełem sztuki powstałym w wyniku owego tworzenia i modelowania".

Książka wyrażająca bardzo proste przesłanie: "Na drodze wiodącej do szczęścia, brak jest linii mety". To, co stanowi dla wielu osób cel w życiu tak naprawdę, jest nieuchwytne.

Książka wyrażająca bardzo proste przesłanie: "Na drodze wiodącej do szczęścia, brak jest linii mety". To, co stanowi dla wielu osób cel w życiu tak naprawdę, jest nieuchwytne.

Trochę w niej więcej filozofii niż w serii książek o płynnej nowocześności. Polecam.

Trochę w niej więcej filozofii niż w serii książek o płynnej nowocześności. Polecam.